Johannes Steinhoff
Mäcky
176 zwycięstw
Ilustracja
Johannes Steinhoff jako generał porucznik; lata 60. XX w.
General General
Data i miejsce urodzenia

15 września 1913
Bottendorf k. Roßleben, Cesarstwo Niemieckie

Data i miejsce śmierci

21 lutego 1994
Wachtberg-Pech k. Bonn, Niemcy

Przebieg służby
Lata służby

1934–1945,
1955–1974

Siły zbrojne

Luftwaffe (Wehrmacht)
Luftwaffe (Bundeswehra)

Jednostki

JG 26, JG 52, JG 77, Kommando Nowotny, JG 7, JV 44

Stanowiska

dowódca JG 77, dowódca JG 7

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

oficer Bundeswehry w dowództwie NATO

Odznaczenia
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu i mieczami Krzyż Wielkiego Oficera Orderu Zasługi RFN
Złoty Krzyż Niemiecki (III Rzesza) Krzyż Żelazny (1939) I Klasy Krzyż Żelazny (1939) II Klasy Złota odznaka za rany (III Rzesza) Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942 Medal Kampanii Włosko-Niemieckiej w Afryce (Włochy) Legionista Legii Zasługi (USA) Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Johannes Steinhoff (ur. 15 września 1913 w Bottendorf, obecnie część Roßleben; zm. 21 lutego 1994 w Wachtberg-Pech k. Bonn) – niemiecki as myśliwski z okresu II wojny światowej, a następnie wysokiej rangi oficer lotnictwa Niemiec Zachodnich i NATO.

Życiorys

Pochodził z rodzyny robotniczej w Turyngii. Początkowo miał zostać nauczycielem, ale po przerwaniu studiów na uniwersytecie w Jenie wstąpił w 1934 do marynarki wojennej, z której w 1936 przeniósł się do Luftwaffe, gdzie uzyskał przeszkolenie pilota myśliwskiego[1][2].

Był jednym z niewielu pilotów Luftwaffe, którzy latali bojowo przez cały okres II wojny światowej (1939–1945). Odniósł 176 zwycięstw powietrznych, z czego 152 na froncie wschodnim, 12 na froncie zachodnim i 12 na froncie śródziemnomorskim. Brał udział w 993 misjach bojowych (888 myśliwskich i 105 myśliwsko-bombowych). Był jednym z pierwszych pilotów, którzy latali bojowo na Me 262, członkiem znanej jednostki Jagdverband 44 dowodzonej przez Adolfa Gallanda. Zestrzeliwany 12 razy, raz skakał na spadochronie[1][3].

18 kwietnia 1945, po uzyskaniu 6 zwycięstw na Me 262, jego samolot uległ uszkodzeniu podczas startu i zapalił się. Mocno poparzony spędził dwa lata w szpitalu. Pomimo wielu operacji rekonstrukcyjnych jego twarz była zniekształcona[1][3].

Po wojnie został zaproszony przez Niemcy Zachodnie do przebudowy Luftwaffe w NATO, osiągnął stopień generała. Służył jako m.in. szef sztabu lotnictwa Centralnej Europy (ang. Commander Allied Air Forces Central Europe (1965–1966)), szef sztabu Luftwaffe (1966–1970) i inspektor Luftwaffe. Odszedł na emeryturę w 1974.

Zmarł w szpitalu w Wachtberg-Pech k. Bonn 21 lutego 1994 z powodu komplikacji po wcześniejszym ataku serca.


Odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 Steinhoff, Johannes.. www.lexikon-der-wehrmacht.de. [dostęp 2022-11-16].
  2. ↑ Philip Kaplan 2017 ↓, s. 122-123.
  3. 1 2 Philip Kaplan 2017 ↓, s. 253.

Bibliografia

  • Berger, Florian (2000). Mit Eichenlaub und Schwertern. Die höchstdekorierten Soldaten des Zweiten Weltkrieges. Selbstverlag Florian Berger. ISBN 3-9501307-0-5.
  • Fellgiebel, Walther-Peer (2000). Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939-1945. Friedburg, Germany: Podzun-Pallas. ISBN 3-7909-0284-5.
  • Philip Kaplan, Asy Myśliwskie Luftwaffe II Wojny Światowej. W: 5. Rozdz.: Johannes Steinhoff, wyd. III, Warszawa: Amber, 2017, ISBN 978-83-241-6370-0.
  • Obermaier, Ernst (1989). Die Ritterkreuzträger der Luftwaffe Jagdflieger 1939 – 1945 (w języku niemieckim). Mainz, Germany: Verlag Dieter Hoffmann. ISBN 3-87341-065-6.
  • Scherzer, Veit (2007). Die Ritterkreuzträger 1939–1945 Die Inhaber des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939 von Heer, Luftwaffe, Kriegsmarine, Waffen-SS, Volkssturm sowie mit Deutschland verbündeter Streitkräfte nach den Unterlagen des Bundesarchives (w języku niemieckim). Jena, Germany: Scherzers Miltaer-Verlag. ISBN 978-3-938845-17-2.
  • Steinhoff, Johannes(2005). In letzter Stunde. Verschwörung der Jagdflieger Vom Widerstand der Jagdflieger gegen Reichsmarschall Göring. Flechsig. ISBN 3-88189-592-2. Początkowo wydane w Niemczech w 1974, a następnie w Anglii w 1977 jako The Last Chance – The Pilots' Plot Against Goering. ISBN 0-09-129620-X.
  • Steinhoff, Johannes (2005). Die Straße von Messina. Tagebuch des Kommodore. Flechsig. ISBN 3-88189-593-0.
  • Schneekluth Munich(Peter Pechel, Dennis Showalter, Helmut Schmidt) (4. edycja z 1989). Deutsche im Zweiten Weltkrieg. Zeitzeugen sprechen. ISBN 3-7951-1092-0.
  • Williamson, Gordon & Bujeiro, Ramiro (2005). Knight’s Cross and Oak Leaves Recipients 1941-45. Osprey Publishing Ltd. ISBN 1-84176-642-9.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.