Józef Hurtig
Ilustracja
portret pędzla Jana Rustema
generał brygady
Data i miejsce urodzenia

19 marca 1770
Warszawa

Data i miejsce śmierci

15 sierpnia 1831
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1788-1831

Siły zbrojne

Armia Księstwa Warszawskiego

Stanowiska

komendant Twierdzy Zamość

Główne wojny i bitwy

powstanie kościuszkowskie
Wojny napoleońskie

Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Stanisława (Królestwo Kongresowe)

Józef Hurtig (ur. 19 marca 1770 roku[1] w Warszawie, zm. 15 sierpnia 1831 tamże) – generał brygady armii Królestwa Polskiego.

Życiorys

Wywodził się z Moraw, z rodziny, która osiedliła się w Warszawie[2]. Służbę wojskową rozpoczął w 1788 w artylerii. Podporucznik z 1790, porucznik z 1792.

Walczył przeciwko interwencji rosyjskiej i w powstaniu kościuszkowskim 1794. Odznaczył się męstwem i znajomością rzemiosła wojskowego. Awansowany na kapitana. Po powstaniu poza wojskiem. Od 1806 major w sztabie J. H. Dąbrowskiego i wkrótce dowódca artylerii w 3 Legii. Uczestniczył w interwencji francuskiej w Hiszpanii. Pułkownik z 1811.

Brał udział w wojnie kampanii moskiewskiej i walkach Napoleona w latach 1812 - 1814. Odznaczył się. Po powrocie do kraju w 1815 dowódca baterii artylerii lekkokonnej w Armii Królestwa Polskiego.

W latach 1817 - 1820 służył w sztabie korpusu artylerii. Od 1828 komendant twierdzy Zamość. Awansowany do stopnia generała w 1826. Na tym stanowisku zasłynął z sadystycznego traktowania więźniów politycznych przetrzymywanych w kazamatach twierdzy. Wyjątkowo znęcał się nad członkami Towarzystwa Patriotycznego z majorem W. Łukasińskim.

Po wybuchu powstania listopadowego odwołany do Warszawy, pozostał bez przydziału. Znienawidzony za serwilizm i podejrzany o konszachty z Rosjanami oraz działania na szkodę powstania (później okazało się, że bezpodstawnie).

W czerwcu 1831 aresztowany i podczas rozruchów sierpniowych zamordowany przez motłoch na ulicach Warszawy.

Gen. Hurtig był żonaty z Krystyną Fryderyką Hauke (1774-1823), córką prof. Fryderyka Karola Haukego, siostrą gen. Maurycego Haukego. Ich jedyna córka Aniela ur. ok. 1790 r. wyszła za mąż za Teodora Wiktora Kisielnickiego (1793-1862), naczelnika powiatowego w Płocku, kawalera orderu Legii Honorowej i orderu Virtuti Militari.[3]

Działalność masońska

Był członkiem loży wolnomularskiej Bracia Zjednoczeni w 1808 roku, członek loży Jedność Słowiańska w 1821 roku.[4]

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Łoza podaje datę 19 marca 1771 roku
  2. ↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, Wyd. MON, Warszawa 1988, s. 173.
  3. ↑ Józef Hurtig. Sejm-Wielki.pl. [dostęp 2015-07-27].
  4. ↑ Stanisław Małachowski-Łempicki, Wykaz polskich lóż wolnomularskich oraz ich członków w latach 1738–1821, w: Archiwum Komisji Historycznej, t. XIV, Kraków 1930, s. 216.
  5. ↑ Stanisław Łoza, Kawalerowie orderu Św. Stanisława, w: Miesięcznik Heraldyczny, r. X, nr 10, Warszawa 1931, s. 233.

Bibliografia

  • H. P. Kosk, Generalicja polska t. 1, wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.
  • Polski Słownik Biograficzny, t. X, Wrocław etc. 1961
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.