Jan Kanty Julian Sierawski
Ilustracja
Jan Kanty Julian Sierawski – portret pędzla Józefa Kurowskiego (1833)
generał
Data i miejsce urodzenia

13 lutego 1777
Kraków

Data i miejsce śmierci

1849
Paryż

Przebieg służby
Siły zbrojne

Legiony Polskie
Francuskie Siły Zbrojne
Armia Księstwa Warszawskiego
Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego

Jednostki

6 Pułk Piechoty Księstwa Warszawskiego, 5 Dywizja Piechoty

Stanowiska

komendant twierdzy Modlin, Gubernator wojskowy Warszawy, komendant twierdzy zamojskiej,

Główne wojny i bitwy

Insurekcja kościuszkowska, Insurekcja Deniski, Wojny napoleońskie, Wojna polsko-austriacka, Bitwa pod Radzyminem, Powstanie listopadowe, Bitwa pod Wronowem, Bitwa pod Kazimierzem Dolnym

Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Królestwo Kongresowe) Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Świętego Włodzimierza II klasy (Imperium Rosyjskie)
Jan Kanty Julian Sierawski
Herb
Herb Sierawski, odmiana herbu Słoń
Rodzina

Sierawscy

Data i miejsce urodzenia

13 lutego 1777
Kraków

Data i miejsce śmierci

1849
Paryż

Jan Kanty Julian Sierawski herbu Słoń (13 lutego 1777 w Krakowie, zm. 1849 w Paryżu) – polski generał.

Wczesne lata

Walczył w powstaniu kościuszkowskim, insurekcji Deniski[1], oraz Legionach Polskich i kilku kampaniach napoleońskich. W 1807 odznaczony orderem Virtuti Militari. 19 stycznia 1809 nominowany na stopień pułkownika. W czasie wojny polsko-austriackiej 1809 dowodził 6 pułkiem piechoty XW w składzie 1 Brygady Piechoty pod Michałem Sokolnickiem, między innymi prowadząc batalion piechoty w bitwie pod Radzyminem, dowodząc oblężeniem Sandomierza. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego[2].

3 lutego 1813 został awansowany na stopień generała brygady. 28 października 1813 otrzymał Legię Honorową. Od 1815 służył w armii Królestwa Polskiego. Był m.in. komendantem twierdzy Modlin (1818–1820).

Powstanie listopadowe

Od początku poparł powstanie listopadowe. Gubernator wojskowy Warszawy od 30 listopada do 4 grudnia 1830[3]. 14 grudnia 1830 dostał nominację na stanowisko komendanta twierdzy zamojskiej.

W marcu 1831 dwukrotnie otrzymał od nieudolnego Naczelnego Wodza Jana Skrzyneckiego pismo wzywające go do większej aktywności i „niepokojenia” Cypriana Kreutza. Skrzynecki chciał w ten sposób zrzucić z siebie odpowiedzialność za impas na froncie i ukryć brak pomysłu na dalsze kroki wojenne. Sierawski pisma te odczuł te jako niezasłużoną krytykę i dotknięty, pozwolił sobie na ambitne działania. Wyprawił się na wschód swoim korpusem złożonym ze świeżo formowanych jednostek. Łatwo przekroczył Wisłę (14 kwietnia) i na tym się jego sukcesy skończyły. Po koncentracji wojska przez Kreutza, wdał się w bitwę pod Wronowem, którą przegrał (17 kwietnia), lecz nie został rozbity i zadał przy tym Rosjanom duże straty, wycofując się w najlepszym porządku. Klęska kazimierska (18 kwietnia) położyła kres jego ofensywie i mogła przesądzić o klęsce na froncie południowo-wschodnim[4].

Od 5 czerwca był dowódcą 5 Dywizji Piechoty.

Schyłek życia

Po klęsce powstania udał się na emigrację. W 1835 roku został skazany przez władze rosyjskie na konfiskatę dóbr za udział w powstaniu listopadowym[5]. Brał udział w pogrzebie Napoleona Bonaparte.

Zmarł w Paryżu. Pochowany jest na cmentarzu Montmartre.

Był członkiem w stopniu czwartym loży wolnomularskiej Jedność Słowiańska[6].

Grób na cmentarzu Montmartre (po lewej stronie)

Odznaczenia

Przypisy

  1. Marian Kukiel, Próby powstańcze po trzecim rozbiorze, (reprint:) Kurpisz Poznań 2006 (oryginał: W. L. Anczyca i Spółki Kraków i Warszawa 1912), s. 225.
  2. Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 18, s. 172.
  3. Andrzej Biernat, Ireneusz Ihnatowicz, Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku, Warszawa 2003, s. 483.
  4. E. Callier, Bitwy i potyczki stoczone przez wojsko polskie w roku 1831, Drukarnia Dziennika Poznańskiego, Poznań 1887, ss. 76-79.
  5. Tygodnik Petersburski 1835 nr 75, s. 232.
  6. Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 62.
  7. 1 2 3 4 Sierawski Jan Kanty Julian (1777–1849). [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXXVII/1996-1997 [on-line]. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2018-11-26].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.