Filipino
Obszar

Filipiny

Liczba mówiących

ok. 25 mln

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
język urzędowy Filipiny
Organ regulujący Komisyon sa Wikang Filipino
Ethnologue 1 narodowy↗
Kody języka
ISO 639-2 fil
ISO 639-3 fil
IETF fil
Glottolog fili1244
Ethnologue fil
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Słownik języka filipińskiego
w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język filipiński (oficjalna nazwa w latach 1937–1987 Pilipino, od 1987 roku Filipino[2]) – jeden z dwóch języków urzędowych Filipin (drugim jest angielski). Jest to zaadaptowana postać języka tagalskiego, wzbogacona o słownictwo pochodzące z innych języków filipińskich[1]. Należy do zachodniej gałęzi rodziny języków malajsko-polinezyjskich.

Jest to język rodzimy znaczącej części mieszkańców centralnych rejonów Filipin; używa go jako ojczystego około 25 milionów osób.

W roku 1987 dokonano reformy ortografii, dodając litery c, f, j, ñ, q, v, x oraz z, głównie w celu zapisu zapożyczeń z hiszpańskiego i angielskiego[3].

W przeciwieństwie do wielu innych języków Azji Południowo-Wschodniej (ale podobnie jak np. malajski) filipiński nie jest językiem tonalnym[4][5].

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Filipino, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 17, Dallas: SIL International, 2013–2014 [zarchiwizowane z adresu 2013-10-13] (ang.).
  2. ↑ Renato Perdon (red.), Pocket Tagalog dictionary, Hong Kong: Periplus Editions, 2005, ISBN 978-0-7946-0345-8, OCLC 61252120 (ang.).
  3. ↑ Renato Perdon, Pocket Tagalog Dictionary: Tagalog-English English-Tagalog, Hong Kong: Periplus Editions, 2002, ISBN 978-1-4629-0983-4, OCLC 1059577060 [dostęp 2023-04-29] (ang.).
  4. ↑ Picus Sizhi Ding, Tone languages, [w:] Philipp Strazny (red.), Encyclopedia of Linguistics, t. 2: M–Z, New York: Fitzroy Dearborn, 2005, s. 1117–1120, DOI: 10.4324/9780203319208, ISBN 978-1-57958-451-1, OCLC 55679645 (ang.).
  5. ↑ Cliff Goddard, The Languages of East and Southeast Asia: An Introduction, Oxford: Oxford University Press, 2005, s. 15, ISBN 978-0-19-103733-7, ISBN 0-19-927311-1, ISBN 0-19-924860-5, OCLC 253707960 [dostęp 2023-10-18] (ang.).

Bibliografia

  • John U. Wolff, Pilipino Phrasebook, Lonely Planet Publications, 1988 (ang.).
  • Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.