Jerzy Boroń
Ilustracja
Jerzy Boroń
Data i miejsce urodzenia

4 kwietnia 1924
Kołomyja

Data i miejsce śmierci

20 maja 1986
Wrocław

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

rzeźba

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Odznaka Grunwaldzka
Łabędzie, ceramika
Broń, metaloplastyka, kompozycja towarzysząca zdemontowanemu w 1991 roku Obeliskowi Poległych Funkcjonariuszy MO

Jerzy Boroń (ur. 4 kwietnia 1924 w Kołomyi – zm. 20 maja 1986 r. we Wrocławiu[1]) – polski rzeźbiarz, członek tzw. „Grupy Wrocławskiej” skupionej wokół Eugeniusza Gepperta. Pedagog wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (PWSSP) we Wrocławiu w latach 1953–1986.

Życiorys

Był jednym z czworga dzieci Stanisława Boronia[2], wieloletniego dyrektora Państwowego Gimnazjum Męskiego nr 5 im. Kazimierza Jagiellończyka w Kołomyi (zamordowanego w 1943 w obozie koncentracyjnym na Majdanku) i Jadwigi z Czaykowskich.

Uczeń Borysa Michałowskiego[3]. Po ukończeniu studiów (1948–1953) ze specjalizacją w rzeźbie na PWSSP, został asystentem w Katedrze Rzeźby na Wydziale Ceramiki i Szkła PWSSP we Wrocławiu (1953–57), następnie w latach 1964–1967 był kierownikiem Pracowni Rzeźby w Architekturze, a w latach 1975–1986 Pracowni Rzeźby w Urbanistyce. W latach 1972–1975 dziekan Wydziału Malarstwa Grafiki i Rzeźby, a w latach 1974–1977 prorektor PWSSP ds. Artystyczno-Badawczych.

Pod koniec lat 50. jego praca skupiała się na plastyce w architekturze i przemyśle, którą prowadził z grupą innych artystów, i w związku z którą organizował wystawy problemowe np.: Poszukiwania formy i koloru (1957 r.) i Funkcja formy i koloru (1961 r.). W 1964 roku zorganizował w Bolesławcu pierwszy plener ceramiczny[4], który z czasem stał się międzynarodową imprezą kulturalną pod nazwą Międzynarodowy Plener Ceramiczno–Rzeźbiarski[5]. Jerzy Boroń tworzył także rzeźby w powiązaniu z przemysłem i architekturą, gdzie jego prace charakteryzowała skondensowana, syntetyczna forma z wyraźną ekspresją artystyczną. W swoich rzeźbach wykorzystywał kamień, ceramikę i stal.

Jego realizacje plenerowe to m.in. spawana rzeźba ze stali przy Obelisku Poległych Funkcjonariuszy MO we Wrocławiu (1964 r.; zdemontowana w 1991 r.[3], przeniesiona na skwer obok wrocławskiej ASP), pomnik Era kosmiczna (1969 r.; wykonany z aluminium, usytuowany w dawnej fosie miejskiej na terenie Oleśnicy[6]), ceramiczna kompozycja Łabędzie (1978 r.[7]) przed wrocławskim Centrum Diagnostyki Medycznej „DOLMED” oraz Obelisk ku Czci Pomordowanych Patriotów przy skrzyżowaniu ulic Reymonta i Kleczkowskiej we Wrocławiu (1985 r.; wspólnie z Wiesławem Chmielem[7], jako jego opiekun artystyczny).

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Międzynarodowy Plener Ceramiczno–Rzeźbiarski w Bolesławcu, „Historia plenerów w pigułce”. www.boleslawiecsymposium.com, 2010–08–01. [dostęp 2010-08-19].
  2. ↑ Nowe nabytki w zasobie archiwalnym Państwowego Muzeum na Majdanku. 2010-08-20. [dostęp 2011-01-25].
  3. 1 2 Beata Maciejewska: Obsadzanie cokołów zawsze było zajęciem dużego ryzyka. Gazeta.pl Wrocław, 2010-02-19. [dostęp 2010-08-16].
  4. ↑ Wykład Krystyny Gay-Kutschenreiter (MPCR 2004). [dostęp 2010-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-19)].
  5. ↑ Rozpoczął się plener ceramiczny w Bolesławcu. Gazeta.pl Wrocław, 2004-08-01. [dostęp 2010-08-16].
  6. ↑ Pomnik Ery Kosmicznej. [dostęp 2010-08-19].
  7. 1 2 Pomniki, rzeźby i fontanny we Wrocławiu powstałe po 1945 r.. Wrocław.pl. [dostęp 2010-08-20].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.