Jacek Kieszkowski^[1] herbu Krzywda (ur. 1851, zm. w czerwcu 1900 w Łuce Małej) – polski oficer, ziemianin, działacz samorządowy i gospodarczy.

Życiorys

Urodził się w 1851^[2]. Wywodził się z rodu Kieszkowskich herbu Krzywda^[3]. Był praprawnukiem Kazimierza Kieszkowskiego, prawnukiem Antoniego Kieszkowskiego, wnukiem Stanisława Kieszkowskiego oraz synem Henryka Kieszkowskiego (1821-1905) i Zofii z domu Leszczyńskiej herbu Sas (1829-1917, córka Jana, właściciela majątku Turzepole)^[2]. Był jednym z dziesięciorga ich dzieci (czworo zmarło w wieku niemowlęcym); jego rodzeństwem były siostry Helena (zamężna z architektem Tomaszem Prylińskim), Zofia (zamężna ze Stanisławem Chełmickim), Felicja oraz bracia Czesław (1846-1920, urzędnik), Bogusław (1857–1912, oficer C. K. Armii, c. k. starosta)^[2].

W C. K. Armii pierwotnie został mianowany rezerwowym podporucznikiem piechoty z dniem 1 listopada 1872 i przydzielony do 45 pułku piechoty^[4]. Następnie figurował jako podporucznik w rezerwie kawalerii mianowany z dniem 1 listopada 1872^[5]. Pozostawał w rezerwie 11 pułku ułanów w Żółkwi do około 1884^{[6][7][8][9][10][11][12][13][14][15][16]}.

Z grupy większych posiadłości był wybierany do Rady c. k. powiatu skałackiego, początkowo jako przełożony obszaru dworskiego zasiadał w Radzie od około 1879 do około 1884 i był członkiem wydziału powiatowegodo około 1881^{[17][18][19][20][21]}. Potem był członkiem Rady od około 1884 do około 1896 jako właściciel dóbr i był członkiem wydziału powiatowego^{[22][23][24][25][26][27][28][29][30][31][32][33]}. Był członkiem oddziału tarnopolsko-zbarazko-skałacko-trembowelskiego Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego^{[34][35][36][37][38][39][40][41][42][43][44][45][46][47][48][49][50]}. W wydziale okręgowym w Skałacie Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego pełnił funkcję detaksatora od około 1887 do około 1895^{[51][52][53][54][55][56][57][58]}, a od około 1895 do około 1899 był członkiem wydziału^{[59][60][61][62][63]}.

W 1872 poślubił Nikodemę Zabielską^[2]. Następnie osiadł w Łuce Małej, gdzie został dziedzicem majątku^[64][2] (na przełomie XIX/XX ona figurowała jako właścicielka dóbr tabularnych Łuka Mała)^{[65][66][67][68][69][70][71]}). Nie mając przygotowania w zakresie gospodarzenia samodzielnie nabył umiejętności i z czasem stał się wzorem pracowitości i wytrwałości, dźwigając majątek z podupadłego stanu i tworząc prosperujące gospodarstwo^[64]. Zaprowadzał w nim nowości, które były oglądane przez przybywających gospodarzy z Galicji^[64]. Na ziemi skałackiej uchodził za człowieka energicznego, pracowitego i wzorowego gospodarza^[64]. Wspierał też okoliczną ludność^[64]. Na rozpoczętej 8 czerwca 1894 we Lwowie czasowej wystawie owiec i rogacizny wystawił owce opasowe^[72]. W październiku 1894 otrzymał medal srebrny państwowy na wystawie lwowskiej w dziedzinie rolnictwa za groch^[73].

Miał córkę Olgę (od 1897 do 1904 zamężna z Antonim Karskim)^[2]. 22 czerwca 1900 został znaleziony martwy nieopodal dworu przez tamtejszych ludzi, znajdował się w wodzie odnogi Zbrucza płynącej do miejscowego młyna obok kładki na tejże młynówce (domyślano się nieszczęśliwego wypadku, aczkolwiek przyczyna była niewyjaśniona)^{[64][74][75][2]}.

Przypisy

Bibliografia

• Adam Boniecki: Herbarz polski. T. 10: Kęstowscy – Komorowscy. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1907, s. 1-391.