Ancien Régime

Canclaux uczęszczał do szkoły kawalerii w Besançon, następnie służył jako ochotnik w pułku kawaleryjskim de Fumel (1756). W roku 1757 uzyskał rangę korneta (chorążego). Podczas wojny siedmioletniej uczestniczył w kampanii hanowerskiej. W roku 1760 awansował do rangi kapitana, a po zakończeniu wojny został zdemobilizowany.

Po nastaniu pokoju niezwłocznie wstąpił do pułku dragonów de Conti. W szkole wojskowej w Besançon wykładał teorię wielkich manewrów kawaleryjskich. Poza tym opublikował książkę na temat taktyki pt. Instruction à l'usage du régiment de dragons Conti. (Instrukcja wykorzystania pułku dragonów de Conti). W roku 1768 awansował do rangi majora, a w 1773 nadano mu stopień mestre de camp (odpowiednik pułkownika w armii francuskiej okresu Ancien Régime). Następnie w dniu 1 stycznia 1784 dosłużył się szlifów generalskich, by wkrótce potem – 10 marca 1788 – zostać marszałkiem polowym (maréchal de camp). Przez cały ten okres pozostawał dowódcą swojego pułku. Z kolei w roku 1773 odznaczono go orderem św. Ludwika.

Rewolucja francuska

W roku 1790 Canclaux, podobnie jak wielu innych generałów, podjął obowiązek kontroli rachunków pułkowych oraz przyjmowania skarg napływających z jego pułku. W latach 1791–1792 uśmierzał ruchy powstańcze, które wybuchły w Bretanii, a ponadto zdusił w zarodku te, które dopiero się budziły. Odznaczył się umiarkowaniem oraz duchem pojednania, osiągając błyskotliwy sukces 8 lipca pod Quimper.

W dniu 7 września 1792 awansowano go do stopnia generalleutnanta, powierzono mu dowództwo nad 13-tą dywizją i wyznaczono mu zadanie zaokrętowania na statki w porcie Brest oddziałów wyznaczonych do wyjazdu do francuskiej kolonii Saint-Domingue na Karaibach.

Canclaux otrzymał od Konwentu Narodowego dowództwo nad Armią Zachodnią. Mając pod komendą zaledwie 12-tysięczny oddział, Canclaux z powodzeniem obronił Nantes przed rojalistami w dniu 29 lipca 1793, kiedy to po kilku zaciekłych starciach udało mu się odeprzeć natarcie wandejskiej armii w sile 50 tysięcy ludzi pod dowództwem Jacques’a Cathelineau. Kolejne zwycięstwo Canclaux odniósł rozbijając kontrrewolucyjne wojska pod Montaigu (nad Charette’em, którego później po raz kolejny pokonał pod Mortagne-sur-Sèvre). Z kolei po przegranej bitwie pod Tiffauges, Canclaux został pozbawiony dowództwa^[1]. Pomimo kolejnego zwycięstwa, uzyskanego pod Saint-Symphorien, zdemobilizowano go 29 września. Canclaux przeszedł w stan spoczynku, zaszywając się w jednym ze swoich majątków, w Château du Saussay. Jednak po przewrocie termidoriańskim w 1794 roku przywrócono go na stanowisko głównodowodzącego Armii Zachodniej (armée de l'Ouest). Podczas inwazji sił kontrrewolucyjnych w roku 1795, Canclaux wsparł Lazare'a Hoche posiłkami. Jeszcze w tym samym roku Hoche zastąpił go na stanowisku naczelnego dowódcy Armii Zachodniej. Canclaux wycofał się ze służby wojskowej.