 | |
| Inne nazwy |
Karelian bear dog, Karjalankarhukoira, Björnhund |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Kraj pochodzenia |
Finlandia[1] |
| Wymiary | |
| Wysokość |
psy: 54–60 cm, suki: 49–55 |
| Masa |
psy: 25–28 kg, suki: 17–20 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa V, Sekcja 2, |
| CKC |
Grupa 3 (Working) |
| UKC |
Grupa 5 – Northern Breed |
| Wzorce rasy | |
Karelski pies na niedźwiedzie – rasa psa, należąca według FCI do V grupy ras grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji 2 - nordyckich psów myśliwskich[2]. Typ wilkowaty[3]. W krajach skandynawskich podlega próbom pracy[1].
Rys historyczny
Rasa wykształciła się w północnej Europie (Karelia i wschodnia Finlandia). Dawniej wykorzystywany był do polowań na niedźwiedzie, jelenie, żbiki i wilki. Współcześnie poluje się z nim w Skandynawii głównie na łosie, a w Polsce przeważnie na dziki.
Duże szpice, podobne w budowie do karelskiego psa na niedźwiedzie, lecz o bardziej urozmaiconym umaszczeniu, znane były od wieków na terenie Finlandii i chętnie używane przez tamtejszych myśliwych do polowania na grubą zwierzynę, w tym na niedźwiedzie, którym rasa zawdzięcza swoją nazwę. Pierwsze informacje o psach podobnych w umaszczeniu i charakterze do dzisiejszych "karelczyków", lecz nieco bardziej krępych i cięższych, pochodzą z lat 80. XIX wieku. W roku 1920 w Finlandii powstała pierwsza zorganizowana hodowla tej rasy, a w 1936 psy zostały zaprezentowane po raz pierwszy na wystawie w Helsinkach. II wojna światowa spowodowała duże straty w populacji, do tego stopnia, że w Finlandii pozostało około 40 psów karelskich. Po wojnie dzięki wysiłkom kynologów udało się odbudować liczebność rasy, doprowadzając przy okazji do jej wyrównania i ustalenia nowego standardu. W latach 60. XX wieku hodowla karelskiego psa na niedźwiedzie przechodziła ponowny kryzys – liczba psów niebezpiecznie zmalała. Jednak rasa zaczęła znowu zyskiwać na popularności, poza Finlandią stała się bardzo lubiana w Szwecji.
Pierwsze psy tej rasy pojawiły się w Polsce w latach 60. XX wieku. W 1961 roku Polski Związek Łowiecki otrzymał w darze od fińskich myśliwych parę – psa Metsämichen Halli i sukę o imieniu Tupu, które dały początek hodowli. Kolejne importy z Finlandii i Szwecji miały miejsce na początku lat 70.
Wygląd
Budowa
Pies średniej wielkości, o wysokości w kłębie 49–60 cm, mocnej budowy, o sylwetce zbliżonej do nieznacznie wydłużonego prostokąta, niemal kwadratowej. Głowa w kształcie stożka, o znacznej szerokości mózgoczaszki, ze słabo zaznaczonym stopem i lekko wysklepionym czołem. Wargi cienkie, suche i szczelnie przylegające. Oczy nieduże o żywym, czujnym wyrazie. W różnych odcieniach brązu, często koloru ciemnopiwnego lub miodowego[4]. Uszy średniej wielkości, stojące, o lekko zaokrąglonych końcach.
Tułów mocny z dobrze umięśnionym, lekko spadzistym grzbietem. Klatka piersiowa głęboka, sięgająca prawie do łokci, brzuch lekko podciągnięty. Ogon niezbyt długi, zakręcony sierpowato nad grzbiet, lub zwinięty w ciasny pierścień, co jest bardziej pożądane. Kończyny proste, mocne i równolegle ustawione. Przednie łapy stawiane są lekko od siebie, podczas gdy łokcie ustawione są dokładnie do tyłu. Palce zwarte, tworzące kształt okrągłej piąstki, przy czym kończyny tylne mają łapy w kształcie bardziej wydłużonym od przednich.
Szata
Włosy okrywowe proste, średniej długości, na grzbiecie, szyi i pośladkach dłuższe. Pod włosami okrywowymi występuje miękki i gęsty podszerstek.
Umaszczenie
Czarne z brązowawym połyskiem, wyraźne białe znaczenia na piersi, łapach, szyi, brzuchu, głowie i końcu ogona.
Zachowanie i charakter
Samodzielny w pracy i na polowaniu, nie jest uległy. Jest wytrwały, odważny i cięty na zwierzynę, ale równocześnie ma przyjazne usposobienie wobec ludzi i jest wrażliwy na sposób traktowania przez swojego przewodnika. Uparty, ale przy odpowiedniej tresurze staje się bardzo przyjaznym towarzyszem.
Przypisy
- 1 2 Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 174.
- ↑ Klasyfikacja FCI
- ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 124.
- ↑ Związek Kynologiczny w Polsce [online], www.zkwp.pl [dostęp 2022-10-21].
Bibliografia
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 185. ISBN 83-7073-122-8.
- Katarzyna Fiszdon, Mirosław Redlicki, "Szpice", Agencja Wydawnicza MAKO Press, Warszawa 2005, ISBN 83-86203-28-5
- Edward Frankiewicz, "Szpice myśliwskie", Wydawnictwa Akcydensowe, Warszawa 1988
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.