Karl Bischoff (ur. 9 sierpnia 1897, zm. 2 października 1950) – niemiecki architekt, inżynier oraz SS-Sturmbannführer[1].

Życiorys

Urodził się w miejscowości Neuhemsbach niedaleko Kaiserslautern w Niemczech. W wieku 20 lat wstąpił do służby w Luftwaffe, gdzie od 1935 roku pracował w biurze konstrukcyjnym. Po podbiciu Francji przez III Rzeszę zaangażowany został do budowy oraz rozbudowy lotnisk dla niemieckich sił powietrznych. Na stanowisku tym spotkał SS-Gruppenführera Hansa Kammlera, który był szefem trzeciego oddziału C (niem. Amtsgruppe C – Bauwesen) zajmującego się budownictwem Głównego Urzędu Gospodarki i Administracji SS. Zaproponował on Bischoffowi objęcie kierowniczego stanowiska w regionalnym oddziale w okupowanym Oświęcimiu.

W październiku 1941 Bischoff przybył do niemieckiego obozu w Oświęcimiu, gdzie objął funkcję kierownika centralnego biura konstrukcyjnego Waffen SS (niem. Zentralbauleitung der Waffen SS und Polizei, Auschwitz O/S)[2]. Na stanowisku tym zajął się wdrożeniem planów rozbudowy obozu koncentracyjnego oraz budową nowej filii w Brzezince, oddalonej od oświęcimskiego obozu o trzy kilometry i przeznaczonej dla jeńców wojennych. Po przybyciu do obozu Bischoff oszacował koszty realizacji planów budowlanych SS w Oświęcimiu na 20 milionów marek niemieckich.

Teren, który przeznaczono pod rozbudowę obozu, mierzył 720×2340 metrów. Zaplanowano na nim wzniesienie 174 baraków mieszkalnych dla szybko powiększającej się liczby osadzonych więźniów. W przeciwieństwie do poprzednika na swoim stanowisku, Bischoff okazał się bardzo skutecznym i kompetentnym urzędnikiem. Pod jego kierownictwem wybudowano nowy podobóz Birkenau, cztery wielkie krematoria, saunę, nowy budynek dla personelu macierzystego obozu Auschwitz I oraz setki innych budynków obozowych[3]. W dniach 17–18 lipca 1942 roku Oświęcim odwiedził Heinrich Himmler, który podjął decyzję o zwiększeniu pojemności obozu jenieckiego w Birkenau do 200 tysięcy[4].

W roku 1943 Bischoff, jako nadzorca budowy, poinformował zwierzchników w Berlinie o ukończeniu planowanych robót. Po rozbudowie starych krematoriów i zwiększeniu ich liczby do pięciu znacznie wzrosła ich efektywność. Od tej pory możliwe było spalenie w nich w 24 godziny 4756 ciał[5][6]. W piśmie Bischoffa z 29 stycznia 1943 skierowanym do Hansa Kammlera jest wzmianka o komorze gazowej (niem. Vergasungskeller)[7]. 30 stycznia 1944 Bischoff został odznaczony za swoje osiągnięcia Krzyżem Żelaznym I klasy.

W kwietniu 1944 opuścił obóz Auschwitz-Birkenau i udał się do Katowic[8], gdzie otrzymał awans na kierownika inspekcji budowlanej Waffen-SS i Policji na Śląsk oraz Czechy. Stanowisko to zajmował do końca wojny. Po wojnie prawie cała dokumentacja dotycząca jego wkładu w rozbudowę niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau znalazła się w rękach Rosjan. Bischoff oraz jego rola pozostała nieznana opinii społecznej aż do jego śmierci w 1950 roku.

Film

Przypisy

  1. ↑ Ernst Klee: Das Personenlexikon zum Dritten Reich. Frankfurt/M, ISBN 3-596-16048-0.
  2. ↑ „Oświęcim w oczach SS”, KAW, Katowice 1985, ISBN 83-03-01024-7, str.263.
  3. ↑ Jean Claude Pressac: Die Krematorien von Auschwitz. 2. Aufl. München 1955, ISBN 3-492-12193-4, str. 179.
  4. ↑ „The Morgues of the Crematoria at Birkenau within the Framework of special measures for the improvement of hygienic installations in Birkenau”
  5. ↑ Małgorzata Preuss, Kto zaprojektował i wybudował obozy śmierci? [online], www.polityka.pl, 29 stycznia 2005 [dostęp 2023-09-25].
  6. ↑ Auschwitz-Birkenau Crematoria: German Documents on Ovens [online] [dostęp 2023-09-25] (ang.).
  7. ↑ Vergasungskeller fotokopia i przekład z komentarzem (ang.), La Vergasungskeller - cave de gazage fotokopia i przekład z komentarzem (fr.)
  8. ↑ Piotr Setkiewicz, Państwowe Muzeum Oświęcim-Brzezinka, Życie prywatne esesmanów w Auschwitz, Oświęcim 2012, s. 42, ISBN 978-83-7704-051-5, OCLC 840410331 [dostęp 2023-01-27].
  9. ↑ „Auschwitz. Naziści i ostateczne rozwiązanie” na filmpolski.pl

Bibliografia

  • „Oświęcim w oczach SS”, KAW, Katowice 1985, ISBN 83-03-01024-7, str. 263.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.