Liga okręgowa do 1971

Był zawodnikiem Stali od końca lat 60^[5]. W styczniu 1969 w wieku 18 lat zdobył pierwszego gola ligowego w rozgrywkach ligi okręgu rzeszowskiego sezonu 1968/1969 podczas spotkania wyjazdowego Stali z Czuwajem Przemyśl rozegranym w Przemyślu^[6]. Grał nadal w kolejnym sezonie 1969/1970, w którym Stalowcy byli już bezkonkurencyjni dla rywali okręgu rzeszowskiego, po czym bez powodzenia rywalizowali o awans do II ligi 1970/1971^{[7][8][9][10]}. W sezonie 1970/1971 wraz z drużyną uczestniczył w sezonie ligi okręgowej krakowskiej^[11], na początku stycznia 1971 przyczynił się do dwukrotnego remisu na własnym lodzie z rezerwami Podhala Nowy Targ (padł wyniki 8:8 i 4:4, strzelił 3 gole w pierwszym meczu i jednego w drugim spotkaniu)^[12], zdobył także cztery gole w wyjazdowym dwumeczu z LZS Czarny Dunajec^[13]. Wraz ze Stalą zajął drugie miejsce w sezonie^[14]. W marcu 1971 uczestniczył w meczach eliminacyjnych o awans do II ligi 1971/1972^[15], zdobywając gola w meczu z Podhalem II w Sanoku (11:3)^[16], następnie w rewanżu przeciw tej drużynie strzelił pięć bramek (wygrana Stali 4:11)^[17][18], zaś w decydującym meczu 21 marca 1971 wraz ze Stalą pokonał Elektro Łaziska Górne 10:6, mimo że po dwóch tercjach przegrywali 2:6 (zdobył w tym spotkaniu gola), tym samym uzyskując historyczny awans do II ligi^{[19][20][21][22]}.

II liga 1971–1976

Jan Paszkiewicz podczas finału IV plebiscytu „Złota Dziesiątka Sportowców ZKS Stal” za rok 1975 (Torsan, 15 lutego 1976)

W inauguracyjnym sezonie II ligi 1971/1972 zapisał na swoim koncie doniosłe trafienia w trzecim dwumeczu przeciwko Cracovii (29 i 30 października 1971 – piąty i szósty mecz sezonu): w pierwszym z tychże spotkań strzelił swojego pierwszego gola w Sanoku w II lidze (wynik 1:11)^[23], a w drugim spotkaniu w 28. minucie zdobył zwycięską bramkę w historycznie pierwszym zwycięstwie Stali w ramach drugoligowych rozgrywek (wynik 4:3)^[24]. W kolejnych meczach wykazywał się skutecznością, zdobywając m.in. 29 stycznia 1972 trzy gole wygranym 4:1 meczu domowym z Włókniarzem Zgierz^{[25][26][27][28][29][30][31][32]}. Łącznie w sezonie 1971/1972 był najskuteczniejszym strzelcem zespołu zdobywając 20 goli^[33] i został wybrany do najlepszej „szóstki” zawodników Stali^[34]. W debiutanckim sezonie drugoligowym wraz ze Stalą zajął czwarte miejsce w rozgrywkach^[35].

Przed nowym sezonem II ligi 1972/1973 drużyna Stali została przejął czechosłowackiego trenera Josefa Štocka^[36]. Na inaugurację rozgrywek w dniu 14 października 1972 Paszkiewicz strzelił pierwszego gola ligowego w edycji II ligi w meczu z Polonią Bytom (3:3)^[37]. Później zdobywał kolejne gole^{[38][39][40][41][42][43][44][45]}, a finalnie wraz ze Stalą zajął piąte miejsce w rozgrywkach^[46].

W sezonie 1973/1974 grając w Stali, nadal pod wodzą trenera Josefa Štocka, niezmiennie wykazywał imponującą celność strzelca, w niektórych meczach trafiając do bramki rywali trzy- i czterokrotnie^{[47][48][49][50][51][52][53][54][55][56][57]}, na mecie rozgrywek był ponownie najlepszym strzelcem Stali (31 bramek)^[58][33], zaś z drużyną zajął piąte miejsce w grupie Południowej II ligi^[59]. W posezonowej ocenie był chwalony za grę w I ataku wraz z T. Garbem i Wojciechem Mrugałą^[60]. Drużyna Stali zajęła drugie miejsce w Grupie Południoewj II ligi^[59]. Po zakończeniu sezonu zagrał w wyjazdowym meczu w ramach Pucharu PZHL, w którym Stal uległa KTH Krynica 5:7, a on sam zdobył dwa gole^[61].

