Jean de Lipkowski

Data i miejsce urodzenia	25 grudnia 1920 Paryż
Data i miejsce śmierci	20 września 1997 Paryż
Zawód, zajęcie	polityk, dyplomata
Alma Mater	Uniwersytet Paryski, École libre des sciences politiques
Stanowisko	deputowany do Zgromadzenia Narodowego (1956–1958, 1962–1968, 1971–1973, 1978–1997), poseł do Parlamentu Europejskiego (1962–1968, 1982–1984), minister ds. kooperacji (1976)
Partia	Centrum Reform Republikańskich, Unia na rzecz Nowej Republiki, Unia Demokratyczna Pracy, Unia Demokratów na rzecz Republiki, Zgromadzenie na rzecz Republiki
Odznaczenia

Herb rodziny de Lipkowski

Jean Noël de Lipkowski (ur. 25 grudnia 1920 w Paryżu, zm. 20 września 1997 tamże) – francuski polityk i dyplomata, deputowany krajowy i poseł do Parlamentu Europejskiego, sekretarz stanu i minister ds. kooperacji (1976).

Życiorys

Pochodził z rodziny przemysłowców pochodzenia polskiego pieczętującej się herbem szlacheckim. Syn Henriego de Lipkowski, uczestnika I wojny światowej zamordowanego w KL Buchenwald, oraz Irène de Lipkowski, deputowanej z ramienia Zgromadzenia Ludu Francuskiego. Studiował w Lycée Henri-IV i École libre des sciences politiques, jednak w 1940 przerwał naukę, ewakuując się do Londynu. Ostatecznie ukończył studia na tej uczelni i prawo na Uniwersytecie Paryskim^[1]. Został kapitanem w siłach spadochronowych Wojsk Wolnych Francuzów pod pseudonimem Jean de Ligny, uczestniczył m.in. w wyzwoleniu Lyonu w 1944. W 1945 rozpoczął szkolenie jako attaché konsularny. Był zatrudniony jako trzeci sekretarz konsulatu w Nankinie, attaché ambasady w Chinach i wicekonsul w Madrycie, a także w departamencie Azji i Oceanii resortu spraw zagranicznych. Od 1954 pracował w gabinecie Pierre’a Boyer de Latour du Moulin, generała-rezydenta w Tunezji, odpowiadając m.in. za negocjacje niepodległościowe tego kraju. W 1955 został radcą drugiej klasy w ambasadzie w ZSRR. Był działaczem organizacji kombatanckich oraz Francuskiego Czerwonego Krzyża^[2][3].

W kadencji 1956–1958 po raz pierwszy zasiadał w Zgromadzeniu Narodowym z ramienia Partii Radykalnej i Radykalno-Socjalistycznej, w 1958 był założycielem lewicowo-gaullistowskiego Centrum Reform Republikańskich. Później działał w Unii na rzecz Nowej Republiki, Unii Demokratów na rzecz Republiki oraz Zgromadzeniu na rzecz Republiki. Ponownie zasiadał w krajowym parlamencie w latach 1962–1968, 1971–1973, 1978–1997 (z przerwami na okres pełnienia funkcji rządowych). Ponadto od 1962 do 1968 należał do Parlamentu Europejskiego, był merem Royan (1965–1977, 1983–1989) i radnym departamentu Charente-Maritime (1973–1992). Pełnił funkcje rządowe: sekretarza stanu w resorcie spraw zagranicznych (lipiec 1968–lipiec 1972, kwiecień 1973–maj 1974) oraz ministra ds. współpracy (styczeń–sierpień 1976). Od października 1980 do grudnia 1981 wykonywał mandat posła do Parlamentu Europejskiego, gdzie zastąpił Marie-Madeleine Dienesch. Przystąpił do Europejskich Postępowych Demokratów^[4]. W latach 1993–1997 członek Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy^[5]. W wyborach w 1997 wystartował przeciwko kandydatowi RPR, odnosząc porażkę^[1].

Był żonaty z Nadine Hecquet d’Orval, miał dwoje dzieci. W 1967 był sędzią ostatniego pojedynku honorowego toczonego przez parlamentarzystów Gastona Defferre i René Ribière^[6].

Odznaczenia

Odznaczony m.in. Legią Honorową IV klasy i Krzyżem Wojennym (za lata 1939–1945).

Przypisy