Jegor Sazonow
Егор Сергеевич Сазонов (Созонов)
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 maja 1879
Pietrowskie

Data i miejsce śmierci

27 listopada 1910
Gornyj Zierientuj

Przyczyna śmierci

samobójstwo (trucizna)

Jegor Sergiejewicz Sazonow[1] lub Sozonow[2], ros. Егор Сергеевич Сазонов (Созонов)[3] (ur. 26 maja 1879 w Pietrowskim, zm. 27 listopada 1910 w Gornym Zierientuju) – rosyjski rewolucjonista, członek Organizacji Bojowej eserowców, zabójca Wiaczesława Plehwego.

Życiorys

Pochodził z chłopskiej rodziny staroobrzędowców; jego ojciec dzięki swojej pracy zdołał przenieść się do miasta i podjął pracę w handlu. Jak sam wspominał, w domu wychowywany był w duchu religijnym i monarchistycznym. Ukończył gimnazjum w Ufie i przez pewien czas działał w Uralskim Związku Socjaldemokratów i Socjalrewolucjonistów, nie popierając jednak idei terroru indywidualnego. W 1901 r. został relegowany z Uniwersytetu Moskiewskiego za udział w buncie studentów. Zmuszony do wyjazdu z Moskwy, udał się do Ufy i tam ponownie zaangażował się w prowadzenie propagandy rewolucyjnej[4]. Aresztowany w marcu następnego roku, zbiegł z transportu na Syberię w lipcu 1903 roku i emigrował za granicę. Wrócił do kraju i od 1903 r. był członkiem Organizacji Bojowej Partii Socjalistów Rewolucjonistów[2]. Zamachowcem postanowił zostać, gdy w więzieniu dowiedział się o krwawym stłumieniu strajku w Złatouście (marzec 1903) oraz o wymierzeniu kar cielesnych uczestnikom manifestacji w Wilnie (1902)[4].

Brał udział w przygotowaniach do zamachu na Wiaczesława Plehwego, początkowo prowadząc obserwację przyszłej ofiary w przebraniu lokaja angielskiego kupca (którego udawał Borys Sawinkow). On też dokonał samego zamachu: 15 lipca 1904 roku rzucił bombę w karetę Plehwego na nabrzeżu petersburskiego Kanału Obwodowego[5], zabijając na miejscu ministra oraz stangreta, a także raniąc kilka innych osób. Sam doznał również ciężkich obrażeń, ponadto został pobity przez świadków zdarzenia. Życie uratowała mu przeprowadzona następnie operacja[6].

Sazonow został następnie postawiony przed sądem i 30 listopada skazany na dożywotnią katorgę. 27 listopada 1910 r. popełnił samobójstwo w więzieniu zierientujskim[7], protestując przeciwko wymierzeniu dwóm współwięźniom kary cielesnej[2].

Przypisy

  1. ↑ L. Bazylow: Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 291.
  2. 1 2 3 Большая советская энциклопедия, Cозонов [dostęp 2012-03-23]
  3. ↑ Большая советская энциклопедия, Созонов Егор Сергеевич [dostęp 2012-03-23]
  4. 1 2 L. Bazylow: Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 115.
  5. ↑ red. B. Piotrowski, O. Czekanowa i in., Sankt-Pietierburg. Pietrograd. Leningrad. Encikłopiediczeskij sprawocznik, Naucznoje Izdatiel'stwo Bol'szaja Rossijskaja Encikłopiedija, s. 438.
  6. ↑ L. Bazylow: Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 291–293.
  7. ↑ L. Bazylow: Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 295.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.