Jan Edward Koelichen
Ilustracja
pułkownik lekarz pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

14 października 1871
Warszawa

Data i miejsce śmierci

26 października 1952
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1918–

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Szpital Okręgowy Nr I

Stanowiska

ordynator

Późniejsza praca

ordynator w Szpitalu Ewangelickim w Warszawie

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie)
Grób neurologa Jana Koelichena na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie

Jan Edward Koelichen (ur. 14 października 1871 w Warszawie, zm. 26 października 1952 tamże) – polski lekarz neurolog, pułkownik lekarz Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Karola Emila (1826–1902) i Heleny z Krzyczewskich (1839–1927)[1]. Miał pięcioro rodzeństwa, w tym dwóch starszych braci: Edwarda Cezarego (1863–1944), adwokata, Karola Andrzeja (1870–1929), inżyniera chemika[2]. W 1892 roku ukończył ośmioklasowe V Rządowe Męskie Gimnazjum Filologiczne w Warszawie. W 1899 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Następnie przez dwa lata pracował na oddziale chorób wewnętrznych Szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie, kierowanym przez Władysława Janowskiego. W tym czasie zaczyna się interesować neurologią i chorobami nerwowymi i rozpoczyna studia naukowe w prywatnej pracowni Edwarda Flatau w Warszawie. W 1901 roku wyjechał do Berlina, gdzie przez dwa lata pracował w poliklinice Oppenheima i Mendla. Studiował u Kraepelina w klinice umysłowo chorych w Heidelbergu i w klinice Erba, prowadzonej przez Hoffmanna. Od 1903 do 1906 pracował na oddziale neurologicznym Edwarda Flataua w szpitalu starozakonnych na Czystem, gdzie publikował szereg prac nad schorzeniami rdzenia. Od roku 1906 do 1914 prowadził przychodnię dla nerwowo chorych w Szpitalu Ewangelickim. W czasie wojny od 1914 roku pracował w Lazarecie Miejskim dla rannych od chwili wejścia Niemców. Od 1915 roku do 1918 prowadził badania laboratoryjne nad drogami chłonnymi w układzie nerwowym w pracowni neurologicznej Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, prowadzonej przez Flataua na Śniadeckich (Kalista) 8[3].

Z dniem 13 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego w charakterze lekarza wojskowego, w stopniu kapitana[4]. W latach 1918–1928 był ordynatorem Oddziału Chorób Nerwowych w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, a następnie w Szpitalu Okręgowym Nr I w Warszawie. Jednocześnie, od początku 1920, był redaktorem naczelnym czasopisma „Lekarz Wojskowy”. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 45. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy. Pełniąc służbę w szpitalu pozostawał na ewidencji Kompanii Zapasowej Sanitarnej Nr I, a od 1921 - 1 Batalionu Sanitarnego[5][6][7]. W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa-Miasto. Jako oficer stanu spoczynku posiadał przydział mobilizacyjny do Kadry Zapasowej Szpitala Okręgowego Nr I[8].

Był jednym z założycieli Warszawskiego Towarzystwa Neurologicznego i pisma Neurologia Polska. W latach 30. był ordynatorem w Szpitalu Ewangelickim Zboru Ewangelicko-Augsburskiego w Warszawie przy ulicy Karmelickiej 10. Mieszkał wówczas przy Alei Frascati 2[9].

Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja F, grób 76)[10].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Jan Edward Koelichen [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-12-10].
  2. ↑ Wirtualne Muzeum Konstancina - Koelichenowie [online], www.muzeumkonstancina.pl [dostęp 2021-12-10].
  3. ↑ Stefan K. Pieńkowski: Jan Koelichen. Warszawa: Nakładem „Lekarza Wojskowego”, 1929.
  4. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 2 z 12 stycznia 1919 r., s. 53.
  5. ↑ Rocznik oficerski 1923, s. 1113, 1123, 1197.
  6. ↑ Rocznik oficerski 1924, s. 1003, 1017, 1078.
  7. ↑ Rocznik oficerski 1928, s. 709, 724.
  8. ↑ Rocznik oficerski rezerw 1934, s. 375, 740.
  9. ↑ Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski..., s. 1187, 1290.
  10. ↑ śp. JAN EDWARD KOELICHEN
  11. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  12. ↑ M.P. z 1939 r. nr 197, poz. 479 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia

  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
  • Rocznik oficerski rezerw 1934.
  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1936 rok, Biuro Propagandy Polskiej Medycyny przy Naczelnej Izbie Lekarskiej, Warszawa 1936.
  • Herman EJ., Historia neurologii polskiej. Polska Akademia Nauk, Monografie z dziejów nauki i techniki, Tom XCVII, Wrocław 1975.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.