Nadzorczyni SS

Po nieudanej próbie zdobycia zawodu pielęgniarki, zgłosiła się jako ochotniczka do służby pomocniczej SS. Późnym latem 1942 została skierowana do obozu dla kobiet w Ravensbrück celem przeszkolenia na nadzorczynię SS (niem. SS-Aufseherin). Kształcenie zakończone egzaminem ukończyła w marcu 1943.

Na własną prośbę została skierowana do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Początkowo pracowała jako telefonistka w Obozie A i Obozie B, później pilnowała komanda budowy dróg oraz ogrodowego. Pod koniec 1943 została awansowana na stanowisko SS-Oberaufseherin, funkcjonując jako zastępczyni głównej nadzorczyni obozu kobiecego w Brzezince. W maju 1944 została nadzorczynią w Obozie C (odcinek BIIc), następnie kierowniczką komanda więźniarek karnej kompanii kobiet, której członkinie musiały wykonywać najcięższe prace ziemne. W grudniu 1944 została raportową w obozie dla kobiet Birkenau,

Grese uczestniczyła w selekcjach przeprowadzanych przez lekarza Josefa Mengele. Praktykowała biseksualizm – utrzymywała kontakty seksualne między innymi z komendantem obozu w Brzezince Josefem Kramerem oraz Marią Mandl, a także z więźniarkami i więźniami^[4].

18/19 stycznia 1945 podczas ewakuacji obozu Auschwitz opuściła go udając się początkowo do stacji kolejowej Loslau, a następnie wraz z transportem do Ravensbrück uciekając przed nadciągającą Armią Czerwoną. Następnie w marcu pilnowała ewakuacji więźniarek z Ravensbrück do Bergen-Belsen. Zatrudniono ją tam jako Arbeitsdienstführerin i tę funkcję pełniła do momentu wyzwolenia obozu przez Brytyjczyków 15 kwietnia 1945, którzy aresztowali ją 17 kwietnia 1945 roku^[5].

Proces

Irma Grese i Josef Kramer, więzienie brytyjskie 1945

Budynek gimnazjum w Lüneburgu w którym odbył się proces załogi Bergen-Belsen

Postawiono ją w stan oskarżenia wraz z 44 osobami, m.in. z Johanną Bormann i Elisabeth Volkenrath i sądzono podczas procesu Bergen-Belsen, który odbywał się od 17 września do 17 listopada 1945 w MTV-Halle w Lüneburgu.

Była jedną z najokrutniejszych nadzorczyń SS. W Auschwitz-Birkenau więźniarki nazywały ją piękną bestią.

Zeznania świadków – ocalałych kobiet, obciążyły ją poważnie. Była niezwykle okrutna, brutalnie biła i kopała, nie rozstawała się ze specjalne dla niej wykonanym ze stali i splecionego celofanu, wyłożonym perłami pejczem, którym katowała uwięzione osoby. Często przechadzała się w towarzystwie psa, którego szczuła na więźniarki. Podczas apelu nakazywała, aby więźniarki godzinami trzymały nad głowami ciężkie kamienie. Oprócz tego towarzyszyła doktorowi Mengele w selekcjach. Chodziła w szytym na miarę uniformie. Stanisława Rachwałowa, więźniarka obozu Auschwitz-Birkenau nr 26281 zeznała^[6]:

Nierzadko brała udział w selekcjach więźniarek, niezależnie od tego osobiście niejednokrotnie je mordowała. Świadek Katherine Neiger zeznała:

Grese nie przyznała się do winy. Zaprzeczała przy tym gwałtownie, iż odczuwała przyjemność z udręczenia więźniarek. Została skazana na śmierć przez powieszenie. Sentencja wyroku w j. angielskim brzmiała: Number 9. Grese. The sentence of this Court is that you suffer death by being hanged (pol. „Numer 9.^[7] Grese. Wyrok tego Sądu brzmi: śmierć przez powieszenie”). Grese nie okazała skruchy. Co więcej, w swoim pożegnalnym liście podkreślała, iż umiera „z czystym sumieniem”.

Wyrok wykonał angielski kat, Albert Pierrepoint 13 grudnia 1945 o godz. 9:34 w więzieniu w Hameln. W ostatnich słowach zwróciła się do kata: Schnell (niem. „Szybko”)^[8]. Jej ciało najpierw zostało pogrzebane na cmentarzu więziennym, a po 9 latach w 1954 przeniesiono je na cmentarz miejski w Hammeln. W 1986 mogiła została zlikwidowana, ponieważ stała się miejscem pielgrzymek neonazistów.