Młodość

Urodził się w rodzinie kapłana prawosławnego Spiridona Popovicia i jego żony Anastazji. Od swoich rodziców przejął głęboką wiarę: wielokrotnie udawał się razem z nimi na pielgrzymki, od czternastego roku życia czytał regularnie Biblię^[1].

Po ukończeniu czterech klas szkoły podstawowej w rodzinnym Vranje został skierowany, zgodnie z rodzinną tradycją, na naukę w dziewięcioletnim seminarium św. Sawy w Belgradzie. Tam jednym z jego nauczycieli był późniejszy święty Mikołaj (Velimirović), którego poglądy miały ogromny wpływ na postawę przyszłego mnicha^[1]. W 1914 Blagoje Popović ukończył naukę w seminarium. Pragnął wstąpić do monasteru, jednak z powodu wybuchu I wojny światowej i pogarszającego się zdrowia rodziców musiał przełożyć tę decyzję^[1]. Po wybuchu wojny służył jako pielęgniarz w szpitalach wojskowych w Nisz oraz na terenie Kosowa. W czasie służby, zimą 1914, zaraził się tyfusem i do stycznia 1915 przebywał w szpitalu w Niszu. W tym samym roku udał się do Skadaru, gdzie złożył wieczyste śluby zakonne, przyjmując imię Justyn na cześć św. Justyna Męczennika^[1].

Mnich

Po wstąpieniu do monasteru mnich Justyn udał się do Piotrogrodu, gdzie przez rok uczył się w seminarium duchownym. W tym czasie zapoznał się również z duchowością prawosławia rosyjskiego i z postaciami jego najbardziej czczonych świętych^[1]. Następnie, za radą Mikołaja (Velimirovicia), podjął studia w Szkole Teologicznej w Oxfordzie. Studiował tam do maja 1919, jednak nie obronił końcowej dysertacji doktorskiej poświęconej filozofii i religii w twórczości Fiodora Dostojewskiego^[1]. Wówczas duchowny wrócił do Belgradu, a następnie udał się do Sremskich Karłowic, gdzie wykładał w seminarium duchownym^[1]. We wrześniu 1919 rozpoczął naukę w szkole teologicznej w Atenach i po dwóch latach uzyskał dyplom doktora teologii^[1]. W 1920 przyjął święcenia diakońskie^[1]. W 1921 ponownie podjął pracę w seminarium w Karłowicach Sremskich. W 1922 patriarcha serbski Dymitr wyświęcił go na kapłana^[1].

Hieromnich Justyn, ze względu na prowadzony ascetyczny tryb życia, zaczął zyskiwać w swoim kraju znaczny autorytet duchowy. Wielu duchownych i świeckich zwracało się do niego z prośbami o rady i wsparcie duchowe^[1]. Sam mnich utrzymywał bliskie kontakty ze przebywającym w Królestwie SHS zwierzchnikiem Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji metropolitą Antonim (Chrapowickim) oraz biskupem Janem (Maksymowiczem)^[1].

Teolog

W 1923 został redaktorem naczelnym pisma prawosławnego Życie chrześcijańskie, na łamach którego opublikował swoje prace doktorskie (nieprzyjętą z Oxfordu i obronioną z Aten), opracowane przez siebie przekłady żywotów świętych greckich, syryjskich i słowiańskich oraz artykuły patrologiczne. W 1930^[2], po krótkim okresie pracy jako wykładowca Akademii Teologicznej w Prizrenie, hieromnich Justyn udał się razem z biskupem Józefem (Cvijoviciem) na Zakarpacie, gdzie miał pomagać hierarsze w organizacji Kościoła prawosławnego na terenie zdominowanym przez grekokatolików^[1]. Doświadczenia z Zakarpacia skłoniły go do opracowania trzytomowej pracy poświęconej prawosławnej teologii dogmatycznej. Już po publikacji pierwszego tomu uzyskał tytuł profesora dogmatyki w seminarium św. Sawy w Belgradzie^[1].

W 1938 współtworzył Serbskie Towarzystwo Filozoficzne (Srpsko filosofsko društvo). Od tego czasu ważny element jego prac i wystąpień publicznych stanowiły analizy i komentarze dotyczące bieżących wydarzeń politycznych i społecznych. W pracach publikowanych przez II wojną światową szczególnie krytycznie odnosił się do cywilizacji zachodnioeuropejskiej^[1].

Po II wojnie światowej

Grób Justyna (Popovicia) w Ćelije

Po proklamowaniu Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii hieromnich Justyn (Popović) został zmuszony do rezygnacji z pracy akademickiej^[1]. Zamieszkiwał odtąd w różnych monasterach: Kaleniciu, Ovćarze, Sukovie i Rawanicy. 14 maja 1948 osiedlił się w monasterze Ćelije, gdzie żył do swojej śmierci. W klasztorze Ćelije otrzymał godność archimnadryty. Doprowadził do założenia w nim pracowni ikonograficznej oraz wzniesienia kaplicy św. Jana Chryzostoma, spisał 12 tomów żywotów świętych. Pozostawał autorytetem moralnym dla wiernych Serbskiego Kościoła Prawosławnego, którzy nadal odwiedzali go z prośbami o wsparcie duchowe^[1]. Wśród jego uczniów duchowych byli późniejsi hierarchowie Cerkwi serbskiej: metropolita Amfilochiusz (Radović), metropolita Atanazy (Jevtić), biskup Artemiusz (Radosavljević), biskup Ireneusz (Bulović)^[3] oraz przyszły arcybiskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji Marek (Arndt)^[4].