Janusz Lech Jakubowski
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

19 lutego 1905
Warszawa

Data śmierci

7 maja 2000

Prof. dr hab. inż nauk technicznych
Specjalność: technika wysokich napięć, elektronika teoretyczna, energetyka
Alma Mater

Politechnika Warszawska

Doktorat

1935 – nauki techniczne

Habilitacja

1937

Nauczyciel akademicki
Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Janusz Lech Jakubowski (ur. 19 lutego 1905 w Warszawie, zm. 7 maja 2000) – polski inżynier elektrotechnik, wykładowca, profesor Politechniki Warszawskiej, laureat tytułu doctora honoris causa Politechniki Warszawskiej[1], I sekretarz POP PZPR Politechniki Warszawskiej od maja 1949 roku do marca 1950 roku, członek Komitetu Warszawskiego PZPR w czerwcu 1950 roku, przewodniczący egzekutywy Komitetu Uczelnianego PZPR[2].

Życiorys

W 1924 ukończył Gimnazjum Humanistyczne im. M. Reja w Warszawie. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W 1931 otrzymał dyplom inżyniera elektryka. W latach 1929 i 1932, odbył staż w Laboratoire Ampere w Paryżu, w tym samym czasie pracował jako asystent w Zakładzie Miernictwa Elektrycznego i Wysokich Napięć Politechniki Warszawskiej[3].

W 1935 na podstawie pracy „Nowy układ prostownikowo-pojemnościowy do pomiaru wysokiego napięcia” uzyskał stopień doktora nauk technicznych. W 1936 w Instytucie Wysokich Napięć Politechniki w Akwizgranie, przy wsparciu prof. W. Rogowskiego, współtworzył całkowicie nową dyscyplinę nauki dotyczącą oscylacji wysokich napięć[4].

W czasie współpracy z Komisją 8 Stowarzyszenia Elektryków Polskich – Izolatory i Napięcie, J.L. Jakubowski stworzył projekt przepisów na pomiar napięcia iskiernikiem kulowym. W 1937 uzyskał tytuł habilitacyjny.

Po wybuchu II wojny światowej, początkowo pracował jako nauczyciel w Szkole Elektrycznej II stopnia, a następnie prowadził zajęcia w uruchomionej przez Niemców Państwowej Wyższej Szkole Technicznej. Konspirował, należał do Armii Krajowej, walczył w powstaniu warszawskim[4].

W 1945 został Dziekanem Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej. W latach 1945–1946 wykładał w Szkole Inżynierskiej im. H. Wawelberga i S. Rotwanda. W 1948 wyjechał do USA, gdzie brał udział w Kongresie Wychowania Inżynierskiego, co zaowocowało zakupem, m.in. aparatury naukowej oraz książek dla odbudowującej się Politechniki Warszawskiej[4].

W 1966, z ramienia UNESCO, wyjechał do Algierii jako szef projektu ds. techniki wysokich napięć. Utworzył w El Harrach na przedmieściach Algieru politechnikę z laboratorium wysokich napięć[3]. W czasie pobytu w Algierii wykonał (w rejonach Sahary), badania osadów na izolatorach, odkrył wtedy nową formę wyładowań. Francja, za trud w naukową współpracę francusko-polską, uhonorowała J. L.Jakubowskiego Medaille de la Recherches et de l’Invention.

Zmarł 7 maja 2000[5], spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 291, rząd 4, grób 15)[6].

Stanowiska

  • 1929 – 1932 stażysta w Laboratoire Ampere w Paryżu
  • 1929 – 1932 asystent w Zakładzie Miernictwa Elektrycznego i Wysokich Napięć Politechniki Warszawskiej
  • 1936 pracownik w Instytucie Wysokich Napięć Politechniki w Akwizgranie
  • współpracownik Komisji 8 Stowarzyszenia Elektryków Polskich – Izolatory i Napięcie
  • nauczyciel w Szkole Elektrycznej II stopnia
  • nauczyciel w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej
  • 1945 Dziekan Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej
  • 1945-1946 wykładowca w Szkole Inżynierskiej im. H. Wawelberga i S. Rotwanda
  • 1966 szef projektu ds. techniki wysokich napięć w Algierii[4].

Członkostwa

  • 1947-1948 członek Komisji Organizacji Instytutów Naukowych Ministerstwa Przemysłu i Handlu
  • 1947-1949 członek Państwowej Rady Energetycznej
  • 1948 członek Komisji Doradczej ds. Wydawniczych Ministerstwa Oświaty
  • od 1952 członek korespondent, od 1956 członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, w latach 1952–1968 członek jej prezydium[7]
  • członek rzeczywisty Towarzystwa Naukowego Warszawskiego
  • członek korespondent Polskiej Akademii Nauk Technicznych[4]

Działalność pozanaukowa

  • Aktywny działacz polityczny, należał do PZPR
  • Zainteresowania m.in.
    • taternictwo
    • zagadnienia psychologiczne, metapsychiczne[4].

Wybrane publikacje

Autor ponad 250 prac, m.in.:

  • 1939 „Aktualne zagadnienia techniki wysokich napięć”,
  • 1948 „Wytrzymałość dielektryczna”,
  • 1948 „Miernictwo wysokich napięć”,
  • „Piorun ujarzmiony” (popularnonaukowa)[4]

Nagrody, wyróżnienia, odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Lista doktorów honoris causa Politechniki Warszawskiej. pw.edu.pl. [dostęp 2015-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 sierpnia 2017)].
  2. ↑ Piotr Ośko, Za fasadą. Komitet uczelniany w strukturze PZPR i jego wpływ na zarządzanie kadrami w latach 1948–1968. Zarys problemu na przykładzie Politechniki Warszawskiej, w: Pamięć i Sprawiedliwość 27, 2016, s. 72–73.
  3. 1 2 Janusz Lech Jakubowski. Fragmenty autobiografii. „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”. 33/3. s. 588–680.
  4. 1 2 3 4 5 6 7 8 Andrzej Ulmer: Doktorzy Honoris Causa Politechniki Warszawskiej. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, 2000, s. 120–123.
  5. ↑ Jakubowski Janusz Lech, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2017-03-20].
  6. ↑ Andrzej Liczbiński „Wykaz profesorów Politechniki Warszawskiej zmarłych w latach 1988–2000” Biblioteka główna Politechniki Warszawskiej, Warszawa 2000.
  7. ↑ Członkowie PAN: Skorowidz.
  8. ↑ M.P. z 1951 r. nr 74, poz. 1007.
  9. ↑ Józef Hurwic, Czasopismo „Problemy” w polskim życiu intelektualnym po drugiej wojnie światowej, „Analecta”, 8/2 (16), 1999, s. 20.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.