Przed nową edycją II ligi szkoleniowcem Stali został Tadeusz Bujar^[62]. We wrześniu 1974 Paszkiewicz wraz ze Stalą zajął drugie miejsce w turnieju o mistrzostwo Polskiej Federacji Sportowej „Stal” w Gdańsku, ulegając gospodarzom (przeciwnikami byli Zjednoczeni Września, Dolmel Wrocław i Stoczniowiec Gdańsk)^[63][64]. W pierwszym dwumeczu inauguracyjnego sezon II ligi 1974/1975 5 i 6 października 1974 na wyjeździe z Chemikiem Kędzierzyn zdobył 4 gole (jedno trafienie w pierwszym spotkaniu 0:2 oraz trzy trafienia w drugim pojedynku 3:9), zostając pierwszym liderem w klubowej klasyfikacji punktowej^[65] (przed tą edycją ligową rozpoczęto prowadzenie klasyfikacji o Puchar Redakcji „Gazety Sanockiej – Autosan” dla najlepszego strzelca drużyny hokejowej, w praktyce oznaczającej punktację kanadyjską, obejmującą punkty za gole i asysty^[66][67]. W sezonie był wystawiany przez trenera Bujara w II ataku wraz z T. Garbem i Wojciechem Mrugałą^[68]. W sezonie nadal z regularnością zdobywał gole i w sezonie zasadniczym zajął wraz ze Stalą trzecie miejsce w Grupie Południe^{[69][70][71][72][73][74][75][76]}, po czym po raz walczył wraz z drużyną w pierwszym w historii klubu turnieju finałowym II ligi o awans do I ligi, także strzelając bramki w tych meczach, w tym trzy gole w ostatnim dwumeczu przeciw KTH Krynica, które wygrało rywalizację^{[77][78][79][80][81][82]}. W klasyfikacji o Puchar Redakcji „GZ–A”, po początkowym przodownictwie, później był drugi, przez prawie cały sezon ustępował liderowi Franciszkowi Pajerskiemu; po czterech meczach mając 7 goli^[83], po 12 mając 14 pkt. za 11 goli i 3 asysty^[84], po 14 miał 18 pkt. za 15 goli i 3 asysty^[85], po 20 mając 22 pkt. za 16 goli i 6 asyst^[86], po 24 mając 25 pkt. za 18 goli i 7 asyst^[87], po 26 i zakończeniu sezonu zasadniczego mając 25 pkt. za 18 goli i 7 asyst^[88][89], po 30, tj. po czterech meczach rundy finałowej 38 pkt. za 27 goli i 11 asyst^[90], po 34, tj. ośmiu meczach rundy finałowej 42 pkt. za 29 goli i 13 asyst^[91], natomiast w dwóch ostatnich meczach rywalizacji wyjazdowego dwumeczu 15 i 16 marca 1975 z KTH w Krynicy zdobył 5 pkt. i tym samym wyprzedził Pajerskiego, zwyciężając w klubowej klasyfikacji (49 pkt. za 34 gole i 15 asyst) i otrzymując pierwszy w historii Puchar Redakcji „Gazety Sanockiej – Autosan”^[92][93]. W rywalizacji finałowej w Grupie Południe zajął wraz ze Stalą trzecie miejsce^[94]. Po zakończeniu sezonu uczestniczył w cyklicznym sanockim turnieju o Puchar „Autosanu”, w trakcie którego strzelił 5 goli w wygranym 7:1 meczu z GKS Katowice (aktualny brązowy medalista mistrzostw Polski 1974/1975, wprawdzie grający w Sanoku bez siedmiu kadrowiczów reprezentacji Polski, jednak wzmocniony ówczesnymi zawodnikami klubowego mistrza Polski juniorów), a w pozostałych dwóch spotkaniach zdobył jeszcze jedną bramkę (ponadto nie wykorzystał rzutu karnego), po czym z sześcioma trafieniami został najskuteczniejszym strzelcem turnieju oraz wybranym najlepszym napastnikiem tej rywalizacji (Stal zajęła w niej drugie miejsce)^[95]. W marcu 1975 wraz z przedstawicielami klubu (trener T. Bujar i kierownik sekcji Henryk Gralka) udzielił wywiadu „Gazecie Sanockiej – Autosan”, w którym ocenił swój sezon za udany oraz wyraził satysfakcję z tytułu zdobytych indywidualnych osiągnięć w klasyfikacji punktowej, jak również uzyskanych wyróżnień, a ponadto okazał zadowolenie z gry pod koniec rozgrywek w tercecie z T. Garbem i Kazimierzem Iskrzyckim^[96].

W okresie przygotowawczym do nowego sezonu przebywał wraz z drużyną Stali na obozie w Czaplinku^[97]. Przed nowym sezonem był awizowany przez trenera Bujara w I ataki nadal wraz z T. Garbem i K. Iskrzyckim^[98]. W składzie Stali zajął drugie miejsce w IV Turnieju o Puchar Federacji Sportowej „Stal”, ulegając w Gdańsku gospodarzom, ekipie Stoczniowca^[98][99]. Od początku nowego sezonu II ligi 1975/1976 Grupy Południowej, rozpoczętego 5 października 1975, tworzył nadzwyczajnie skuteczny duet z Tadeuszem Garbem^[100], wspomagani w tercecie początkowo przez Jana Łakosa^[101], później Czesław Radwański^{[102][103][104][105]} (w obronie piątki grali Mieczysław Ćwikła i kapitan drużyny Stanisław Zapała^[106]). Paszkiewicz imponował nadzwyczajną skuteczności strzelecką, zdobywając gole w większości meczów, często trafiając kilka razy w jednym spotkaniu, kilkakrotnie zaliczając tzw. hat-tricka (trzy gole), a nawet zdobywając siedem goli w jednym meczu – 23 listopada 1975 przeciw Chemikowi Kędzierzyn-Koźle na Torsanie; w decydującym o mistrzostwie zwycięskim dwumeczu z tym samym przeciwnikiem na wyjeździe (wyniki 1:5 i 3:10) miał wybitny wkład zdobywając 7 z 15 goli Stali^{[107][108][109][110][111][112][113][114][115][116][117][118][119]}. W klasyfikacji wewnątrzklubowej był pierwszy po pierwszych czterech meczach (7 pkt. za 6 goli i 1 asystę)^[120], po 12 (36 pkt, za 28 goli i 8 asyst; do tego czasu jego atak zdobył 44 z 78 goli zespołu)^[102], po 14, tj. półmetku sezonu (45 pkt. za 34 gole i 11 asyst^[121]; do tego czasu jego atak zdobył 58 ze 100 goli zespołu^[122]), po 18 (49 pkt. za 38 goli i 11 asyst)^[123], natomiast następnie był pierwszy wspólnie z T. Garbem – po 22 meczach (56 pkt. za 44 gole i 12 asyst; Garb 16+40)^[124], po 24 meczach (59 pkt. za 47 gole i 12 asyst; Garb 17+42)^[125], zaś po wszystkich 28 meczach wygrał klasyfikację zostając królem strzelców i najskuteczniejszych zawodnikiem Stali (73 punkty za 58 goli i 15 asyst; Garb także 73 pkt. za 23 bramki i 50 podań)^[126][127]. Został zwycięzcą prowadzonej klasyfikacji punktowej „Gazety Sanockiej – Autosan”, zdobywając Puchar Redakcji tego czasopisma w drugiej edycji. Drużyna zdobyła w tym sezonie 182 bramki, zatem Paszkiewicz strzelił ponad 1/3 wszystkich goli drużyny, uzyskując średnio ok. 2 gole na mecz. Do tego czasu w barwach drużyny rozegrał 300 meczów^[128]. W trakcie sezonu jego profil na potrzeby plebiscytu na najlepszego sportowca Sanoka był przedstawiany następującymi słowami: Zawodnik bardzo sumienny, zdyscyplinowany, najlepszy strzelec w drużynie, doskonale rozumiejący się z Tadeuszem Garbem, wykorzystuje bezsilnie wszelkie pomyłki obrońców i bramkarza przeciwnika^[129]. U kresu sezonu 7 marca 1976 Stal Sanok wygrała Grupę Południową II Ligi i tym samym odniosła historyczny sukces w roku jubileuszu 30-lecia historii klubu, uzyskując awans do I ligi, najwyższej klasy rozgrywkowej hokeja na lodzie w Polsce^{[130][131][132][133]}. Do tego czasu w pięciu sezonach w II lidze w latach gry 1971-1976 Stal rozegrała 162 spotkania, w których odniosła 84 zwycięstwa, 11 remisów i 67 porażek (bilans bramkowy 736:682)^[134].

