Instytut Polsko-Radziecki – instytucja istniejąca w Warszawie w latach 1952–1959. Dyrektorem w latach 1952–1957 był Zygmunt Młynarski.

Historia i działalność

Placówkę otwarto 31 stycznia 1952. Instytut miał na celu pomagać w wychowaniu kadr wykładowców, pogłębiać znajomość literatury rosyjskiej, ukraińskiej i białoruskiej. Innym celem było organizowanie odczytów polskich i radzieckich naukowców. Zajmował się także informacjami o życiu kulturalnym narodów ZSRR oraz zbieraniem materiałów w celu utworzenia muzeum polsko-radzieckiego. Organem placówki było pismo "Kwartalnik Instytutu Polsko-Radzieckiego" (1952–1956, redaktor Samuel Fiszman). Zygmunt Młynarski kierował w instytucie Pracownią Prasoznawstwa, Ludwik Bazylow kierował Pracownią Historii, zaś Samuel Fiszman Pracownią Literatury Rosyjskiej. W tej ostatniej dwa lata pracował Andrzej Drawicz. Po likwidacji budynek instytutu przy ul. Foksal w Warszawie i jego zasób biblioteczny przekazano Rosyjskiemu Instytutowi Kultury przy Ambasadzie ZSRR w Polsce^[1].

Bibliografia

• Jan Szumski, Polityka a historia: ZSRR wobec nauki historycznej w Polsce w latach 1945-1964, Warszawa: Instytut Historii Nauki im. Ludwika i Aleksandra Birkenmajerów Polskiej Akademii Nauk - Oficyna Wydawnicza Aspra-Jr 2016, s. 233-240.
• Maciej Olejnicza, Polsko-radzieckie kontakty kulturalne po II wojnie światowej: fakty - problemy, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1977, s. 69.
• Otilda Wyszomirska-Kuźmińska, Więzi humanistów polskich i radzieckich (1944-1980), Wrocław–Łódź: Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1988, s. 63.

Przypisy