Jean-Pierre Raffin
Data i miejsce urodzenia

1 kwietnia 1937
Boulogne-Billancourt

Zawód, zajęcie

biolog, działacz ekologiczny

Stanowisko

poseł do Parlamentu Europejskiego III kadencji (1991–1994)

Partia

Zieloni

Odznaczenia
Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Zasługi (Francja)

Jean-Pierre Raffin (ur. 1 kwietnia 1937 w Boulogne-Billancourt) – francuski biolog i działacz ekologiczny, od 1991 do 1994 poseł do Parlamentu Europejskiego III kadencji.

Życiorys

Ukończył studia z nauk przyrodniczych, od 1963 pracował jako badacz. Obronił doktorat z histologii i cytologii komparatywnej, uzyskał też stopień doctorat d'État (zbliżony do habilitacji)[1]. W pracy naukowej specjalizował się w dziedzinach takich, jak cytologia, histologia, zoologia, ekologia. Wykładał jako profesor nadzwyczajny na Université Paris-Diderot. Autor ponad 90 prac naukowych. Przez wiele lat zaangażowany w działalność ekologiczną, kierował organizacją France Nature Environnement. Zasiadał we władzach parków narodowych Pirenejów i Écrins, angażował się też w obronę Parc national de la Vanoise. Należał do rządowych ciał doradczych w sprawach ekologicznych, zajmujących się m.in. ochroną niedźwiedzi i monitorowaniem zanieczyszczenia mórz. Od 1997 do 1999 pracował jako doradca ministra środowiska i planowania regionalnego[2], należał także do katolickiego ruchu Pax Christi.

W grudniu 1991 uzyskał mandat w Parlamencie Europejskim po rezygnacji Claire Joanny. Przystąpił do grupy zielonych[3], w 1994 nie ubiegał się o reelekcję. W 2013 poparł powstanie ugrupowania Nouvelle Donne Pierre’a Larrouturou[4].

Odznaczenia

Odznaczony dwukrotnie Legią Honorową (1987, 2000) oraz dwukrotnie Orderem Narodowym Zasługi (1983, 1996).

Przypisy

  1. Jean-Pierre Raffin. parltrack.org. [dostęp 2021-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (26 kwietnia 2021)]. (ang.).
  2. Confidentiel. Le conseiller Chasse de Voynet rend son tablier.. liberation.fr, 14 lipca 1999. [dostęp 2021-04-26]. (fr.).
  3. Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. europarl.europa.eu. [dostęp 2021-04-26].
  4. Gaël Quiban: "Soutenir celles et ceux qui s'engagent pour une Europe de l’espérance". nouvelledonne.fr, 26 listopada 2013. [dostęp 2021-04-26]. (fr.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.