Jadwiga Romanowska
Ilustracja
Jadwiga Romanowska, 1957
Data i miejsce urodzenia

9 października 1895
Linderówka, powiat podhajecki

Data i miejsce śmierci

15 lipca 1964
Gdańsk

Zawód, zajęcie

pielęgniarka

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” Warszawski Krzyż Powstańczy Medal Florence Nightingale
Grób Jadwigi Romanowskiej na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku

Jadwiga Romanowska (ur. 9 października 1895 w Linderówce, powiat podhajecki, zm. 15 lipca 1964 w Gdańsku) – pielęgniarka.

Życiorys

Urodziła się w rodzinie ziemiańskiej h. Boża Wola. Była córką Aleksandra Romanowskiego – sędziego i Marii z Paralewiczów. Uczyła się w szkole ss. Niepokalanek w Niżniowie.

W 1920 roku, podczas działań zbrojnych w wojnie polsko-bolszewickiej pracowała w pociągu sanitarnym poruszającym się w bezpośrednim zapleczu frontu. W 1921 roku została słuchaczką pierwszego kursu Szkoły Pielęgniarskiej utworzonej w Warszawie dzięki Fundacji Rockefellera i Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. Po ukończeniu kursu podjęła pracę w wiejskiej poradni dla matki i dziecka na Śląsku Cieszyńskim, a następnie w placówce tego samego typu we Lwowie. W 1926 roku z ramienia Fundacji Rockefellera podjęła dwuletnie studia podyplomowe we Francji, Belgii i Anglii. Po powrocie do Polski została instruktorką pielęgniarek i położnych w powiecie skierniewickim.

W 1929 roku związała się ze szkolnictwem. Została wtedy asystentką dyrektorki Warszawskiej Szkoły Pielęgniarskiej, a następnie kierowniczką Referatu Higieny Szkolnej w Warszawskim Wydziale Zdrowia. Jednocześnie odbyła podróż szkoleniową po krajach Europy (Norwegia, Francja, Belgia). Przez wiele lat pełniła odpowiedzialne funkcje z wyboru w Polskim Stowarzyszeniu Pielęgniarek Zawodowych (PSPZ). Jako jedna z założycielek PSPZ reprezentowała Polskę na Kongresie Międzynarodowej Rady Pielęgniarek w Montrealu[1]. Należała do Komitetu Redakcyjnego miesięcznika „Pielęgniarka Polska” od chwili powstania pisma, aż do momentu jego likwidacji przez hitlerowców.

W latach 1936–1944 była dyrektorką Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa przy ulicy Koszykowej 78. Wraz z wybuchem wojny, szkołę z personelem i wyposażeniem przekazała do dyspozycji szpitala wojskowego. Przez całą okupację aktywnie uczestniczyła w działalności „podziemia”, dbając o personel oraz szkolenie dziewcząt w ramach akcji tajnego nauczania. W październiku 1944 roku została wraz z personelem i uczennicami ewakuowana do obozu w Piastowie. Z Piastowa przeniosła się do Czarnego Dunajca, gdzie prowadziła dom dziecka.

Po zakończeniu wojny próbowała reaktywować szkołę w Warszawie, jednak budynek przy ul. Koszykowej 78 zaanektowało Wojsko Polskie. Jej pochodzenie społeczne i prestiż zawodowy nie odpowiadał centralnym władzom PRL. Mimo to udało jej się uzyskać zgodę na zorganizowanie podobnej szkoły przy Akademii Lekarskiej w Gdańsku, którą otwarto 22 października 1945 roku i naukę rozpoczęło 80 osób.

W 1950 roku nastąpiła reorganizacja szkolnictwa, w wyniku której stworzona instytucja została podporządkowana władzom wojewódzkim w Gdańsku. W tym też roku musiała opuścić szkołę oraz stanowisko, natomiast aż do śmierci mieszkała w pobliżu Akademii Medycznej. Pracowała jako szeregowa pielęgniarka w Ciechocinku, a następnie w Instytucie Reumatologii w Sopocie. Do końca życia aktywnie uczestniczyła w reaktywowaniu Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek i cały czas utrzymywała kontakt ze stworzoną przez siebie szkołą.

Nie wyszła za mąż i nie miała dzieci.

Zmarła 15 lipca 1964 w Gdańsku. Została pochowana 18 lipca 1964 na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku (rejon I-groby rodzinne D-1/2/3/4/5)[2]. W długim kondukcie żałobnym uczestniczyły m.in. słuchaczki PSMP ubrane w stroje zawodowe i granatowe peleryny, a obok nich instruktorki[3].

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

11 kwietnia 1987 Zespół Szkół Medycznych w Elblągu otrzymał imię Jadwigi Romanowskiej[5].

Przypisy

  1. ↑ Polski związek zawodowy został wtedy członkiem Międzynarodowej Rady Pielęgniarek.
  2. ↑ Jadwiga Romanowska. cmentarze-gdanskie.pl. [dostęp 2020-05-27].
  3. ↑ Każdy z nas ma drugie Ja... a może nie jest tak...????.
  4. ↑ M.P. z 1939 r. nr 155, poz. 367 „za zasługi na polu pracy zawodowej”.
  5. ↑ Patron [online], Szkoła Policealna im. Jadwigi Romanowskiej [dostęp 2021-12-30] (pol.).

Bibliografia

  • Alicja Maksymowicz, Encyklopedia dla pielęgniarek, PZWL, 1987.
  • Alicja Maksymowicz, Zagadnienia zawodowe pielęgniarstwa na tle historycznym, PZWL, 1977.
  • Praca zbiorowa, Pochylone nad człowiekiem. Historia Warszawskiej Szkoły Pielęgniarek 1821–1945, T. 1 Warszawa 1991, T. 2 Warszawa 1994.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.