Jan Włodzimierz Hołowiński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 stycznia 1892
Wadowice

Data i miejsce śmierci

29 kwietnia 1960
Gdynia

Zawód, zajęcie

inżynier, urzędnik

Narodowość

polska

Krewni i powinowaci

syn Jan Tomasz Hołowiński

Jan Włodzimierz Hołowiński (ur. 10 stycznia 1892 w Wadowicach, zm. 29 kwietnia 1960 w Gdyni) – polski inżynier, urzędnik, współtwórca i znawca polskiej gospodarki morskiej, jeden z twórców portu w Gdyni.

Życiorys

Urodził się 10 stycznia 1892 w Wadowicach[1]. Ukończył studia na Wydziale Komunikacyjnym Politechniki Lwowskiej uzyskując tytuły magistra i inżyniera[1]. Po I wojnie światowej przez pewien czas był starszym asystentem na macierzystej uczelni[1]. Następnie podjął pracę w sektorze gospodarki morskiej[1]. Od 1925 pracował w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowej (DOKP) Gdańsk, zajmując się kwestiami kolejowej obsługi portów[1].

Po powstaniu w 1927 Polsko-Skandynawskiego Towarzystwa Okrętowego „Polskarob” w Gdyni (które w imieniu największego w Polsce hurtownika w handlu węglem Robur utworzyło w porcie gdyńskim Basen Węglowy, bazę przeładunkową węgla dla sześciu posiadanych rudowęglowców[2]), został w nim pierwszym prokurentem[1]. W przedsiębiorstwie odpowiadał za inwestycje i sprawy przeładunkowe[1], a do jego zadań należało wdrażanie właściwych rozwiązań technicznych i organizacyjnych w celu uzyskania wysokiej jakości pracy obiektów portowych. W tym celu w firmie „Demag” w Duisburgu zakupił pierwszą w Europie wywrotnicę wagonową[3]. Kierował powstawaniem głównego zrębu portu węglowego w Gdyni[1]. Pracował w tym mieście do 1939[1].

Okres II wojny światowej spędził w Sanoku, gdzie podczas okupacji niemieckiej pracował w urzędzie gospodarczym (Wirtschaftsamt), prawdopodobnie jako referent, zaś równolegle jako członek konspiracji wykorzystywał swoje stanowisko i możliwości, przekazując przydziały na towary różnego typu na rzecz działaczy podziemia oraz rodzin więźniów[4]. W konspiracji prowadził referat zaopatrzenia[1]. W ramach obwodu „San” Związku Walki Zbrojnej–Armii Krajowej prowadził wywiad gospodarczy funkcjonując pod pseudonimem „Młot”[5]. Przekazywał informacje Władysławowi Pruchniakowi i Władysławowi Skałkowskiemu, przyczyniając się do ostrzegania ludzi przed planowanymi przez Niemców obławami[6].

Po wojnie zajmował się przygotowaniem do uruchomienia portu w Szczecinie[1]. W latach PRL nadal pracował w sferze gospodarki morskiej (spedycja, sprawy socjalne robotników portowych, organizowanie nowych form prac portowych)[1]. W 1948 był doradcą handlowo-organizacyjnym Dyrekcji Robotniczego Przedsiębiorstwa Przeładunkowego „Portorob”, którego był współorganizatorem[1]. Nawiązał współpracę z organizacją Funduszu Wyrównawczego dla robotników portowych, był też doradcą techniczno-organizacyjnym „C. Hartwig Gdynia”[7][1]. Ponadto był doradcą organizacyjno-ekonomicznym Centralnego Zarządu Transportu i Spedycji Międzynarodowej przy Ministerstwie Handlu Zagranicznego[8][1]. Związany z Instytutem Morskim w Gdańsku[1].

W ostatnich latach życia poświęcił się pracy edytorsko-publicystycznej oraz opiniodawczej[1]. Autor publicystycznych artykułów prasowych poświęconych gospodarce[9] i spedycji morskiej, a także wspomnień z pracy portu Brama na świat Gdynia 1918–1939, które stanowią źródło dla historii polskiego handlu zagranicznego[10]. Publikował w czasopismach „Technika i Gospodarka Morska”, „Transport”, „Biuletyn Ekonomiczny” (CZTiSM), „Życie Gospodarcze”, „Tygodnik Morski”[1]. Był uważany za znawcę i współtwórcę polskiej gospodarki morskiej[1].

Życie prywatne

Prawdopodobnie w 1922 zawarł związek małżeński z Kazimierą z domu Czelny. Okres wojny jego rodzina spędziła w Krośnie. Ojciec Jana Tomasza Hołowińskiego[11] (1924–2011) oraz Zofii Jolanty Hołowińskiej. Przed wojną zamieszkiwał w Sopocie przy obecnej ulicy Antoniego Abrahama pod numerem 1, mieszkanie nr 4 (po wojnie mógł użytkować tylko połowę tego apartamentu). Zmarł 29 kwietnia 1960 w Gdyni[12][1] z powodu zawału serca. Został pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie 3 maja 1960[1], gdzie spoczęła także jego żona (kwatera F4-6-3)[13].

Grób Jana Hołowińskiego na cmentarzu katolickim w Sopocie

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 Zygmunt Brocki. Inż. Jan Hołowiński. „Dziennik Bałtycki”. Nr 107, s. 3, 4 maja 1960.
  2. ↑ Polskarob, Polsko-Skandynawskie Towarzystwo Transportowe w Gdyni
  3. ↑ Rozważna i romantyczna, Polityka, 4 listopada 2009
  4. ↑ Andrzej Brygidyn: Kryptonim „San”. Żołnierze sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939–1944. Sanok: Społeczny Komitet Wydawniczy „San”, 1992, s. 160.
  5. ↑ Andrzej Zagórski: Konspiracja w Sanoku w okresie okupacji. W: Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka: Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995, s. 744.
  6. ↑ Andrzej Brygidyn: Kryptonim „San”. Żołnierze sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939–1944. Sanok: Społeczny Komitet Wydawniczy „San”, 1992.
  7. ↑ Jarek, Jan Hołowiński (1892–1960), Rocznik Gdyński [online] [dostęp 2019-12-12] (pol.).
  8. ↑ Jan Hołowiński. Nekrolog. „Dziennik Bałtycki”. Nr 106, s. 5, 3 maja 1960.
  9. ↑ Zmarł inż. J. Hołowiński. „Dziennik Bałtycki”. Nr 104, s. 2, 30 kwietnia 1960.
  10. ↑ Brama na świat Gdynia 1918–1939, 1976.
  11. ↑ Kondolencje. „Dziennik Bałtycki”. Nr 106, s. 5, 3 maja 1960.
  12. ↑ Jan Hołowiński. Nekrolog. „Dziennik Bałtycki”. Nr 105, s. 7, 1-2 maja 1960.
  13. ↑ śp. Jan Hołowiński
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.