Z okazji awansu 10 marca 1976 w Krośnie Jan Paszkiewicz uczestniczył w spotkaniu z I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR, Kazimierzem Balawajderem^[135]. Wkrótce po zakończeniu rozgrywek, w dniach 26–28 marca 1876 brał udział ze Stalą w IV turnieju o Puchar „Autosanu”, w którym kontynuował strzelecką passę, trafiając raz z fińską drużyną Kotkan Kiri i dwa razy z I-ligowym zespołem Zagłębia Sosnowiec, a sanocka drużyna sanocka zajęła II miejsce, wyprzedzona przez GKS Katowice^{[136][137][138][139][140]}.

I liga 1976/1977

Zastrzeżony numer Jana Paszkiewicza #17 eksponowany w hali Arena Sanok do 2016

Był kadrowiczem kadry Polski młodzieżowców powołany na zgrupowanie do Centralnego Ośrodku Sportowego w Giżycku w dniach 14–30 czerwca 1976^[141] oraz seniorskiej drugiej kadry Polski (wraz z nim inny zawodnik drużyny, Czesław Radwański)^[142]. W sierpniu 1977 trenował ze Stalą na lodowisku w Oświęcimiu^[143], a podczas gier sparingowych grał w ataku z Garbem i Radwańskim^[144].

W inauguracyjnym sezonie I ligi 1976/1977 Jan Paszkiewicz został objęty centralnym szkoleniem z ramienia Polskiego Związku Hokeja na Lodzie^[145]. Pierwsze cztery gole w I lidze zdobył już w pierwszym dwumeczu sezonu rozegranym na wyjeździe przeciw GKS Tychy 25 i 26 września 1976 (dwie porażki: 3:4 i 3:6); w pierwszym spotkaniu strzelił historycznie pierwszego gola sanockiego klubu w najwyższej klasie rozgrywkowej, a w drugim pojedynku zdobył hat-trick trafiając do bramki rywali trzy razy, a w relacji prasowej został uznany za jednego z najlepszych zawodników gości, występując w pierwszym ataku wraz z Tadeuszem Garbem i Kazimierzem Iskrzyckim^[146][147]. W drugim dwumeczu, rozegranym przeciwko Legii Warszawa 2 i 3 października 1976, będącym premierą sezonu w Sanoku na lodowisku Torsan, zdobył łącznie trzy gole w spotkaniach zakończonych dwukrotnie zwycięstwem gospodarzy 5:4 (w pierwszym pojedynku trafił raz, w drugim dwa razy), przy czym w obu pojedynkach był autorem piątych – zwycięskich goli meczowych dla Stali (w 51 min. oraz w 55. min.)^[148][149]. Gola zdobył w pierwszym spotkaniu wyjazdowego trzeciego dwumeczu 7 października 1976 przeciw GKS Katowice, przegranego 4:5 (trafienie na 0:1 w 25 min.), w którym Stal prowadziła do 49. minuty 4:0 i przegrała przez krzywdzące decyzje sędziów^[150][151]. Po sześciu meczach sezonu był ex aequo z Markiem Jachną na pierwszym miejscu klasyfikacji strzelców rozgrywek mając 8 goli^[152][153]. Z powodu kontuzji nie wystąpił w drugim spotkaniu domowego czwartego dwumeczu przeciw Baildonowi Katowice 13 października 1976^[154]. W wyjazdowym piątym dwumeczu z Pomorzaninem Toruń 17 i 18 października 1976 zdobył po jednym golu w przegranych spotkaniach 4:7 i 1:3 (w pierwszym meczu jego trafienie dało zwycięstwo w drugiej tercji)^[155]. W drugim spotkaniu szóstego dwumeczu z Polonią Bydgoszcz w Sanoku 24 października 1976 zdobył dwa pierwsze gole, a po zwycięstwie 3:1 Stal awansowała na dziewiąte miejsce w tabeli (w tym meczu partnerowali mu w ataku T. Garb i Czesław Radwański)^[156][157]. Wówczas miał na koncie 14 pkt. za 12 goli i 2 asysty, przodując w Stalowskiej klasyfikacji^[158]. W siódmym wyjazdowym dwumeczu z Naprzodem Janów, rozegranym w Oświęcimiu 29 i 30 października 1976, nie zdobył gola^[159][160]. Po jednym golu zdobywał w spotkaniach ósmego dwumeczu z wiceliderem ŁKS Łódź 6 i 7 listopada 1976 w Sanoku (w pierwszym spotkaniu gol na 2:0, końcowy rezultat 2:6; w drugim pojedynku gol na 2:1, końcowy wynik 3:3)^{[161][162][163]}. W tym czasie miał na koncie 17 pkt. za 14 goli i 3 asysty^[164]. W pierwszym pojedynku dziewiątego wyjazdowego dwumeczu z Zagłębiem Sosnowiec 13 listopada 1976 zdobył gola dającego zwycięstwo w drugiej tercji (Stal przegrała mecz 2:6)^[165]. W drugim spotkaniu dziesiątego dwumeczu ze Stoczniowcem Gdańsk w Sanoku 21 listopada 1976 zdobył gola (wynik 2:4, jego partnerami w ataku byli Garb i Leszek Ostręga)^[166][167]. W ostatnim dwunastym dwumeczu przeciw Podhalu w Nowym Targu (porażki 2:17 i 1:8) nie zdobył gola^[168]. Po pierwszej rundzie sezonu, złożonej z 22 meczów, na swoim koncie miał 16 goli z 56 zdobytych przez Stal^[169]. W tym czasie w listopadzie 1977 trenera Bujara zastąpił na stanowisku Kazimierz Bryniarski^[170].

