Jan Kulczycki
pułkownik dyplomowany artylerii pułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia

14 czerwca 1892
Czerniowce

Data i miejsce śmierci

9 marca 1940
Paryż

Przebieg służby
Lata służby

1911–1912 i 1913–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr V
15 Dywizja Piechoty
15 Wielkopolski Pułk Artylerii Lekkiej
26 Pułk Artylerii Lekkiej
26 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca półbaterii
dowódca pociągu pancernego
kierownik referatu organizacyjno-mobilizacyjnego
referent mobilizacyjny
oficer sztabu
zastępca dowódcy pułku artylerii
dowódca pułku artylerii
dowódca artylerii dywizyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
Kampania wrześniowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Jan Kulczycki[uwaga 1] (ur. 14 czerwca 1892 w Czerniowcach, zm. 9 marca 1940 w Paryżu) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Jan Kulczycki w 1911 ukończył szkołę realną w Czerniowcach i w latach 1911–1912 w 4 pułku artylerii wałowej odbył służbę jako jednoroczny ochotnik. Studiował przez rok na Politechnice Wiedeńskiej[1]. Studia przerwała mu mobilizacja cesarskiej i królewskiej Armii, w której był chorążym rezerwy ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1913, a jego oddziałem macierzystym był 3 pułk artylerii fortecznej w Przemyślu[2][uwaga 2]. Po wybuchu I wojny światowej na froncie wschodnim objął dowództwo półbaterii w 6 baterii moździerzy 305 mm. 22 marca 1915, po kapitulacji Twierdzy Przemyśl, dostał się do niewoli rosyjskiej. Powrócił z niej w sierpniu 1917. Awansowany na porucznika art. ze starszeństwem z dniem 1 września 1915. Referent demobilizacyjny w kadrze 3 pułku artylerii ciężkiej z którego od 5 czerwca do 3 listopada 1918 był odkomenderowany do Wiednia na kurs automobilowy dla oficerów artylerii ciężkiej[3].

Od 4 listopada 1918 w Wojsku Polskim służył początkowo w Legii Oficerskiej w Krakowie, a następnie na froncie galicyjskim od 12 listopada 1918 do 24 stycznia 1919 był dowódcą pociągu pancernego „Odsiecz I”. Od 25 stycznia do 10 maja 1919 starszy oficer Autonaczelnictwa DOG Kraków i od 11 maja do 23 września 1919 referent automobilowy w sztabie Armii gen. Józefa Hallera. Od 24 września 1919 referent organizacyjny i jednocześnie zastępca szefa Sekcji Automobilowej Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. Na tym stanowisku awansowany 1 grudnia 1919 roku do stopnia kapitana artylerii[4]. W Fontainebleau ukończył kurs samochodowy dla artylerzystów, a od 10 maja 1921 pełnił obowiązki kierownika Wydziału I w Sekcji Wojsk Samochodowych Departamentu II Ministerstwa Spraw Wojskowych, a następnie od 15 lipca 1921 wojskowy komisarz samochodowy przy Oddziale IV Sztabu Generalnego.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 13. lokatą w korpusie oficerów samochodowych[5]. Od 1 października 1922 w Sekcji Samochodowej Departamentu VI Wojsk Technicznych MSWojsk. był kierownikiem referatu organizacyjno-mobilizacyjnego, a następnie 1 maja 1923 przydzielony został do Oddziału I Sztabu Generalnego. 2 listopada 1923 został przydzielony do macierzystego 1 dywizjonu samochodowego z jednoczesnym odkomenderowaniem na jednoroczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W trakcie kursu został przeniesiony z korpusu oficerów samochodowych do korpusu oficerów artylerii i przydzielony ewidencyjnie do 6 pułku artylerii polowej.

