Jan Hroboni
Data i miejsce urodzenia

12 lipca 1872
Kraków

Data i miejsce śmierci

10 maja 1937
Warszawa

Zawód, zajęcie

sędzia

Narodowość

polska

Alma Mater

Uniwersytet Lwowski

Rodzice

Karol, Aniela

Małżeństwo

Felicja

Dzieci

Stanisław, Tadeusz, Zofia

Grobowiec rodziny Jana Hroboniego

Jan Wacław Hroboni[uwaga 1] (ur. 12 lipca 1872 w Krakowie, zm. 10 maja 1937 w Warszawie) – polski prawnik, sędzia, prokurator, specjalista postępowania cywilnego.

Życiorys

Urodził się 12 lipca 1872 w Krakowie jako syn Karola i Anieli z domu Markiewicz[1][2]. Kształcił się w C. K. IV Gimnazjum we Lwowie, gdzie w 1890 ukończył VII klasę[3], a w 1891 zdał egzamin dojrzałości[4][5]. W 1895 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego[1]. W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej podjął służbę w sądownictwie Austro-Węgier. Początkowo pracował w służbie przygotowawczej przy C. K. Sądzie Obwodowym we Lwowie[1]. Jako auskultant C. K. Wyższego Sądu Krajowego we Lwowie od około 1896 do około był przydzielony do C. K. Sądu Obwodowego w Kołomyi[6][7][1]. W 1898 został mianowany sędzią i przydzielony do C. K. Sądu Powiatowego w Starym Samborze, po czym w tym samym roku został przeniesiony dp C. K. Sądu Obwodego w Stanisławowie, gdzie do około 1900 był adjunktem[8][9] i pełnił funkcję sędziego śledczego[1]. Na tej posadzie pracował m.in. przy sprawie zabójstwa, która stała się kanwą dramatu Stanisława Wyspiańskiego pt. Sędziowie z 1907[1]. Od około 1900 do około 1903 był adjunktem C. K. Wyższego Sądu Krajowego we Lwowie bez oznaczenia miejsca służbowego[10][11][12]. Od około 1903 do około 1910 był zastępcą prokuratora C. K. Prokuratorii Państwa w Stryju (początkowo Jana Scherffa, potem od około 1907 Wacława Czernego, od około 1909 Wiktora Swobody)[13][14][15][16][17][18][19][1]. W grudniu 1909 został przeniesiony do Birczy[20][1], gdzie od około 1910 do około 1913 w charakterze radcy był naczelnikiem C. K. Sądu Powiatowego[21][22][23]. Od około 1913 w randze radcy sądu krajowego sprawował stanowisko kierownika C. K: Sądu Powiatowego przy C. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku[24][1]. Do 1918 pozostawał sędzią przy tymże sądzie w randze c. k. radcy sądu krajowego[25]. Należał do Związku Austriackich Sędziów[26].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do służby sądowniczej II Rzeczypospolitej. Jako sędzia Sądu Okręgowego w Sanoku postanowieniem z 31 sierpnia 1919 otrzymał VI rangę służbową[27][28]. W czasie niespełna 10-letniej służby w Sanoku wykazywał się pozytywnie swoją pracą[1]. 7 grudnia 1922 ze stanowiska sędziego Sądu Okręgowego w Sanoku został mianowany przez Naczelnika Państwa sędzią Sądu Najwyższego z dniem 1 stycznia 1923[29][30]. Pracował w Izbie Cywilnej SN w latach 20. i 30. do końca życia[31], brał udział w orzekaniu jako przewodniczący składu sędziowskiego SN[32][1]. Na polecenie Ministerstwa Sprawiedliwości był autorem uwagi przyjętych przy kodyfikacji prawa o notariacie[1]. Został członkiem pierwszego komitetu redakcyjnego pisma „Nowy Proces Cywilny”, powołanego w 1933[33] (późniejszy „Polski Proces Cywilny”[34]). Publikował także artykuły z zakresu postępowania cywilnego w pismach „Głos Sądownictwa”, „Czasopismo Sędziowskie”, „Przegląd Sądowy”, „Gazeta Sądowa Warszawska”[1].

Zmarł 10 maja 1937 w Warszawie[35][36][1][37][38][2]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie 13 maja 1937 (kwatera 315-6-18)[35][39][2].

Jego żoną była Felicja z domu Marek (zm. 1952 w wieku 77 lat[2][40]). Ich dziećmi byli Stanisław (1902-1940, inżynier mechanik, oficer Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej), Tadeusz (1905-1986, lekarz-chirurg, powstaniec warszawski), Zofia (zm. w 1917 w wieku 9 lat)[41]. Wraz z rodziną mieszkał w Sanoku przy ulicy Jana III Sobieskiego nr 207 (pod tym samym adresem zamieszkiwała rodzina sędziego Zygfryda Gölisa)[42].