Jako czołowy strzelec Stali w listopadzie 1976 Paszkiewicz został zgłoszony w gronie 30 sportowców do plebiscytu dziennika „Nowiny” i Wojewódzkiej Federacji Sportu w Rzeszowie na najlepszego sportowca roku 1976 województw rzeszowskiego, krośnieńskiego, przemyskiego i tarnobrzeskiego^[171][172]. W plebiscycie zajął 18. miejsce jako najwyżej uplasowany sportowiec z Sanoka, a w dodatku jedyny w całym gronie przedstawiciel sportów zimowych^[173].

W pierwszym spotkaniu inaugurującego II rundę dwumeczu z GKS Tychy, rozegranym 8 stycznia 1977 w Sanoku, zagrał w drugim ataku wraz z T. Garbem i Leszkiem Ostręgą i był autorem zwycięskiego gola na 20 sekund przed zakończeniem spotkania (wynik 4:3); w drugim pojedynku 9 stycznia 1977, przegranym przez Stal 2:5 nie wykorzystał dwóch sytuacji sam na sam z bramkarzem Florianem Waleczkiem^[174]. Wówczas, po 24 meczach pozostawał liderem skuteczności Stali mając na koncie 21 pkt. za 17 goli i 4 asysty^[175]. W drugim dwumeczu przeciw Legii Warszawa, rozegranym w Łodzi 15 i 16 stycznia 1977, nie zdobył gola (porażki Stali 1:12 i 0:7)^[176]. W trzecim dwumeczu z GKS Katowice w Sanoku występując w prezentującym błyskotliwą formę ataku wspólnie z K. Iskrzyckim i Wojciechem Mrugałą, w pierwszym pojedynku 20 stycznia 1977 zdobył gola^{[177][178][179]}. 25 stycznia 1977 w pierwszym pojedynku czwartego dwumeczu na wyjeździe z Baildonem Katowice wyróżniał się ambitną postawą (Stal przegrała 3:13)^[180]. W piątym dwumeczu z Pomorzaninem Toruń w Sanoku 30 i 31 stycznia 1977 pokazał się z dwóch stron dyspozycji napastnika: w pierwszym spotkaniu wygranym przez Stal 7:2 nie trafił do siatki, nie wykorzystując pięciu sytuacji sam na sam z bramkarzem Grobarczykiem, natomiast w drugim pojedynku wygranym 4:2 zaliczył hat-trick zdobywając trzy gole (25., 33. i 47. min., w tym trzecie trafienie było zwycięskim meczowym)^[181][182]. W szóstym dwumeczu 5 i 6 lutego 1977 Stal przegrała w Bydgoszczy z Polonią 3:4 i 0:7^[183]. 9 lutego 1977 w pierwszym spotkaniu domowego siódmego dwumeczu przeciw trzeciemu zespołowi w tabeli, Naprzodowi Janów, zdobył gola (grał w I ataku z W. Mrugałą i K. Iskrzyckim; wynik meczu 4:5)^[184]. Po tych meczach (łącznie 36) przodował w klasyfikacji punktowej Stali mając 29 punktów za 23 gole i 6 asyst^[185]. W rundzie rewanżowej występował w I ataku zespołu wraz z K. Iskrzyckim oraz Wojciechem Mrugałą, jednak ta formacja była krytykowana za niewykorzystywanie wielu dogodnych sytuacji strzeleckich^[186]. Podczas przerwy w rozgrywkach przebywał ze Stalą Finlandii na zaproszenie tamtejszego klubu Kotkan Kiri^[187]. Po powrocie do rywalizacji ligowej, w drugim pojedynku ósmego wyjazdowego dwumeczu z ŁKS w Łodzi 31 marca 1977, przegranym 15:2, strzelił gola w pierwszej tercji^[188]. W pierwszym spotkaniu domowego dziewiątego dwumeczu z Zagłębiem Sosnowiec 6 kwietnia 1977 uzyskał gola na prowadzenie 1:0 w 9. minucie gry, po którym wynik utrzymywał się do 35. minuty, zaś Stal ostatecznie przegrała 2:3^[189]. W dziesiątym dwumeczu w dniach 13 i 14 kwietnia 1977 na wyjeździe ze Stoczniowcem Gdańsk zdobył po jednym golu w spotkaniach zakończonych dla Stali przegraną 3:9 i remisem 5:5^{[190][191][192][193]}. W ostatnich spotkaniach całego sezonu w ramach jedenastego dwumeczu II rundy, rozegranych 20 i 21 kwietnia 1977 w Sanoku, osłabiona kadrowo Stal zmierzyła się z grającym w najsilniejszym składzie Podhala, wówczas już mającym zapewniony tytuł mistrza Polski 1977; Jan Paszkiewicz w pierwszym spotkaniu zdobył gola w 24 min. wyrównujący stan na 2:2 (końcowy wynik 4:8), zaś w drugim pojedynku strzelił dwie bramki (końcowy rezultat 10:14)^{[194][195][196][197][198]}.

