Jan Wrzosek
ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

21 lutego 1895
Stawropol

Data i miejsce śmierci

3 września 1939
pod Złotym Potokiem

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

28 Pułk Piechoty
80 Pułk Piechoty
9 Pułk Piechoty Legionów
74 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu
kwatermistrz pułku
dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Obelisk poświęcony Janowi Wrzoskowi na terenie rezerwatu Parkowe w okolicach Złotego Potoku

Jan Wrzosek (ur. 9 lutego?/21 lutego 1895 w Stawropolu, zm. 3 września 1939 pod Złotym Potokiem) – major piechoty Wojska Polskiego, strzelec sportowy, olimpijczyk.

Życiorys

W czasie I wojny światowej był początkowo oficerem w armii carskiej, a później I Korpusu Polskiego w Rosji[1].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2][3]. W 1923, 1924 był oficerem 28 pułku piechoty w Łodzi[4][5]. 5 października 1924 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[6].

Następnie awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927[7]. 31 października 1927 ogłoszono jego przeniesienie z KOP do 80 pułku piechoty w Słonimiu na stanowisko oficera Przysposobienia Wojskowego[8]. W następnym roku zajmowane przez niego stanowisko służbowe nazywało się „komendant obwodowy Przysposobienia Wojskowego”[9]. Następnie został przeniesiony do 9 pułku piechoty Legionów w Zamościu na stanowisko dowódcy batalionu. W październiku 1931 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[10][11]. W kwietniu 1935 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[12].

W okresie międzywojennym uprawiał strzelectwo sportowe[1]. Podczas XII Narodowych Zawodów Strzeleckich w Wilnie zajął wysokie miejsca w rywalizacji indywidualnej[13]. Należał do niego rekord Polski w strzelaniu z pistoletu dowolnego, wynoszący 537 pkt., który został pobity dopiero w latach 50.[14] Był wicemistrzem świata w strzelaniu z pistoletu wojskowego oraz wicemistrzem świata w strzelaniu z pistoletu standardowego. Reprezentował kraj na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku[1]. Był także członkiem bractwa kurkowego.

Po wybuchu II wojny światowej w trakcie kampanii wrześniowej był dowódcą III batalionu 74 pułku piechoty w składzie 7 Dywizji Piechoty. Zginął w walce pod Złotym Potokiem strzelając z karabinu przeciwpancernego UR do niemieckiego czołgu[1][14].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 A. K. Kunert, Z. Walkowski, Kronika kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo Edipresse Polska, Warszawa 2005, ISBN 83-60160-99-6, s. 18.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 412.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 356.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 206.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 192.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 396.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 180.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 331.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 94.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 344.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 30, 539.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 kwietnia 1935 roku, s. 40.
  13. ↑ Zakończenie narodowych zawodów strzeleckich w Wilnie. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 278B, s. 7, 9 października 1937.
  14. 1 2 Andrzej Jucewicz, Włodzimierz Stępiński: Chwała olimpijczykom, 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1968, s. 13–14. OCLC 61559795.
  15. ↑ M.P. z 1932 r. nr 62, poz. 79 „za zasługi na polu sportu strzeleckiego”.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.