Ch’olti’ tziij
Obszar

Meksyk (Jukatan), Gwatemala, Belize, Honduras

Pismo/alfabet

glify Majów

Klasyfikacja genetyczna
Kody języka
ISO 639-3 emy
IETF emy
Glottolog epig1241
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język majański klasyczny lub ch’olti’ klasyczny[1] – jeden z języków majańskich. Używany w okresie klasycznym (200–900 n.e.).

Historia

W okresie klasycznym (200/250-900/909 n.e) główne gałęzie języka pramajańskiego zaczęły się różnicować, tworząc odrębne języki. Podział na prajukatański (na północy, na półwyspie Jukatan) i pracholski (na południu, na wyżynach Chiapas i w dorzeczu Peténu) nastąpił już w okresie klasycznym, kiedy powstała większość istniejących inskrypcji Majów. Oba warianty są poświadczone w inskrypcjach hieroglificznych na stanowiskach Majów z tamtych czasów i oba są powszechnie znane jako "klasyczny język Majów".

Chociaż jeden prestiżowy język był zdecydowanie najczęściej rejestrowany w zachowanych tekstach glificznych; w tekstach glificznych odkryto dowody na istnienie co najmniej trzech różnych odmian języka Majów: wschodnia odmiana języka cholskiego znaleziona w tekstach napisanych na południowym obszarze Majów i na wyżynach, zachodnia odmiana języka cholskiego rozpowszechniona w regionie Usumacinta od połowy VII wieku i odmiana jukatańska znaleziona w tekstach z półwyspu Jukatan[2]. Powodem, dla którego tylko kilka odmian językowych zapisano majańskimi glifami, jest prawdopodobnie to, że służyły one jako prestiżowe dialekty w całym regionie Majów; teksty glificzne zostały napisane w języku elity.

Stephen Houston, John Robertson i David Stuart zasugerowali, że specyficzna odmiana języka cholskiego znaleziona w większości południowych nizinnych tekstów glificznych była językiem, który nazwali "klasycznym chʼoltiʼ", językiem przodków języków Chʼortiʼ i współczesnego chʼoltiʼ. Proponują oni, że powstał on w zachodnim i południowo-środkowym dorzeczu Peténu i że był używany w inskrypcjach, a być może także używany przez elity i kapłanów. Jednak Mora-Marín argumentował, że cechy wspólne dla klasycznych nizinnych języków Majów i Chʼoltian są raczej retencjami niż innowacjami, a dywersyfikacja Chʼolan jest rzeczywiście postklasyczna. Językiem klasycznych inskrypcji nizinnych byłby wówczas pracholski.

Przypisy

  1. Stephen Houston, John Robertson, David Stuart, The Language of Classic Maya Inscriptions, „Current Anthropology”, 41, 2000, s. 321-356, ISSN 0011-3204 (ang.).
  2. Mesoweb Resources [online], mesoweb.com [dostęp 2024-04-23].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.