Łącznie na pierwszoligowych lodowiskach Jan Paszkiewicz był najskuteczniejszym strzelcem Stali, zdobywając 37 punktów za 30 goli i 7 asyst^[199][200]. Tym samym zdobył trzeci w historii Puchar Redakcji „Gazety Sanockiej – Autosan”. Zdobyte 37 trafień ze wszystkich 121 bramek swojej drużyny (sezon składał się z 44 spotkań, przy czym Paszkiewicz nie rozegrał wszystkich meczów, gdyż nie wystąpił przynajmniej w jednym) oznacza, że średnio co czwarty gol Stali w I lidze był jego autorstwa (dla porównania król strzelców sezonu Jan Mrugała z Podhala zdobywca 64 goli, a czwarty w klasyfikacji strzelców Mirosław Sikora z GKS Katowice miał na koncie 42 trafienia^[201]. W trakcie sezonu ekstraklasy 1976/1977 zdobył gole w meczach z każdym ligowym przeciwnikiem, prawdopodobnie z wyjątkiem urzędującego wówczas mistrza Polski z 1976, Baildonu Katowice (jako że brak jest informacji o strzelcach goli w meczu Baildon-Stal 13:2 z 25 stycznia 1977), w czterech pojedynkach strzelił po trzy gole zarówno aktualnemu wicemistrzowi Polski z 1976 ŁKS Łódź, jak również aktualnemu brązowemu medaliście z 1976 Podhalu Nowy Targ, który w sezonie 1976/1977 wygrał rozgrywki zdobywając złoty medal. Dwukrotnie uzyskał hat-trick strzelając trzy gole w jednym meczu. Ponadto w sezonie zaliczył siedem asyst, co w rezultacie z 30 golami dało wynik 37 punktów w punktacji kanadyjskiej. W posezonowym podsumowaniu trener Bryniarski szczególnie pochwalił pierwszą piątkę Stali w składzie Jan Mrugała, Mieczysław Ćwikła (obrońcy) Jan Paszkiewicz, Kazimierz Iskrzycki, Wojciech Mrugała (napastnicy), którzy zdobyli 64 ze 121 goli, jednak równocześnie tracili zbyt dużo bramek w grze obronnej^[202]

W trwającym od 25 września 1976 do 21 kwietnia 1977 sezonie finalnie Stal Sanok nie sprostała rywalom na poziomie I-ligowym^{[203][204][205][206]}, zajęła przedostatnie, 11. miejsce i została zdegradowana do II ligi^{[207][208][209][210]} (występ w I lidze w sezonie 1976/1977 był jedynym epizodem w najwyższej klasie rozgrywkowej w historii klubu aż do ponownych występów w sezonie 1992/1993). Według wspomnień Czesława Radwańskiego kilku zawodników Stali po sezonie 1976/1977 otrzymało propozycję gry w drużynach I-ligowych, w tym Jan Paszkiewicz^[211].

II liga 1977-1988

Zastrzeżone numery w galerii Legendy Sanockiego Hokeja w hali Arena Sanok (od 2016)

W następnych latach Jan Paszkiewicz występował ze Stalą w kolejnych sezonach II ligi. Wraz ze Stalą przygotowywał się do II-ligowego sezonu (w którym Stal przydzielono do Grupy Południowej^[212]). Podczas zgrupowania w Gdańsku był anonsowany przez trenera K. Bryniarskiego w I ataku wraz z T. Garbem i W. Mrugałą^[213][214]. W tym okresie, latem 1977 hokeiści Stali zostali zaangażowani jako statyści przy realizowaniu zdjęć do filmu pt. Próba ognia i wody^[215].

Z drużyną przystąpił do edycji II ligi 1977/1978 w Grupie Południowej^[216][217]. Od początku sezonu wykazywał się niedoścignioną skutecznością^[218], ale miewał także mecze, w których odznaczał się nieskutecznością^{[219][220][221][222][223][224][225][226][227][228]}. Został najskuteczniejszym zawodnikiem Stali w sezonie oraz królem strzelców uzyskując 29 goli (tym niemniej w podsumowaniu stwierdzono, że zważywszy na dogodne sytuacje, mógł zdobyć o wiele więcej bramek) i tym samym wygrał piąty raz Puchar Redakcji „Gazety Sanockiej – Autosan”^[229] (według innego źródła 28^[230]). W sezonie drużyna Stali po I rundzie zajmowała drugie miejsce w tabeli^[231][232], następnie nawet prowadziła^[233], jednak po późniejszej słabszej formie zajęła na koniec czwartą pozycję^{[234][235][236]}.

