Działalność w Bydgoszczy

W dniu 21 grudnia 1931 roku otrzymał stanowisko proboszcza kościoła farnego św. Marcina i Mikołaja w Bydgoszczy. Wprowadzenia na stanowisko dokonał 2 lutego biskup pomocniczy Antoni Laubitz^[1]. Rok później mianowano go również inspektorem nauki religii w bydgoskich szkołach powszechnych. Rychło pozyskał sobie szacunek i uznanie nie tylko parafian, ale również licznych mieszkańców miasta za swoją ofiarną pracę społeczną i charytatywną. Otaczał opieką ludzi bezdomnych i pozbawionych pracy. Działał wśród młodzieży, pełniąc funkcje honorowego przewodniczącego Stowarzyszenia Młodzieży Katolickiej w Bydgoszczy. Czynny był w Polskim Związku Zachodnim.

Wydarzenia z okresu okupacji niemieckiej

Po najeździe Niemiec hitlerowskich na Polskę, nie skorzystał z propozycji ewakuacji i pozostał w swojej parafii. Po opuszczeniu Bydgoszczy przez władze cywilne i wojskowe, 3 września 1939 wszedł w skład Komitetu Obywatelskiego, a następnego dnia został wybrany wiceprzewodniczącym Zarządu Straży Obywatelskiej. Po zajęciu miasta przez wojska niemieckie, uczestniczył w pertraktacjach mających zapewnić członkom Straży Obywatelskiej humanitarne warunki kapitulacji. Nakłoniony przez Niemców, napisał wraz z innymi członkami Straży odezwę, wzywającą mieszkańców do zachowania spokoju, złożenia broni i powrotu do pracy. Po spełnieniu tych warunków Niemcy obiecywali bydgoszczanom wolność osobistą, bezpieczeństwo i zachowanie mienia. Naturalnie obietnica ta, złożona przez nazistów, była całkowicie niewiarygodna. W dniu 7 września 1939 ks. Schulz został aresztowany, maltretowany i m.in. przesłuchiwany osobiście przez nadburmistrza Wernera Kampe.

Po kilkunastu dniach od aresztowania, 21 września 1939 roku, przetransportowano go do obozu koncentracyjnego w Dachau, a następnie 26 września do obozu w Buchenwaldzie. Był w szczególny sposób bity i maltretowany, gdyż uznawano go kłamliwie za jednego z "morderców z Bydgoszczy", odpowiedzialnych za "krwawą niedzielę bydgoską". Mimo fizycznych i psychicznych tortur zachował niezłomną postawę, podtrzymując współwięźniów na duchu. Osadzono go w bunkrze, gdzie zmarł (według niektórych źródeł został uduszony) 30 marca 1940 roku.