Jan Michał Beynarowicz
Ilustracja
Jan Michał Beynarowicz w wieku około 90 lat
Data i miejsce urodzenia

17 września 1872
Kraków

Data i miejsce śmierci

8 kwietnia 1964
Mrozów

Miejsce spoczynku

cmentarz św. Wawrzyńca we Wrocławiu, pole 1 boczne, 490

Zawód, zajęcie

prawnik

Tytuł naukowy

doktor prawa

Alma Mater

Uniwersytet Lwowski (Franciszkański)

Stanowisko

kolejno prokurator, sędzia i wiceprezes sądu apelacyjnego, podpułkownik w Korpusie Sądowym II RP

Rodzice

Jan Wiktor i Maria z Monginów

Jan Michał Beynarowicz (ur. 17 września 1872 w Krakowie, zm. 8 kwietnia 1964 w Mrozowie) – polski prawnik, prokurator, sędzia, notariusz, pionier polskiego narciarstwa i taternictwa.

Życiorys

Jan Michał Beynarowicz
w wieku 36 lat

Pochodził z rodziny szlacheckiej z powiatu szawelskiego na Litwie. Jego przodkowie brali czynny udział w powstaniach listopadowym i styczniowym[1]. Jego ojciec, Jan Wiktor, po konfiskacie majątku przeniósł się do zaboru austriackiego do Krakowa, a później do Tarnopola. Jan Michał Beynarowicz studia prawnicze odbył w Uniwersytecie Lwowskim (Franciszkańskim), gdzie 9 maja 1897 uzyskał doktorat z prawa. W 1905 w Tarnopolu poślubił Marię z domu Lachawiec. Wstąpił do c. k. służby sądowniczej, początkowo jako wiceprokurator w Tarnopolu, a następnie jako sędzia w Samborze. W latach 1918–1921 służył w Oficerskim Korpusie Sądowym Wojska Polskiego w randze podpułkownika[2][3]. Uczestniczył w kodyfikacji polskiego prawa karnego[4]. Był wiceprezesem Sądu Apelacyjnego we Lwowie do końca 1934. Następnie prowadził we Lwowie kancelarię notarialną do września 1939[5].

Podczas okupacji niemieckiej i sowieckiej we Lwowie był zmuszony do ukrywania tożsamości[6]. Od 1946 mieszkał we Wrocławiu i pracował jako radca okręgowego Urzędu Likwidacyjnego do zakończenia działalności Urzędu w 1951. Później zajmował się tłumaczeniami tekstów naukowych i był obserwatorem fenologicznym.

Grobowiec na cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu, pole 1 boczne, 490

Był jednym z pionierów polskiej turystyki górskiej i narciarstwa. W początku XX wieku był uczestnikiem[7] eksploracyjnych wypraw Karpackiego Towarzystwa Narciarzy w Gorganach i Czarnohorze. Razem z Mieczysławem Karłowiczem[8], którego był częstym partnerem wypraw tatrzańskich, latem 1907 dokonał wejścia na Młynarzową Przełęcz[9][10] w Tatrach. Był także aktywnym członkiem Sekcji Turystycznej Towarzystwa Tatrzańskiego (później Klubu Wysokogórskiego) i w 1912 odbył osiem wspinaczek lub przejść w lecie (w tym pierwsze wejście północną ścianą[11][12] na tatrzańskie Kozie Czuby), a także cztery przejścia narciarskie w Karpatach Wschodnich. W marcu 1914 uczestniczył razem z Kazimierzem Saysse-Tobiczykiem[13] w pierwszym narciarskim przejściu pasma Gór (Alp) Rodniańskich[14].

Używał najczęściej tylko drugiego imienia Michał. Pisownia nazwiska „Beynarowicz” lub „Bejnarowicz” zmieniała się w czasie jego życia. W sprawach urzędowych (jako notariusz) podpisywał się „Dr J Michał Beynarowicz”, a swoje publikacje prawnicze i udział w wyprawach górskich jako „Michał Beynarowicz”.

Przypisy

  1. ↑ Adolphe Krosnowski, Almanach de l’émigration polonaise au 1 janvier 1841, Paris 1841, s. 15–16.
  2. ↑ Oficerowie WP 1918-1921, Warszawa: Muzeum Wojska Polskiego, poz. B14 [dostęp 2017-02-05].
  3. ↑ Alfabetyczny Spis Oficerów Rezerwy, Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1 maja 1922, s. 13 [dostęp 2022-12-08].
  4. ↑ Michał Beynarowicz, Projekt polskiego prawa karnego, „Przegląd Prawa i Administracji”, 55 (4), 1930, s. 398–412.
  5. ↑ Lwów – spis telefonów [online], Beynarowicz Jan, s. 615 [dostęp 2017-06-21].
  6. ↑ Mieczysław Cena, Ku doskonałości, Kraków: Wydawnictwo Alleluja, 2013, str. 12, ISBN 978-83-60967-31-7.
  7. ↑ Stanisław Wierzyński, Początki turystyki i sportu narciarskiego w Polsce, [w:] G. Młodzikowski, J.A. Ziemilski (red.), Narciarstwo – zarys encyklopedyczny, Warszawa: Sport i Turystyka, 1957, str. 66.
  8. ↑ Maciej Pinkwart, Zakopiańskim szlakiem Mieczysława Karłowicza, Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1985, s. 110.
  9. ↑ WHP (Witold Henryk Paryski). Tatry Wysokie – przewodnik. Materiały wyzyskane: Młynarzowa Przełęcz – Żabia Czuba, oai:mbc.malopolska.pl:87726, Małopolska Biblioteka Cyfrowa, str. 7 [dostęp 2017-02-09].
  10. ↑ Józef Nyka, Młynarzowa Przełęcz, „Górska Półka – Głos Seniora”, 4, Wydawnictwo „Trawers”, 2007 [dostęp 2017-02-07].
  11. ↑ Wycieczki członków Sekcyi turystycznej w r. 1912, „Taternik”, 7 (3), Kraków: Sekcya Turystyczna Towarzystwa Tatrzańskiego, 1 lipca 1913, s. 53.
  12. ↑ Andrzej Skłodowski, Marek Wołoszyński, Polskie Tatry Wysokie – przewodnik taternicki dla początkujących, Kraków: Wydawnictwo „Karpaty”, 1992, droga nr 37, ISBN 83-85204-05-9.
  13. ↑ Franciszek Kazimierz Saysse-Tobiczyk [online], Internetowy Polski Słownik Biograficzny [dostęp 2017-02-07].
  14. ↑ Kazimierz Saysse-Tobiczyk (red.), W górach wysokich – kompendium polskich wypraw wysokogórskich, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1985, s. 22.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.