W okresie przygotowawczym do nowego sezonu przygotowywał się ze Stalą, ustawiony przez trenera Kazimierza Bryniarskiego w I ataku ze Stanisławem Voglem i Czesławem Radwańskim^[237]. W tym czasie został wybrany najlepszym napastnikiem turnieju sparingowego w Oświęcimiu, w którym oprócz Stali brały udział miejscowa Unia oraz Budowlani Bydgoszcz oraz Strojárne z czechosłowackiego Martina^[238]. Nową edycję II ligi 1978/1979 rozpoczął w ww. ataku z S. Voglem i Cz. Radwańskim w awizowanym II ataku (przed sezonem karierę przerwał jego długoletni partner ofensywny, rozgrywający i asystujący Tadeusz Garb)^{[239][240][241]}. Po pierwszym dwumeczu w Oświęcimiu z Unią jego forma, zaangażowanie w grę i nieskuteczna dyspozycja została poddana mocnej krytyce przez dziennikarza Mariana Strusia^[242], lecz po piątym, wyjazdowym dwumeczu z Cracovią był przez tego samego żurnalistę chwalony za powrót do formy^[243]. Od listopada 1978 ponownie występował w formacji wspólnie z powracającymi do gry T. Garbem i F. Pajerskim, z którymi znów tworzył zgrany tercet^[244]. W trakcie rozgrywek zdobywał gole, lecz nieregularnie i przy nierównej formie całego zespołu^{[245][246][247][248][249][250][251]}. Po 12 spotkaniach był dopiero szósty w klasyfikacji klubowej (9 pkt. za 4 gole i 5 asyst)^[252], po 16 był piąty (12 pkt. za 6 goli i 6 asyst)^[253], po 26 meczach był drugi (22 pkt. za 12 goli i 10 asyst)^[254]. Finalnie Stal zajęła piąte miejsce w tabeli ligowej^[255], a Paszkiewicz został drugim strzelcem swojego zespołu, ustępując Grzegorzowi Sięce^[256]. Pomimo tego, w podsumowaniu całego sezonu został krytycznie oceniony przez M. Strusia i wymieniony w grupie zawodników Stali, którzy wykazali regres formy^[257]

Zawodnikiem Stali pozostawał w sezonie II ligi 1979/1980^[258]. W sezonie był wystawiany przez czechosłowackiego szkoleniowca Milana Skokana w I ataku wraz z T. Garbem i Krzysztofem Popielem^[259][260], grając z nimi w urozmaiconym stylu i skutecznie^[261]. Niezmienne pojawiał się w statystykach strzelców Stali^{[262][263][264][265][266][267][268][269][270]}. Po siedmiu dwumeczach II rundy (14 spotkań) był drugim punktującym Stali (15 pkt. za 13 goli i 2 asysty)^[271], a po drugim dwumeczu sezonu II rundy tj. po 22 spotkaniach był liderem Stali w punktacji kanadyjskiej mając 20 punktów za 17 goli i 3 asysty^[272]. Później pauzował z powodu odniesionej kontuzji^[273][274]. W drugiej rundzie występował w ataku z T. Garbem i Cz. Radwańskim^[275]. Ostatecznie wraz z drużyną zajął szóste miejsce w lidze^[276][277], a w ocenie trenera Skokana zawodnicy Stali w trakcie sezonu prezentowali nierówną formę^[278].

Wraz ze Stalą przystąpił do kolejnego sezonu II ligi 1980/1981^{[279][280][281]}. Został przydzielony przez trenera Skokana do I ataku wspólnie ze Zdzisławem Śliwiakiem i K. Popielem^[282]. Wprawdzie był autorem bramek^{[283][284][285]}, jednak drużyna Stali wykazała najsłabszy początek w historii swoich startów w II lidze, przegrywając sześć pierwszych dwumeczów tj. 12 spotkań i po I rundzie zajmowała przedostatnie, 8. miejsce w tabeli^{[286][287][288][289][290][291][292]}. W rundzie rewanżowej także notował trafienia^{[293][294][295][296][297]}, a przy lepszej formie drużyny, także sam był wyróżniany^[298], a finalnie wraz z ekipą zajął siódme miejsce^[299][300]. W statystykach Stali był ex aequo pierwszym strzelcem (18 goli) i trzeci w klasyfikacji punktowej (26 punktów za 18 goli i 8 asyst)^[301][292]. W opinii dziennikarskiej Maria Strusia w przekroju sezonu prezentował równą formę^[302].

W 1981 władze klubu zdecydowały o zatrudnieniu 20 hokeistów Stali w utworzonym w Sanockiej Fabryki Autobusów „Autosan” dziale sportu, w związku z czym uprawianie hokeja dla tych zawodników stało się formalnie pracą^[303]. W nowym sezonie II ligi 1981/1982 występował wraz ze Stalą w jedynie pięciozespołowej Grupie Południowej^[304]. Sezon zainaugurował grając w I ataku wraz z Cz. Radwańskim i K. Popielem^[305]. Był autorem bramek dla swojej drużyny zarówno w I rundzie^[306][307] (po której została wydłużona przerwa w rozgrywkach z powodu wprowadzenia stanu wojennego w Polsce^[308][309]) oraz w rundzie rewanżowej^[310][311], w tym w ostatnim spotkaniu rundy zasadniczej 28 lutego 1982 zdobył dwa gole w drugim pojedynku dwumeczu z Unią Oświęcim, zapewniając zwycięstwo Stali 4:2 i dając sanoczanom awans do turnieju finałowego o wejście do I ligi^{[312][313][314]}. W klasyfikacji strzelców grupy został wyprzedzony przez innych Stalowców, Ryszarda Bielenia i Marka Jachnę^[315]. Następnie na przełomie marca i kwietnia 1982 w barwach Stali zagrał w eliminacjach do I ligi, które stanowiły dwa turnieje finałowe, rozegrane w Sanoku (zdobył dwa gole: w wygranym 6:2 meczu z Unią 27 marca 1982 oraz w przegranym 4:2 ze Stoczniowcem Gdańsk 28 marca 1982^[316]) i w Gdańsku, w których sanoczanie zajęli finalnie trzecie miejsce za Stoczniowcem Gdańsk i Pomorzaninem Toruń, a wyprzedzając Unię Oświęcim^{[316][317][318][319][320]}.