15 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie jako referent mobilizacyjny. 7 listopada 1924 został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr IV w Krakowie na stanowisko III referenta[6][7]. Od 16 października 1925 do 1 lutego 1926 był odkomenderowany do Oddziału IV Sztabu Generalnego i odbył w tym czasie kurs pilotażu w eskadrze treningowej przy Centralnych Zakładach Lotniczych[3]. Po zakończeniu odkomenderowania powrócił do sztabu Inspektoratu Armii, a po jego likwidacji od 17 listopada 1926 ponownie w sztabie DOK V jako kierownik referatu PW i WF[8]. Od 25 czerwca 1927 do 5 listopada 1928 w 7 pułku artylerii polowej odbył staż liniowy jako dowódca l dyonu i w tym samym czasie skończył kurs doskonalący dowódców dyonów w Szkole Strzelań Artylerii w Toruniu, po których został asystentem operacyjnej służby sztabów w Wyższej Szkole Wojennej. Od 27 kwietnia 1929 był w 15 pułku artylerii polowej w Bydgoszczy zastępcą dowódcy pułku[9][10]. 24 grudnia 1929 awansował na stopień podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii[10][11]. Od 3 listopada 1934 dowódca 26 pułku artylerii lekkiej w Skierniewicach[12]. Na stopień pułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 3. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3][13]. W marcu 1939 przeprowadził mobilizację pułku. 21 czerwca 1939 został formalnie mianowany dowódcą artylerii dywizyjnej 26 Dywizji Piechoty[14].

W czasie kampanii wrześniowej dowodził artylerią dywizyjną 26 Dywizji Piechoty. Po kampanii wrześniowej 2 grudnia 1939 przez Węgry przedostał się do Francji, gdzie został dublerem dowódcy artylerii 2 Dywizji Piechoty. Zmarł w Paryżu 9 marca 1940[15][16].

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji c. i k. Armii figurował jako Johann Kulczycki de Terasowicz.
  2. ↑ W ewidencji c. i k. Armii figurował także Jan Kulczycki. W latach 1911–1914 był urzędnikiem wojskowym zakładów artyleryjskich w stopniu asesora (niem. Artilleriezeugsakzesisten) ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1907, który odpowiadał podporucznikowi (niem. Leutnant). Na oficjała (niem. Artilleriezeugsoffizialle) awansował ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1912, który był odpowiednikiem porucznika (niem. Oberleutnant). Pełnił służbę w Zbrojowni w Przemyślu (niem. Artilleriezeugsdepot in Przemyśl). Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1912, Wiedeń grudzień 1911, s. 1047, 1310. Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913, Wiedeń 1912, s. 1108, 1379. Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914, Wiedeń luty 1914, s. 936, 1190.

Przypisy

  1. ↑ Kuprianis 2010 ↓, s. 165.
  2. ↑ Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914, Wiedeń luty 1914, s. 897, 909.
  3. 1 2 3 Wesołowski i Stepan 2012 ↓, s. 341.
  4. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 99 z 29 grudnia 1919, poz. 4283.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 273.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 119 z 7 listopada 1924 roku, s. 664.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 40, 648, 739.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 17 listopada 1926 roku, s. 403.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 126.
  10. 1 2 Lista oficerów dyplomowanych s. 23
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 grudnia 1929 roku, s. 439.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 cgrudnia 1934 roku, s. 263.
  13. ↑ Kuprianis 2010 ↓, s. 204.
  14. ↑ Kuprianis 2010 ↓, s. 203-204 autor podał, że w czasie mobilizacji marcowej przekazał dowodzenie 26 pal ppłk. Zygmuntowi Kapsie, a sam objął dowództwo nadwyżek pułku..
  15. ↑ Wesołowski i Stepan 2012 ↓, s. 342.
  16. ↑ Kuprianis 2010 ↓, s. 210 autor określił okoliczności śmierci, jako zagadkowe.
  17. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 370.
  18. ↑ M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1924. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1924. [dostęp 2017-02-22].
  • Artur Kuprianis: Łódzka 4 Grupa Artylerii w latach 1929–1939. Łódź: Wydawnictwo Ibidem, 2010. ISBN 978-83-62331-00-0.
  • Andrzej Wesołowski, Kamil Stepan: Mobilizacja marcowa 1939 T–2: dokumenty i relacje. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe im. mjr. Bolesława Waligóry, 2012, s. 341–342. ISBN 978-83-934259-5-2.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.