Kępa Oksywska (niem. Oxhöfter Kämpe[1]) – rozległa, lekko pofalowana wysoczyzna morenowa z urwistym 30-40-metrowym klifem na wybrzeżu Zatoki Puckiej. Razem z kępami: Pucką, Redłowską i Swarzewską oddzielona od reszty trójmiejskiej wysoczyzny Pradoliną Kaszubską, ukształtowaną przez wody ustępującego lądolodu.
Historia
Od 1224 roku teren ten był przedmiotem nieustającego sporu między norbertankami z Żukowa a oliwskimi cystersami, co doprowadziło nawet do krwawego zajazdu na wieś Mosty w 1596 roku.
1 września 1939 roku oddziały Lądowej Obrony Wybrzeża (około 14 700 ludzi na wysuniętych pozycjach, na Kępie Oksywskiej i w rejonie Gdyni) zostały zaatakowane przez korpus generała Leonharda Kaupischa i zgrupowanie generała Eberhardta. Od 10 do 19 września miały tu miejsce zacięte walki polsko-niemieckie na stosunkowo niedużym obszarze, znane jako bitwa o Kępę Oksywską
W Wietrze od morza[2] Stefana Żeromskiego można znaleźć m.in. opis napadu wikingów na Kępę.
Przypisy
- ↑ Gemeinde- und Wohnplatzlexikon des Reichsgaus Danzig-Westpreussen ; hrsg. vom Statistischen Landesamt Danzig-Westpreussen. Bd. 1
- ↑ Stefan Żeromski, Wiatr od morza, wyd. 1939 [online], polona.pl [dostęp 2018-10-01].
Linki zewnętrzne
- Strona o obronie Wybrzeża w 1939 r. w serwisie "Helska Tawerna". hela.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-28)].
- Oksywska Kępa, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 438.