Józef Longin Sowiński

Krakowczyk
Rodzina	Sowińscy herbu Krakowczyk
Data i miejsce urodzenia	15 marca 1777 Warszawa
Data i miejsce śmierci	6 września 1831 Warszawa
Ojciec	Cyprian Tomasz Sowiński
Matka	Franciszka Sadowska
Żona	1:o Henrietta von Brockhausen, 2:o Katarzyna Jonas
Dzieci	Bezdzietny
Odznaczenia

Gen. Sowiński na szańcach Woli, obraz Wojciecha Kossaka

Śmierć gen. Józefa Sowińskiego

Józef Longin Sowiński herbu Krakowczyk (ur. 15 marca 1777, zm. 6 września 1831) – polski generał, dowódca obrony reduty na Woli w Warszawie w 1831, podczas powstania listopadowego.

Życiorys

Urodził się 15 marca 1777 r. w Warszawie w rodzinie urzędnika królewskiego i adwokata, Cypriana Sowińskiego, nobilitowanego w 1776 z herbem Krakowczyk. Uczył się w Szkole Rycerskiej. Po wybuchu insurekcji kościuszkowskiej w 1794 wstąpił do wojska powstańczego, biorąc udział w walce o Warszawę. 1 maja 1794 uzyskał stopień podporucznika. Walczył następnie w korpusie Jana Henryka Dąbrowskiego, między innymi w walkach o Bydgoszcz, aż do kapitulacji w lutym 1795. Po rozbiorach Polski, zdemobilizowany, spędził kilka lat w majątku rodziców pod Sieradzem (w zaborze pruskim), a w 1799 wstąpił do armii pruskiej, w której służył do lutego 1811, kiedy podał się do dymisji. Początkowo służył jako podoficer, w 1801 awansował na podporucznika, a w 1810 na porucznika. Zdobył w tych latach przyjaźń swego dowódcy, gen. ks. Augusta Pruskiego, który potem wielokrotnie mu pomagał, m.in. w sprawie uwolnienia z niewoli rosyjskiej w 1813. Podczas wojny 1806–1807 dowodził półbaterią składającą się z 3 dział 6-funtowych i kilkukrotnie wyróżnił się w walce. Za męstwo na polach bitewnych, ale przede wszystkim za swój wyczyn podczas walk pod Wackern 8 lutego 1807, Sowiński odznaczony został orderem Pour le Mérite przez króla Fryderyka Wilhelma III. Sowiński otrzymał order w dniu 29 maja 1807 jako 199. w kolejności oficer armii pruskiej za jego panowania. W dniu 14 czerwca 1807 podczas walk pod Kalgen w pobliżu Królewca, został ranny i dostał się do niewoli francuskiej.

W połowie 1811 wstąpił do Armii Księstwa Warszawskiego, gdzie został szefem szwadronu w pułku artylerii konnej, w stopniu kapitana. W czerwcu 1812 roku wziął udział w wyprawie Napoleona przeciw Imperium Rosyjskiemu na Moskwę (brał udział m.in. w bitwie pod Smoleńskiem). W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego^[1]. Autorzy pamiętników opisują, że dzielnie walczył dowodząc podległymi mu żołnierzami. W bitwie pod Borodino 5 września 1812 został jednak poważnie ranny w nogę, którą musiano mu amputować. Poruszał się odtąd o kuli. Dostał się następnie do niewoli rosyjskiej, skąd zwolniono go w 1813. Za kampanię moskiewską został odznaczony krzyżami kawalerskimi polskiego Virtuti Militari i francuskiej Legii Honorowej.

Po powrocie do Warszawy został dyrektorem Arsenału Budowniczego w Królestwie Polskim. Stanowisko to w stopniu podpułkownika zajmował do 1820. We wrześniu 1820, w stopniu pułkownika, został komendantem wojskowej Szkoły Aplikacyjnej. Otrzymał wówczas, w 1822, Order św. Anny II kl. z brylantami. Odznaczony Orderem Świętego Stanisława II klasy z nadania w 1829 roku^[2].

Po wybuchu powstania listopadowego usiłował początkowo powstrzymać wychowanków od udziału w nim, obawiając się jego szybkiego upadku i represji, jednakże w miarę rozwoju powstania, przyjął stanowisko dowódcy artylerii garnizonu warszawskiego. Wiosną 1831 powołano go na stanowisko dyrektora wydziału artylerii Komisji Rządowej Wojny. Mimo że cieszył się dużym autorytetem, jako inwalida nie był angażowany do służby liniowej. Dopiero w lipcu 1831, na jego prośbę, mianowano go dowódcą reduty nr 56 na Woli. W miarę zbliżania się wojsk rosyjskich do Warszawy w sierpniu powierzono mu dowodzenie obroną Woli, a 22 sierpnia awansowano na generała brygady.

Główne uderzenie rosyjskie zostało skierowane 6 września właśnie na Wolę, bronioną przez 1300 żołnierzy i mającą 12 dział (Rosjanie skierowali do ataku 11 batalionów piechoty wspartych 76 działami). Kilkugodzinna obrona Woli prowadzona przez Sowińskiego nie miała dalszych szans powodzenia wobec przewagi wroga. Dokładne okoliczności śmierci generała Sowińskiego nie są znane.

Sowiński stał się po śmierci jednym z bohaterów narodowych tamtej epoki. Powszechnie podawana wersja odnośnie do okoliczności jego śmierci weszła do legendy opisywana w licznych utworach poetyckich i literackich. Była także chętnie wykorzystywanym motywem w ikonografii^[3][4][5].

Upamiętnienia

Zobacz też

• Obrona Warszawy (1831)
• Reduta nr 56

Przypisy

Bibliografia

• Polski Słownik Biograficzny, t. XXXXI, Wrocław etc. 2004.
• TomaszT. Strzeżek TomaszT., Warszawa 1831, Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 1998, ISBN 83-11-08793-8, OCLC 76282920 .brak strony (książka)
• Jadwiga i Eugeniusz Szulcowie, Cmentarz ewangelicko-reformowany w Warszawie, Warszawa 1989

Linki zewnętrzne

• Józef Sowiński na Ziemi Braniewskiej 1807