 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy | |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
12,7 mm |
| Nabój | |
| Masa | |
| karabinu właściwego |
21,5 kg |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
860 m/s |
| Szybkostrzelność teoretyczna |
1000 strz./min |
.svg.png.webp){kind=small}
Uniwersalnyj Bieriezina (UB) – radziecki wielkokalibrowy lotniczy karabin maszynowy.
Historia
W 1935 roku radziecki konstruktor lotniczej broni strzeleckiej Michaił Jewgieniewicz Bieriezin skonstruował zsynchronizowany karabin maszynowy kalibru 12,7 mm BS (Bieriezina Synchronnyj). W 1939 roku na bazie BS powstał karabin maszynowy UB. Poza drobnymi modyfikacjami podstawową różnicą w stosunku do starszego modelu było powstanie wersji przeznaczonych do montażu w wieżyczkach (UBT), skrzydłach samolotów (UBK) i zsynchronizowanej (UBS). UB wszedł do uzbrojenia w 1941 roku. Gazy prochowe odprowadzane były przez boczny otwór w lufie i miał ryglowanie klinowe.
Wersja UBT montowana była w samolotach szturmowych Ił-2 i Ił-10 oraz bombowcach Tu-2 i Pe-2 stanowiąc uzbrojenie tylnych stanowisk strzeleckich; wersję UBS montowano w samolotach myśliwskich Jak-1M, Jak-3, Jak-9T i Jak-9D. W późniejszych latach opracowano wersję UBK-E montowaną w samolocie MiG-15 UTI.
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej(od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.