Juliusz Lubicz-Lisowski
Data i miejsce urodzenia

25 lutego 1900
Rachnówka

Data i miejsce śmierci

22 lipca 1993
Warszawa

Zawód

aktor, reżyser

Lata aktywności

1924–1993

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Nagrobek Juliusza Lubicz -Lisowskiego na Cmentarzu Powązkowskim

Juliusz Lubicz-Lisowski (ur. 25 lutego 1900 w Rachnówce, zm. 22 lipca 1993 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, reżyser.

Życiorys

Urodził się 25 lutego 1900 w Rachnówce na Ukrainie. W 1917 ukończył studia na Wydziale Chemii Politechniki Kijowskiej (bez dyplomu), a w 1924 Studium Dramatyczne Ireny Hryniewieckiej w Warszawie. Podczas okupacji niemieckiej był pracownikiem Chemicznego Instytutu Badawczego. Założyciel wytwórni kosmetyków „Krystyna”, która działała również po wojnie.

Debiutował we wrześniu 1924 rolą kolejarza w Podróży po Warszawie Feliksa Szobera w Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego w Warszawie w reżyserii Leona Schillera[1]. Przed II wojną światową występował na deskach teatrów warszawskich, łódzkich i poznańskich. Po 1945 występował na scenach Teatru Powszechnego w Łodzi (1945–1952), Teatru Wybrzeże w Gdańsku (1952–1955), Bałtyckiego Teatru Dramatycznego w Koszalinie (1955–1956, także dyrektor), Operetki Śląskiej w Gliwicach (1957–1959, także dyrektor) oraz Estrady Łódzkiej (1960–1963). Później występował gościnnie na kilku innych scenach. Pod koniec swojego życia był najstarszym, czynnym zawodowo aktorem w Polsce.

Występował również w Teatrze Telewizji, m.in. w Pożądaniu w cieniu wiązów Eugene’a O’Neilla w reż. Grzegorza Skurskiego w roli starego farmera (1983), Mgiełce Józefa Hena w reż. Juliusza Janickiego (1986), Umarłym domu Janisa Ritsosa w reż. Krystyny Bogusławskiej (1987) oraz w spektaklu Maestro Jarosława Abramowa-Newerlego w reż. Marka Nowickiego (1989).

W 1930 zadebiutował w filmie rolą Antka w Moralności pani Dulskiej – pierwszym polskim filmie z dialogami nagranymi na płytach gramofonowych, w reż. Bolesława Newolina.

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 284b-2-2)[2].

Autor dwóch książek: Wspomnienia starego aktora (1988) i Notatki z planu filmowego (1988).

Filmografia

● odc. 5. Tańcowali zbójnicy,
● odc. 9. Pobór,
● odc. 10. Wszyscy za jednego,
● odc. 13. Zdrada)
● odc. 1. Pęd do wiedzy – pradziadek Czarka
● odc. 2. Łańcuch ludzi dobrej woli – szewc
● odc. 1. Bogumił i Barbara – uczestnik zawodów pływackich w Kalińcu
● odc. 5. Uśmiechy losu – klient w sklepie Michaliny
● odc. 9. Rozkład jazdy (1978) – konduktor w pociągu
● odc. 11. Wagon pocztowy (1981) – urzędnik Urzędu Pocztowego
● odc. 18. Bilet do Frankfurtu (1984) – pasażer autobusu na Okęciu
● odc. 2. Panna Marynia,
● odc. 3. Pojednanie,
● odc. 4. Narzeczeni,
● odc. 7. Powrót)
● odc. 1. Jest dla kogo żyć. Rok 1863,
● odc. 2. Przyjadę na ślub Rok 1870)
  • Dom (serial telewizyjny) (1982) – adwokat w zespole adwokackim (seria 2., odc. 8. Jak się łowi dzikie ptaki)
  • Pensja pani Latter (1982) – kamerdyner pani Latter
  • Punkty za pochodzenie (1982) – ksiądz proboszcz
  • Dom Świętego Kazimierza (1983) – Adam Jerzy Czartoryski
  • Fachowiec (1983) – kasjer w redakcji
  • Fort 13 (1983) – austriacki generał
  • Katastrofa w Gibraltarze (1983) – dwie role:
● Philippe Pétain marszałek Francji,
● Edward Frederick Halifax, ambasador Wielkiej Brytanii w USA

Odznaczenia i nagrody

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Przypisy

  1. ↑ Juliusz Lubicz-Lisowski: Wspomnienia starego aktora. Warszawa: KAW, 1988, s. 9-10. ISBN 83-03-02165-6.
  2. ↑ Cmentarz Stare Powązki: WACŁAW LUBICZ LISOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-03-07].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.