Karol Antoni Lanckoroński
Ilustracja
Hrabia Karol Antoni Lanckoroński
Herb
Zadora
Rodzina

Lanckorońscy herbu Zadora

Data i miejsce urodzenia

4 listopada 1848
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

15 lipca 1933
Wiedeń

Ojciec

Kazimierz Wincenty Michał Lanckoroński, właściciel Wodzisławia

Matka

Leonia Wanda Potocka, hrabianka

Żona

Maria Leopoldyna zu Salm-Reifferscheidt-Raitz, Franciszka Ksawera Attems, Małgorzata von Lichnowsky

Dzieci

Karolina Maria, Adelajda Maria, Antoni Lanckoroński

Odznaczenia
Wstęga Wielka Orderu Odrodzenia Polski Order Złotego Runa (Austria) Baliw Wielkiego Krzyża Honoru i Dewocji – Zakon Maltański (SMOM)
Rysunki Jacka Malczewskiego
15 grudnia 2020
Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.
Portret Karola i Małgorzaty Lanckorońskich autorstwa Jacka Malczewskiego z 1905 roku
Karol Lanckoroński z córką Karoliną
Pałac Lanckorońskich w Wiedniu

Karol Antoni Lanckoroński hrabia herbu Zadora (ur. 4 listopada 1848 w Wiedniu, zm. 15 lipca 1933 tamże) – polski historyk sztuki, członek PAU, kawaler maltański od 1873 roku, baliw Wielkiego Krzyża Honorowego i Dewocyjnego zakonu[1], kawaler orderu Złotego Runa, dziedziczny członek austriackiej Izby Panów.

Życiorys

Był synem Kazimierza (szambelana dworu cesarskiego, założyciela linii kolejowych w Austrii) i Leonii z Potockich. Uczęszczał do gimnazjum w Wiedniu, w latach 1866–1870 studiował prawo na miejscowym uniwersytecie. Studia uwieńczył doktoratem prawa (1870). Całe życie spędził poza Polską, ale nie zerwał kontaktów z krajem; zasiadał w sejmie austriackim jako członek Koła Polskiego, dbał o polskie wychowanie dzieci. W 1914 otrzymał godność Wielkiego Szambelana (Oberst-Kämmerer) dworu austriackiego.

Jego zainteresowania naukowe obejmowały historię sztuki renesansowej, manierystycznej i wczesnobarokowej, konserwację zabytków oraz archeologię śródziemnomorską. Odbywał liczne podróże naukowe (np. na przełomie 1882/1883 do Grecji i Azji Mniejszej z udziałem Hipolita Neuwirtha[2][3], a także podróż dookoła świata w latach 1888–1889). Zbadał i opisał ruiny starożytnych miast rzymskich – Pamfilii i Pizydii (Staedte Pamphylien und Pisidiens, 1890). Prowadził prace konserwatorskie starochrześcijańskiej bazyliki romańskiej w Akwilei; Akwileja nadała mu za to w 1906 honorowe obywatelstwo. Był pionierem ochrony zabytków i nowoczesnej służby konserwatorskiej w Polsce.

W 1891 został członkiem korespondentem Akademii Umiejętności (późniejszej Polskiej Akademii Umiejętności). Był w gronie założycieli Towarzystwa Przyjaciół Sztuki w Wiedniu, należał do Akademii Umiejętności w Wiedniu, Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu (członek honorowy), Towarzystwa Geograficznego i Towarzystwa Archeologicznego w Wiedniu, Towarzystwa Archeologicznego w Rzymie. Odebrał doktoraty honoris causa Uniwersytetu Berlińskiego (1890)[4], Uniwersytetu Jagiellońskiego (1907), był odznaczony m.in. austriackim Orderem Złotego Runa (1903) i Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1928)[5].