W następnym sezonie II ligi 1982/1983 wraz ze Stalą rywalizował w mocniejszej od zeszłorocznej Grupie Południowej^[321]. Był autorem goli dla drużyny^{[322][323][324][325][326]}, jednak nie wykazywał się znaną sobie wcześniej skutecznością strzelecką^[327] i nie był już wyróżniającym się graczem^[328]. Wspólnie z zespołem ukończył rozgrywki na czwartym miejscu, nie uzyskując kwalifikacji do turniejów eliminacyjnych o I ligę^{[329][330][331]}.

Do kolejnej edycji II ligi 1983/1984 w pięciozespołowej Grupie Południowej przystępował nadal w składzie Stali, wobec której nie oczekiwano już poważnych osiągnięć, w porównaniu z wcześniejszymi sezonami^[332]. Wyróżniał się formą w początkowych meczach^[333], a w całym sezonie zdobywał gole z regularnością^{[334][335][336][337][338][339][340][341][342][343][344][345]}. Mimo tego Stal uległa pod koniec sezonu czterokrotnie KTH Krynica, wskutek czego zajęła w grupie trzecie miejsce i ponownie nie zakwalifikowała się do turnieju finałowego, stanowiącego eliminację do I ligi^{[346][347][348][349][350]}. W trakcie sezonu 1983/1984 po raz pierwszy wraz ze Stalą zwyciężył w rozgrywce o Puchar Autosanu, zorganizowanej ponownie po kilku latach przerwy, w której sanoczanie pokonali jedynego rywala, Naprzód Janów, w dwóch meczach (4:4 i 6:4)^[351].

W połowie 1984 decyzją Wydziału Szkolenia PZHL za swoje wyniki w sezonie 1983/1984 otrzymał I klasę sportową^[352]. Następnie przystąpił do sezonu II ligi 1984/1985^[353] w składzie Stali trenowanej od października 1984 przez byłego kolegę z tafli, Mieczysława Ćwikłę^[354], zastąpionego w styczniu 1985 przez innego byłego zawodnika Stali, Tadeusza Glimasa^[355]. Grając w Stal, borykającej się z narastającymi kłopotami finansowo-sprzętowymi, początkowo wobec konieczności rozgrywania meczów domowych poza Sanokiem z uwagi na modernizację Torsanu^[353][356] udanie wystartował wraz z zespołem Stali, początkowo nawet będącej liderem tabeli, zaś on sam w pierwszych pięciu meczach zdobył 13 goli^[357], a w kolejnych spotkaniach powiększał swoje strzeleckie konto o kolejne trafienia^{[358][359][360][361][362][363][364][365][366]}. Z czasem pojawiły się porażki zespołu i spadek na czwartą lokatę w tabeli, która gwarantowała awans do rozgrywek finałowych o awans do I ligi^{[367][368][369][370]}. W tychże spotkaniach także był strzelcem bramek dla swojego zespołu^{[371][372][373]}. W całym sezonie 1984/1985 zdobył 44 gole z 234 uzyskanych przez Stal w 34 meczach, zostając królem strzelców zespołu^[374][375]. Drużyna Stali uplasowała się na czwartym miejscu^[376].

Latem 1985 zdobywał uprawnienia instruktorskie w hokeju na lodzie^[377]. Po gruntownym przygotowaniu drużyny kierowanej przez T. Glimasa i asystenta Macieja Czapora przystępował z drużyną Stali do sezonu II ligi 1985/1986, znów z aspiracjami walki o I ligę, przydzielonej w rozgrywkach do Grupy I Centralnej^[378][379]. Był wówczas zawodnikiem I ataku wraz z Cz. Radwańskim i Janem Ryniakiem^[380]. Na przestrzeni całego sezonu zdobywał gole^{[381][382][383][384]}. Finalnie zajął wraz ze Stalą czwarte miejsce w tabeli, nie dające awansu do eliminacji o I ligę^{[385][386][387]}.