Odznaczenia

austro-węgierskie

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji urzędników Austro-Węgier był określany w języku niemieckim jako „Johann Wenzel Hroboni”.

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 Z. B.. Ś. p. Jan Wacław Hroboni. „Głos Sądownictwa”. Nr 6, s. 502-503, 1937.
  2. 1 2 3 4 Cmentarz Stare Powązki: JAN WACŁAW HROBONI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-02-04].
  3. ↑ Sprawozdanie Dyrektora C. K. IV Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1890. Lwów: 1890, s. 123.
  4. ↑ Kronika. „Dziennik Polski”. Nr 172, s. 2, 23 czerwca 1891.
  5. ↑ Władysław Kucharski: Przegląd historyczny 50-lecia Gimnazjum IV im. Jana Długosza we Lwowie. Ósmacy i abiturienci. W: Władysław Kucharski (red.): Księga pamiątkowa 50-lecia Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Lwów: 1928, s. 91.
  6. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1897. Lwów: 1897, s. 52, 83.
  7. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1898. Lwów: 1898, s. 89.
  8. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1899. Lwów: 1899, s. 81.
  9. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1900. Lwów: 1900, s. 68, 106.
  10. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1901. Lwów: 1901, s. 68.
  11. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1902. Lwów: 1902, s. 68.
  12. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1903. Lwów: 1903, s. 68.
  13. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1904. Lwów: 1904, s. 193.
  14. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1905. Lwów: 1905, s. 193.
  15. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1906. Lwów: 1906, s. 215.
  16. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1907. Lwów: 1907, s. 215.
  17. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1908. Lwów: 1908, s. 215.
  18. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1909. Lwów: 1909, s. 232.
  19. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1910. Lwów: 1910, s. 232.
  20. ↑ Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”. Nr 295, s. 1, 28 grudnia 1909.
  21. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: 1911, s. 142.
  22. 1 2 3 Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1912. Lwów: 1912, s. 141.
  23. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1913. Lwów: 1913, s. 144.
  24. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 142.
  25. ↑ Rozmaite obwieszczenia. „Gazeta Lwowska”. Nr 84, s. 6, 13 kwietnia 1918.
  26. ↑ Mitglieder-Verzeichnis der Österreichischen Richter. „Mitteilungen der Vereinigung der Österreichischen Richter”. Nr 2, s. 20, 1 października 1911. Verein der Österreichischen Richter. (niem.).
  27. ↑ Ruch służbowy w byłym zaborze austriackim. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 8, s. 298, 28 listopada 1919.
  28. ↑ Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”. Nr 226, s. 1, 1 października 1919.
  29. ↑ Kronika polityczna. „Kurier Warszawski”. Nr 345, s. 2, 16 grudnia 1922.
  30. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 1, s. 30, 1 stycznia 1923.
  31. ↑ Monografia. Nowosielce-Gniewosz. „Jednodniówka na pamiątkę poświęcenia Domu Ludowego”. Numer okazowy, s. 17, 11 września 1927.
  32. ↑ Urzędom nie wolno układać się z defraudantami. „Głos Mazowiecki”. Nr 13, s. 2, 16 stycznia 1937.
  33. ↑ Co przynosi prasa prawnicza? Nowy Proces Cywilny. „Czasopismo Sędziowskie”. Nr 2, s. 76, 1933.
  34. ↑ Adam Redzik: „Nowy Proces Cywilny” – „Polski Proces Cywilny” (1933–1939). palestra.pl. [dostęp 2016-05-04].
  35. 1 2 Jan Wacław Hroboni. Nekrolog. „Kurier Warszawski”. Nr 129, s. 7, 12 maja 1937.
  36. ↑ Z żałobnej karty. Ś. p. Jan Hroboni. „Nowa Palestra”. Nr 5, s. 240, Maj 1937.
  37. ↑ Nekrologia. W roku 1937 zmarli koledzy. W: Sprawozdania Zarządu Głównego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów Rzeczypospolitej Polskiej za rok 1937/1938. Warszawa: 1938, s. 48.
  38. ↑ Informacja o zmarłych: Jan Wacław Hroboni. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2016-05-04].
  39. ↑ Pogrzeby w Warszawie. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 130B, s. 8, 13 maja 1937.
  40. ↑ Informacja o zmarłych: Felicja Hroboni. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2016-05-04].
  41. ↑ Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 206 (poz. 20).
  42. ↑ Państwowe Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku. Katalog główny, rok 1921/22 (zespół 7, sygn. 82). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 536, 540.
  43. 1 2 Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 1033.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.