Jan Stefan Woźniakowski
„Czywar”
Ilustracja
pułkownik artylerii pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

13 grudnia 1891
Lublin

Data i miejsce śmierci

8 czerwca 1961
Gliwice

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Pierwsza Kompania Kadrowa
1 pułk artylerii polowej
6 pułk artylerii ciężkiej
10 dywizjon artylerii konnej
22 pułk artylerii lekkiej
22 Dywizja Piechoty Górskiej

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku
dowódca dywizjonu artylerii
dowódca pułku artylerii
dowódca artylerii dywizyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939
Odznaka 1 Kompanii Kadrowej

Jan Stefan Woźniakowski, ps. „Czywar” (ur. 13 grudnia 1891 w Lublinie, zm. 8 czerwca 1961 w Gliwicach[1]) – żołnierz Pierwszej Kompanii Kadrowej, pułkownik artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Wkroczenie Pierwszej Kompanii Kadrowej do Kielc 12 sierpnia 1914 roku; Jan Woźniakowski jedzie na koniu

Urodził się w rodzinie Jana i Kamili Antoniny z d. Borzynowska.

Należał do Związku Walki Czynnej, studiował chemię techniczną w Pradze[1]. 6 sierpnia 1914 roku wymaszerował z Oleandrów w składzie IV plutonu Pierwszej Kompanii Kadrowej. Pełnił funkcję łącznika Kazimierza Piątka. Walczył pod Uciskowem, gdzie zachorował na zapalenie płuc. Po wyzdrowieniu należał do służb pomocniczych, następnie w marcu 1915 roku znalazł się w 5 baterii artyleryjskiej. Brał udział w walkach pod Konarami, Tarłowem i Jastkowem, nad Styrem. W wyniku kryzysu przysięgowego internowany w Szczypiornie i Łomży (1917–1918)[2].

Od 1918 w Wojsku Polskim. Uczestnik wojny 1920. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. W 1923 po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Artylerii w stopniu kapitana został przydzielony do 1 pułku artylerii polowej Legionów w Wilnie[3]. W 1924 roku był komendantem składnicy wojennej[4]. W listopadzie 1925 roku został przesunięty na stanowisko dowódcy II dywizjonu[5], a później na stanowisko kwatermistrza pułku[6]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 84. lokatą w korpusie oficerów artylerii[7]. 5 listopada 1928 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do komendy placu Lwów na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta placu[8]. 27 kwietnia 1929 roku został przeniesiony do 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[9][10]. 2 grudnia 1930 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 23. lokatą w korpusie oficerów artylerii[11]. Jesienią 1932 roku został przeniesiony do 10 dywizjonu artylerii konnej w Jarosławiu na stanowisko dowódcy dywizjonu[12]. Od 12 stycznia 1937 roku był dowódcą 22 pułku artylerii lekkiej w Przemyślu. 27 sierpnia 1939 roku objął stanowisko dowódcy artylerii dywizyjnej 22 Dywizji Piechoty Górskiej.

Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej. W czasie walk dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg[13]. W grudniu 1945 roku nie został przyjęty do ludowego Wojska Polskiego[2]. Następnie mieszkał w Przemyślu i Gliwicach, gdzie pracował Instytucie Onkologii i Gliwickim Zjednoczeniu Budownictwa Przemysłowego[1].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 Dzieje Strzelca, który 12 VIII 1914 roku wprowadził na koniu 1 Kompanię Kadrową do Kielc. „Oleandry”, 2007. [dostęp 2012-01-30]. (pol.).
  2. 1 2 P. Witek, G. Witek, op.cit., s. 40.
  3. ↑ Dział Urzędowy, „Przegląd Artyleryjski: organ fachowy artylerji i służby uzbrojenia” (R.1 Nr 5/6), 1923, s. 68.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 638.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 119 z 12 listopada 1925 roku, s. 644.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 375, 455.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 736.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 342.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 122.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 179, 706.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 328.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 422.
  13. ↑ Jan Woźniakowski w bazie Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką. straty.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-24)]. straty.pl [dostęp z dnia: 2016-04-17]
  14. ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  15. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  16. ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  17. 1 2 Na podstawie fotografii
  18. ↑ 6 sierpień: 1914–1934, Warszawa: Zarząd Główny Związku Legjonistów Polskich, 1934, s. 20.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.