Do następnego sezonu II ligi 1986/1987 przystępował w składzie zespołu Stali, nadal kierowanego przez trenera T. Glimasa i asystenta M. Czopora, przy narastających problemach sprzętowych, zaś po kolejnej reorganizacji rozgrywek przydzielonego do Grupy Centralnej^[388]. U progu inauguracji edycji niezmienne był zawodnikiem I ataku wraz z Cz. Radwańskim i J. Ryniakiem^[389]. Zdobywał w pierwszych dwóch rundach^{[390][391][392][393]}, po których (tj. 16 meczów) miał 19 punktów za 7 goli i 3 asysty^[394]. Wpisywał się na listy strzelców także w trzeciej rundzie^[395][396]. Po zajęciu przez Stal trzeciego miejsca w grupie przystąpił wraz z drużyną do fazy play-off i w pierwszym jej etapie przyczynił się do wyeliminowania drużyny Boruty Zgierz: zdobył dwa gole w pierwszym meczu 8 lutego 1987 (wygrana 10:5)^[397], gol w meczu wyjazdowym przegranym przez Stal 8:7 po dogrywce^[398] oraz dwa gole w decydującym spotkaniu w Sanoku, wygranym 6:4^[399]. W drugim etapie, w drugim meczu półfinałowym 22 lutego 1987 zdobył gola przeciw Pomorzaninowi Toruń (wynik 3:7), jednak po dwóch porażkach Stal została wyeliminowana przez ten klub^[400]. W rywalizacji o trzecie w drugim spotkaniu rywalizacji z GKS Jastrzębie zdobył gola, zaś Stal wygrywając 7:3 pokonała przeciwników^[401][402]. W sumie w sezonie 1986/1987 był drugim strzelcem drużyny i trzecim w klasyfikacji kanadyjskiej (28 punktów za 19 goli i 9 asyst)^[403][404]. W posezonowej opinii kierownika sekcji Grzegorza Kawczyńskiego Jan Paszkiewicz prezentował równo dyspozycję formę^[405].

Po sezonie 1986/1987 pierwotnie zakończył karierę i został mianowany asystentem trenera drużyny seniorskiej Stali, T. Glimasa, oraz szkoleniowcem zespołu żaków w klubie (w tym czasie posiadał już uprawnienia instruktorskie)^[406][407]. Jednakże jesienią 1987 podjął ze Stalą występy w trwającym sezonie II ligi 1987/1988^[408], zaś jednocześnie został asystentem trenera drużyny młodzików Stali, Tadeusza Glimasa^[409] (natomiast od 1 października 1987 drużyna seniorska była prowadzona przez trenerów F. Pajerskiego i T. Garba^[408]). Mimo iż nie odbył już etapu przygotowawczego do sezonu, nadal był jednym z najlepszych zawodników Stali^[410]. Po wznowieniu kariery wciąż zdobywał gole w meczach ligowych^{[411][412][413][414]}, w tym strzelił bramkę w pierwszym spotkaniu ostatniego dwumeczu sezonu w Sanoku 12 marca 1988 przeciwko Dolmelowi Wrocław^[415]. Wraz ze Stalą zajął piąte miejsce w rozgrywkach^[416][417].

W 1988 definitywnie zakończył karierę zawodniczą^[418][419]. Nie przystąpił już do edycji II ligi 1988/1989, do którego drużyna Stali przystąpiła już mocno odmłodzonym składzie^[420].

Jan Paszkiewicz został uznany najskuteczniejszym strzelcem w historii sanockiego klubu hokejowego, łącznie zdobył ponad 600 goli w meczach ligowych i innych spotkaniach. Był uznawany za jednego z najlepszych i najwybitniejszych zawodników w historii sanockiego hokeja, określany jako „łowca bramek”^[421]. W trakcie kariery zawodniczej zyskał pseudonim „Paszeko”^[422].

Dalsze losy

Nagrobek Jana Paszkiewicza

Jan Paszkiewicz w połowie 1988 podjął pracę szkoleniowca szkółki hokejowej Stali wraz z Franciszkiem Pajerskim, a ponadto tymczasowo został trenerem drużyny spartakiadowej pod nieobecność w Polsce jej nominalnego trenera Tadeusza Garba, która w sezonie 1988/1989 zajęła ostatnie miejsce w grupie, odnosząc jedynie dwa zwycięstwa (w tym jedno za walkower), zaś po zakończeniu rozgrywek od 1 lutego 1989 została przejęta przez T. Garba (władze klubu uznały, że popełniono błędy treningowe)^{[418][423][424][425]}. Od 1988 przez trzy lata był szkoleniowcem juniorów młodszych w klubie^[426] oraz żaków (1988, 1989)^[427] (jego wychowankami byli m.in. bracia Robert i Dariusz Brejtowie, Arkadiusz Burnat, Marcin Ćwikła, Sebastian Pajerski, a także Marcin Burnat, Łukasz Kraczkowski, Wojciech Kogut^[428]). 28 grudnia 2002 prowadził zespół „Gwiazd Sanockiego Hokeja” w meczu charytatywnym przeciwko aktualnej drużynie KH Sanok, zakończony wynikiem 7:6^[429].

Poza profesjonalnym uprawianiem hokeja na lodzie był także piłkarzem. W sezonie 1980/1981 wraz z klubem LZS Zarszyn uzyskał awans do ligi okręgowej^[430]. W sezonie 1989/1990 występował w barwach drużyny Wisłok Sieniawa w ówczesnej A-klasie^[431]. Występował także w rozmaitych turniejach reprezentując barwy macierzystego zakładu pracy, Sanockiej Fabryki Autobusów „Autosan”^[432]. 28 maja 1988 zdobył drużynowo Puchar „Trybuny Ludu” w zawodach sportowo-rekreacyjnych zorganizowanych dla czterech sanockich zakładów pracy^[433].

Od lat 90. pracował w prywatnych przedsiębiorstwach. Zmarł 9 marca 2011 w Krakowie po długiej i ciężkiej chorobie. 11 marca 2011 został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku^[434][435].

Jan Paszkiewicz był żonaty z Edytą. Ich syn Hubert Paszkiewicz został arbitrem hokejowym, a 25 listopada 2016 został mianowany wiceprezesem zarządu STS S.A., spółki działającej w celu odbudowy sanockiego klubu hokeja na lodzie^[436][437].

Bilet na mecz Ciarko KH 58 Sanok z wizerunkiem Jana Paszkiewicza