Józef Potocki
Ilustracja
portret Józefa Potockiego pędzla Ádáma Mányoki, pierwsza połowa XVIII wieku
Herb
Pilawa
Rodzina

Potoccy herbu Pilawa

Data i miejsce urodzenia

1673
Stanisławów

Data i miejsce śmierci

1751
Załoźce

Ojciec

Andrzej Potocki

Matka

Anna Rysińska

Żona

Wiktoria Leszczyńska
Ludwika Mniszech

Dzieci

z Wiktorią Leszczyńską:
Zofia Potocka
Stanisław Potocki

Odznaczenia
Order Orła Białego Order św. Andrzeja (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie)

Józef Potocki herbu Pilawa (ur. w 1673 – zm. 16 lub 19 maja 1751[1]) – kasztelan krakowski w 1748 roku, wojewoda poznański w 1744 roku, hetman wielki koronny w 1735 roku, wojewoda kijowski w 1702 roku, starosta halicki w latach 1687–1717[2], marszałek Trybunału Głównego Koronnego w 1699 i 1723 roku[3], starosta leżajski[4], starosta bolemowski[1], starosta śniatyński w 1706 roku[5], starosta czerwonogrodzki w 1706 roku[6].

Życiorys

Wiktoria z Leszczyńskich Potocka

Syn Andrzeja Potockiego, hetmana polnego koronnego. 14 maja 1673 został ochrzczony w kolegiacie stanisławowskiej.

Poseł sejmiku podolskiego na sejm zwyczajny 1692/1693 roku[7]. Marszałek sejmiku ziemskiego ziemi halickiej w 1696 roku, poseł sejmiku ziemi halickiej na sejm konwokacyjny 1696 roku[8]. 5 lipca 1697 roku podpisał w Warszawie obwieszczenie do poparcia wolnej elekcji, które zwoływało szlachtę na zjazd w obronie naruszonych praw Rzeczypospolitej[9]. Deputat ziemi halickiej do rady stanu rycerskiego rokoszu łowickiego w 1697 roku[10]. Poseł na sejm pacyfikacyjny 1699 roku z ziemi halickiej[11].

Poseł na sejm 1701 roku i sejm z limity 1701-1702 roku z województwa podolskiego[12]. W styczniu 1702 roku podpisał akt pacyfikacji Wielkiego Księstwa Litewskiego[13]. W 1702 został wojewodą kijowskim. W 1703 przyczynił się do stłumienia buntu Semena Paleja na Ukrainie. Początkowo stronnik saski, urażony przez Augusta II, przeszedł 1705 na stronę Leszczyńskiego, od którego otrzymał buławę polną (1706), potem wielką (1707). W 1705 roku potwierdził pacta conventa Stanisława Leszczyńskiego[14]. W 1706 roku dowodził prawym skrzydłem w przegranej bitwie pod Kaliszem, gdzie dostał się do niewoli. W 1708 r. przegrał bitwę pod Koniecpolem. Po bitwie połtawskiej przedarł się ze swym wojskiem na Węgry, gdzie służył w armii Franciszka Rakoczego. W roku 1710 przedostał się do Bender, gdzie został przywódcą emigracji antyrosyjskiej. W 1711 roku dowodził nieudaną wyprawą stronników Stanisława Leszczyńskiego do Polski: 12 lutego wraz z Kozakami hetmana Filipa Orlika, Tatarami, Turkami ruszył na Ukrainę z Bender. Wróciwszy 1714 do kraju, wraz z ówczesnym biskupem warmińskim Teodorem Potockim (późniejszym prymasem) przewodził opozycji przeciw dworowi. Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 27 kwietnia 1733 roku na sejmie konwokacyjnym[15]. W 1733 roku podpisał elekcję Stanisława Leszczyńskiego[16], regimentarz konfederacji dzikowskiej następnie, pogodziwszy się 1735 formalnie z Augustem III, został hetmanem wielkim koronnym. W 1735 roku podpisał uchwałę Rady Generalnej konfederacji warszawskiej[17]. W 1743 roku otrzymał godność wojewody poznańskiego, a w 1748 roku krakowskiego.

