Józef Pittner
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

5 lipca 1893
Kraków

Data śmierci

7 grudnia 1967

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

73 Pułk Piechoty
16 Lwowski Batalion Strzelców

Stanowiska

adiutant batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Józef Pittner (ur. 5 lipca 1893 w Krakowie, zm. 7 grudnia 1967) – kapitan piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, w 1964 mianowany podpułkownikiem przez Prezydenta RP na uchodźstwie Augusta Zaleskiego.

Życiorys

Syn Jana, urodził się 5 lipca 1893 w Krakowie[1]. Przed 1914 ukończył gimnazjum[2]. 6 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich[2]. Służył w 2 kompanii V batalionu I Brygady. 21 maja 1915 w czasie bitwy pod Konarami został ranny pod Klimontowem[3], po czym uznany za zdolnego do służby bez broni[2]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4][5][6]. W latach 20. był oficerem 73 pułku piechoty w Katowicach[7][8][9]. Od 1 do 20 czerwca 1931 był przydzielony do Departamentu Piechoty MSWojsk.[10] 27 stycznia 1930 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 roku i 29. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. W 1932, był w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V jako oficer do prac przysposobienia wojskowego, pełnił funkcję komendanta Podokręgu Śląsk Związku Strzeleckiego[12]. Z dniem 15 października 1933 został przeniesiony z DOK V do 73 pp[13]. W marcu 1934 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V, a z dniem 31 lipca tego roku przeniesiony w stan spoczynku[14][15].

Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej w stopniu kapitana był dowódcą batalionu ochotników w obrębie Obszaru Warownego „Wilno”. Później został oficerem Polskich Sił Zbrojnych. W stopniu kapitana w 1942 był adiutantem 16 Lwowskiego batalionu strzelców. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. 1 marca 1949 w stopniu kapitana został skarbnikiem Kasyna Oficerskiego nr 2 w obozie Witley[16]. W 1964 Prezydent RP na uchodźstwie August Zaleski mianował go podpułkownikiem w korpusie oficerów piechoty[17]. Zmarł 7 grudnia 1967, pochowany na cmentarzu w Wrexham w Walii (kwatera H, gr.13542)[18].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-07-30].
  2. 1 2 3 Wykaz Legionistów ↓.
  3. ↑ Legiony Polskie. caw.wp.mil.pl. s. 24. [dostęp 2017-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-05)].
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 437.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 379.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 232.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 334.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 294.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 87.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 251.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 26.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 71, 452.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 196.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 30 marca 1934 roku, s. 134.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 281.
  16. ↑ Protokół. pism.co.uk. [dostęp 2017-04-05].
  17. ↑ Dembiński 1969 ↓, s. 2, awans został ogłoszony w Dzienniku Personalnym Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych nr 11 z 1964 roku.
  18. ↑ Karolina Grodziska: Polskie groby na cmentarzach w północnej Walii. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2004, s. 115. ISBN 83-88857-87-8.
  19. ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  20. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 13, Nr 3 z 17 lipca 1965 r. „za wyjątkowo gorliwą i ofiarną pracę w Sztabie Głównym i w Ministerstwie Obrony Narodowej”.
  21. ↑ Dekret o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 24, Nr 4 z 23 maja 1958 r. „za pracę w Sztabie Głównym Polskich Sił Zbrojnych”.
  22. ↑ M.P. z 1931 r. nr 107, poz. 157 „za czyn męstwa i odwagi z narażeniem życia podczas ćwiczeń wojskowych”.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.