Ngadha
Obszar

Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie (Indonezja)

Liczba mówiących

60 tys. (1995)

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 6a żywy↗
Kody języka
ISO 639-3 nxg
IETF nxg
Glottolog ngad1261
Ethnologue nxg
BPS 0114 6
WALS ngd
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język ngadha[1][2] (a. ngad’a, ngada, na’da, nga’da), także: bajawa (a. bajava), rokka[3][4] – język austronezyjski używany w prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie we wschodniej Indonezji, w południowo-środkowej części wyspy Flores[3]. Według danych z 1995 roku posługuje się nim 60 tys. osób[3], członków ludu Ngada[5].

Jest znacznie zróżnicowany wewnętrznie. Dzieli się na dialekty: centralny, bajawa, południowy[3]. Określenie „bajava” pochodzi od nazwy ośrodka administracyjnego Bajawa[6]. Serwis Ethnologue jako odrębny język klasyfikuje odmianę wschodnią (5 tys. użytkowników)[7]. Dialekt zwany so’a (od nazwy miejscowości) również bywa uważany za oddzielny język[8][9].

Tworzy kontinuum dialektalne wraz z kilkoma pobliskimi językami: kéo, nage, ende, li’o[10][11]. Został zaliczony do zaproponowanej grupy języków centralnego Flores[12].

W języku występuje mieszany system liczbowy, z elementami systemu kwinarnego (piątkowego), które mogą być pozostałością po hipotetycznym papuaskim substracie językowym[13].

Badaniem języka i kultury Ngada zajmował się w XX w. misjonarz Paul Arndt[14]. Został opisany w postaci opracowania gramatycznego i słownika (Grammatik der Ngad’a-Sprache, 1933[15]; Wörterbuch der Ngadhasprache, 1961[16]). Powstały także zbiory tekstów w tym języku[17]. Nie wykształcił tradycji piśmienniczej[3]. Do sporadycznego zapisywania tego języka (np. w tekstach lingwistycznych) stosuje się alfabet łaciński. Nie wypracowano jednak ujednoliconych zasad ortografii[18].

Przypisy

  1. ↑ Knut Mikjel Rio, Olaf H. Smedal: Hierarchy: Persistence and Transformation in Social Formations. New York: Berghahn Books, 2009, s. 272. ISBN 978-1-84545-493-7. OCLC 608158100. [dostęp 2021-08-19]. (ang.).
  2. ↑ Louise Baird: A Grammar of Kéo: An Austronesian Language of East Nusantara. Canberra: Department of Linguistics, The Research School of Pacific and Asian Studies at The Australian National University, 2002, s. 20. OCLC 746845105. [dostęp 2021-08-19]. (ang.).
  3. 1 2 3 4 5 David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Ngad’a, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2021-08-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
  4. ↑ Zulyani Hidayah: Ensiklopedi Suku Bangsa di Indonesia. Wyd. 2. Jakarta: Yayasan Pustaka Obor Indonesia, 2015, s. 279–280. ISBN 978-979-461-929-2. OCLC 913647590. [dostęp 2022-08-11]. (indonez.).
  5. ↑ A. A. Biernowa: Ngada. W: Walerij Aleksandrowicz Tiszkow (red.): Narody i rieligii mira: encykłopiedija. Moskwa: Bolszaja Rossijskaja Encykłopiedija, 1998, s. 368. ISBN 978-5-85270-155-8. OCLC 40821169. [dostęp 2022-08-11]. (ros.).
  6. ↑ Djawanai i Grimes 1995 ↓, przyp. 1, s. 593.
  7. ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Ngad’a, Eastern, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2021-08-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
  8. ↑ Alexander Elias, Lio and the Central Flores languages, Leiden University, 2018, s. 82, 146, OCLC 8590873874 [dostęp 2023-10-09] (ang.).
  9. ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), So’a, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
  10. ↑ Gregory L. Forth: Beneath the Volcano: Religion, Cosmology and Spirit Classification Among the Nage of Eastern Indonesia. Leiden: KITLV Press, 1998, s. 23, seria: Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 177. DOI: 10.1163/9789004434844. ISBN 978-90-0443-484-4. ISBN 978-90-6718-120-4. OCLC 40229240. (ang.).
  11. ↑ Adam Harr, Recentering the margins? The politics of local language in a decentralizing Indonesia [online], 2015 (Tilburg Papers in Culture Studies 152), s. 9 [dostęp 2023-10-09] (ang.).
  12. ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Central Flores. Glottolog 4.5. [dostęp 2022-08-04]. (ang.).
  13. ↑ Schapper i Klamer 2017 ↓, s. 307.
  14. ↑ Djawanai i Grimes 1995 ↓, s. 593.
  15. ↑ Paul Arndt: Grammatik der Ngad’a-Sprache. Bandoeng: A.C. Nix & Co., 1933, seria: Verhandelingen van het Koninklijk Bataviaasch Genootschap van Kunsten en Wetenschappen LXXII. OCLC 898811110. [dostęp 2022-09-25]. (niem.).
  16. ↑ Paul Arndt: Wörterbuch der Ngadhasprache. Fribourg, Suisse: Posieux, 1961, seria: Studia Instituti Anthropos 15. OCLC 556870273. [dostęp 2022-09-25]. (niem.).
  17. ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Ngad'a. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-09-13)]. (ang.).
  18. ↑ Djawanai i Grimes 1995 ↓, s. 598.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.