Jan Sleszyński (Śleszyński; także Ivan^[1]) (ur. 23 lipca 1854 w Łysiance, zm. 9 marca 1931 w Krakowie) – polski matematyk, przedstawiciel krakowskiej szkoły matematycznej. Od 1921 członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności.

Życiorys

Uczęszczał do gimnazjów w Kiszyniowie i Odessie, kończąc to drugie z wyróżnieniem w 1871. W tym samym roku rozpoczął studia matematyczne i w 1875 uzyskał stopień kandydata, wraz ze złotym medalem. Zdał również egzamin nauczycielski i nauczał matematyki w gimnazjach Odessy i Kijowa.

Po uzyskaniu tytułu magistra (1880) wyjechał jako stypendysta rządu rosyjskiego do Berlina, gdzie przygotowywał rozprawę o rachunku wariancyjnym. Po powrocie do Odessy był wykładowcą algebry, teorii grup, teorii liczb, rachunku wariancyjnego i teorii funkcji analitycznych. Od lutego 1893 doktor nauk matematycznych. Od października 1893 profesor nadzwyczajny. W 1898 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego, w 1909 przeszedł na emeryturę na Uniwersytecie Odeskim. Od 1911 wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie wykładał algebrę wyższą, rachunki prawdopodobieństwa i rachunek różniczkowy, teorie liczb, funkcji analitycznych i wyznaczników oraz wstępy do analizy i do metodologii matematyki. W 1924 przeszedł na emeryturę.

Żonaty z Heleną z Augustynowiczów (1857–1929), z którą miał córkę Halinę Krahelską^[2] oraz synów Józefa i Witolda^[3].

Pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera PAS 66-wsch-21)^[4][5].

Grób Jana Sleszyńskiego na cmentarzu Rakowickim

Zainteresowania naukowe

W okresie odeskim koncentrował się na teorii liczb, logice matematycznej, w Krakowie była to przede wszystkim logika matematyczna, w szczególności rachunek zdań.

Publikacje naukowe

• K teorii sposoba najmenšich kvadratov (Odessa 1892)
• O logice tradycyjnej (Kraków 1921)
• Teoria dowodu (Kraków 1925–1929)

Przypisy

Bibliografia

• Jacek J. Jadacki, Jan Sleszyński [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXXVIII, 1997–1998.

Linki zewnętrzne

• Prace Jana Sleszyńskiego w bibliotece Polona