Potocki prowadził własną politykę zagraniczną, dalece wykraczającą poza przyjęte prawa i zwyczaje. W 1737 i 1738 roku przebywał u niego wysłannik turecki Ibrahim Effendi, o którego misji Potocki w ogóle nie poinformował Augusta III.

Wraz z prymasem Teodorem Potockim przewodził stronnictwu "republikantów", zwalczał rządy wettyńskie i "Familię", przeciw którym wchodził w porozumienia ze Szwecją, Turcją i Prusami, przygotowywał zbrojną konfederację. w latach 1729–1750 przyczynił się do zerwania 9 sejmów. Przyczynił się do udaremnienia aukcji wojska na sejmach.

W 1732 roku zmarła jego pierwsza żona Wiktoria z Leszczyńskich Potocka. Zgodnie z jej wolą została pochowana w podziemiach kościoła jezuitów w Stanisławowie[18].

Zmarł 19 maja 1751 roku na zamku w Załoźcach. 15 sierpnia zwłoki przewieziono do Stanisławowa. Pochowany został w kolegiacie. Uroczystości pogrzebowe trwały kilka tygodni, a sam pogrzeb 4 dni[19]. Szczątki Józefa i Stanisława Potockiego zostały sprofanowane i wyrzucone z rodowych krypt podczas planowanego niszczenia stanisławowskiej kolegiaty przez radzieckich ukraińskich komunistów po 1963 r.[20].

Odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 315.
  2. ↑ Urzędnicy województwa ruskiego XIV-XVIII wieku. (Ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy". Oprac. Kazimierz Przyboś. 1987, s. 69.
  3. ↑ Herbarz polski, t. I, Lipsk 1839-1846, s. 382.
  4. ↑ , 4 akapit
  5. ↑ Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 237.
  6. ↑ Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 250.
  7. ↑ Robert Kołodziej, Ostatni wolności naszej klejnot. Sejm Rzeczypospolitej za panowania Jana III Sobieskiego, Poznań 2014, s. 628.
  8. ↑ Ewa Gąsior, Sejm konwokacyjny po śmierci Jana III Sobieskiego, Warszawa 2017, s. 92.
  9. ↑ Obwieszczenie do poparcia wolney elekcyey roku Pańskiego tysiącznego sześćsetnego dziewięćdziesiątego siodmego. [Inc.:] Actum in castro Ravensi sub interregno feria quinta post festum sanctae Margarethae [...] proxima anno Domini millesimo sexcentesimo nonagesimo septimo. [b.n.s]
  10. ↑ Rokosz Generalny ku obronie wiary swiętey katolickiey y zaszczytu wolności uczyniony na poparciu elekcyey w okopach elekcyalnych między Wolą a Warszawą die 26 Augusti Anno Millesimo Sexcentesimo Nonagesimo 7mo, [b.n.s]
  11. ↑ Bogusław Dybaś, Sejm pacyfikacyjny w 1699 r., Toruń 1991, s. 241.
  12. ↑ Diariusz Sejmu Walnego Warszawskiego 1701-1702, Warszawa 1962, s. 352.
  13. ↑ Diariusz Sejmu Walnego Warszawskiego 1701-1702, Warszawa 1962, s. 305.
  14. ↑ Articuli pactorum conventorum Stanów tej Rzeczypospolitej i W. X. L. i państw do nich nalężących z Posłami JKM [...], s. 23.
  15. ↑ Konfederacya generalna omnium ordinum Regni et Magni Ducatus Lithuaniae na konwokacyi generalney Warszawskiej uchwalona [...] 27 (słow. [...] kwietnia [...] 1733, s. 32.
  16. ↑ Jerzy Dunin-Borkowski i Mieczysław Dunin-Wąsowicz, Elektorowie królów Władysława IV., Michała Korybuta, Stanisława Leszczyńskiego i spis stronników Augusta III. Lwów 1910, s. 175.
  17. ↑ Uchwała Rady Generalnej Konfederacji, 1735, s. 20.
  18. ↑ Alojzy Szarłowski, Stanisławów i powiat stanisławowski..., s. 123.
  19. ↑ Antoni Szarłowski, Stanisławów i powiat ..., s. 132-134.
  20. ↑ Maria Pawłowiczowa, Dziewięć katolickich kościołów Stanisławowa oraz ich losy, „Studia Pastoralne” (10), 2014, s. 494.
  21. ↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 148

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.