Zbudował on pałac w Wiedniu przy Jacquingasse 16-18, który mieścił w swych murach unikatowe zbiory sztuki oraz który z czasem stał się miejscem spotkań wiedeńskich elit. Podczas Drugiej Wojny Światowej budynek mocno ucierpiał, a w latach 60. podjęto decyzję o jego rozbiórce. 4 listopada 2014 r., w rocznicę urodzin i imienin hrabiego, na miejscu byłego pałacu została z inicjatywy Stacji Naukowej Polskiej Akademii Nauk w Wiedniu odsłonięta tablica upamiętniająca ówczesny Pałac oraz znajdujące się w nim zbiory. Tablica powstała dzięki wydatnemu wsparciu Fundacji Lanckorońskich. Hrabia Lanckoroński był właścicielem licznych dóbr ziemskich w Małopolsce Wschodniej (Rozdół, Komarno, Jagielnica), Królestwie Polskim (Wodzisław k. Jędrzejowa) i Styrii (Frauenwald). Dbał o kształcenie synów chłopskich w swoich dobrach, w Wiedniu ufundował zakład rekonwalescencyjny dla dziewcząt (w czasie I wojny światowej przekazany na potrzeby żołnierzy polskich). Lanckoroński był również właścicielem bogatej kolekcji dzieł sztuki; znajdowały się w niej dwa obrazy Rembrandta, po jednym obrazie Tycjana, Fra Angelico, Botticellego, Uccella i Masaccia, obrazy i rysunki m.in. Piotra Michałowskiego, Artura Grottgera, Jacka Malczewskiego, Jana Matejki, freski, dzieła sztuki starohinduskiej, chińskiej i japońskiej. W Bieszczadach założył skansen cerkiewny. Zaprzyjaźniony z wieloma artystami, m.in. Malczewskim, Rodinem i Rilkem, dla Malczewskiego stworzył pracownię malarską w jednej ze swoich rezydencji w Rozdole; wspólnie z artystą odbywał wyprawy wysokogórskie.

W katedrze na Wawelu ufundował sarkofag królowej Jadwigi i płytę nagrobkową kardynała Zbigniewa Oleśnickiego; o pracach konserwatorskich i artystycznych na Wawelu wyrażał się raczej krytycznie, występował m.in. przeciwko projektom witraży Wyspiańskiego oraz pseudogotyckiemu baldachimowi nad sarkofagiem Władysława Łokietka. Z powodzeniem działał na rzecz usunięcia z Wawelu wojsk austriackich. Na rzecz ochrony zabytków pracował aktywnie także w Wiedniu. W 1918 brał udział w pracach Głównego Urzędu Likwidacyjnego w Warszawie, zajmując się sprawą zwrotu Polsce zbiorów i archiwów zabranych w okresie zaborów przez Austrię.

Opublikował relację z podróży dookoła świata Na około ziemi 1888–1889 (1893), był autorem sonetów. Ogłosił także kilka prac naukowych, m.in. Nieco o nowych robotach w katedrze na Wawelu (1903), Einiges ueber italienische bemalte Truhen (1905), Dom von Aquileia (1906), Künstler und Kunsthistoriker (1924)[6].

Otrzymał tytuły c. k. tajnego radcy oraz w 1914 wielkiego ochmistrza dworu austriackiego[7].

Był trzykrotnie żonaty. Z drugiego małżeństwa miał syna Antoniego (1893–1965). Z trzeciego małżeństwa z księżniczką Małgorzatą von Lichnowsky miał dwie córki: Karolinę (1898–2002) i Adelajdę (1903–1980).

Przodkowie

Karol Antoni Lanckoroński był w 8 pokoleniu potomkiem Samuela Lanckorońskiego, starosty małogoskiego i Zofii Firlej. Obrazuje to poniższy schemat:

Publikacje

Przypisy

  1. ↑ Paweł Czerwiński, Zakon Maltański i stosunki jego z Polską na przestrzeni dziejów, s. 171.
  2. ↑ Pogrzeb ś. p. Hipolita Neuwirtha. „Gazeta Sanocka”. 158, s. 2–3, 6 stycznia 1907.
  3. ↑ Kronika zakładu. Ś. p. Hipolit Neuwirth. W: 26. Sprawozdanie Dyrektora C.K. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1906/1907. Sanok: 1907, s. 58–59.
  4. ↑ Kronika. Karol hr. Lanckoroński. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 155 z 9 lipca 1890.
  5. ↑ M.P. z 1928 r. nr 111, poz. 173 „za zasługi na polu narodowem, społecznem i kulturalnem zagranicą”.
  6. ↑ Karl Lanckoroński, Künstler und Kunsthistoriker. Einiges über Wiener und andere Museen von einem alten Kunstliebhaber, Wien: Fromme, 1924, DOI: 10.11588/diglit.25579 [dostęp 2019-12-27].
  7. ↑ Odznaczenie Polaka. „Nowości Illustrowane”. Nr 8, s. 2, 21 lutego 1914.

Bibliografia

  • Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 2: K-O, Wrocław 1984.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.