Ilona Elek

Ilona Elek
Data i miejsce urodzenia	17 maja 1907 Budapeszt
Data i miejsce śmierci	24 lipca 1988 Budapeszt
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Węgry Reprezentacja  Węgry Igrzyska olimpijskie złoto Berlin 1936 szermierka (floret ind.) złoto Londyn 1948 szermierka (floret ind.) srebro Helsinki 1952 szermierka (floret ind.) Mistrzostwa świata złoto Budapeszt 1933 floret druż. złoto Warszawa 1934 floret ind. złoto Warszawa 1934 floret druż. złoto Lozanna 1935 floret ind. złoto Lozanna 1935 floret druż. złoto Paryż 1937 floret druż. złoto Sztokholm 1951 floret ind. złoto Kopenhaga 1952 floret druż. złoto Bruksela 1953 floret druż. złoto Luksemburg 1954 floret druż. złoto Rzym 1955 floret druż. srebro San Remo 1936 floret druż. srebro Paryż 1937 floret ind. srebro Haga 1948 floret druż. srebro Sztokholm 1951 floret druż. srebro Luksemburg 1954 floret ind. brąz Rzym 1955 floret ind. brąz Londyn 1956 floret druż.

Ilona Elek, przez pewien czas Elek-Schacherer, później Hepp (ur. 17 maja 1907 w Budapeszcie, zm. 24 lipca 1988 tamże) – węgierska florecistka pochodzenia żydowskiego^[1], trzykrotna medalistka olimpijska i wielokrotna medalistka mistrzostw świata. Uznana przez Międzynarodową Federację Szermierczą za florecistkę wszech czasów^[2].

Na igrzyskach olimpijskich w Berlinie w 1936 roku wywalczyła indywidualnie złoty medal. W rundzie finałowej wygrała sześć z siedmiu pojedynków i wyprzedziła Helene Mayer z III Rzeszy i Austriaczkę Ellen Preis^[3]. Po zakończeniu II wojny światowej wystąpiła na igrzyskach olimpijskich w Londynie, gdzie jako pierwsza kobieta w historii obroniła tytuł mistrzyni olimpijskiej w szermierce. W rundzie finałowej wygrała sześć z siedmiu pojedynków (przegrała tylko z Fritzi Wenisch) i wyprzedziła Dunkę Karen Lachmann i Ellen Preis^[4]. Brała też udział w igrzyskach olimpijskich w Helsinkach cztery lata później, zdobywając tym razem srebrny medal. W rundzie finałowej wygrała pięć z siedmiu pojedynków i uplasowała się za Włoszką Irene Camber-Corno a przed Karen Lachmann^[5]. Miała wówczas 45 lat.

Podczas mistrzostw świata w Budapeszcie w 1933 roku wspólnie z Erną Bogáti, Margit Danÿ i Margit Elek zdobyła złoty medal w zawodach drużynowych. W tej samej konkurencji zdobywała następnie złote medale na mistrzostwach świata w Warszawie (1934), mistrzostwach świata w Lozannie (1935), mistrzostwach świata w Paryżu (1937), mistrzostwach świata w Kopenhadze (1952), mistrzostwach świata w Brukseli (1953), mistrzostwach świata w Luksemburgu (1954) i mistrzostwach świata w Rzymie (1955), srebrne na mistrzostwach świata w San Remo (1936), mistrzostwach świata w Hadze (1948) i mistrzostwach świata w Sztokholmie (1951) oraz brązowy na mistrzostwach świata w Londynie (1956). Ponadto wywalczyła sześć medali w turniejach indywidualnych: złote na MŚ 1934, MŚ 1935 i MŚ 1951, srebrne na MŚ 1937 (za Helene Mayer) i MŚ 1954 (za Karen Lachmann) oraz brązowy na MŚ 1955 (za rodaczką Lídią Dömölky-Sákovics i Włoszką Bruną Colombetti).^[6]

Odznaczona Medalem Zasługi Miklósa Toldiego (złoty 1936; srebrny 1938), Złotym Orderem Zasługi (1948) i Orderem Gwiazdy ze Złotym Wieńcem (1987)^[7].

W 1983 otrzymała srebrny Order Olimpijski^[8].

Jej siostra, Margit Elek, także uprawiała szermierkę^[9].

Starty olimpijskie (medale)

Berlin 1936

• floret indywidualnie – złoto

Londyn 1948

• floret indywidualnie – złoto

Helsinki 1952

• floret indywidualnie – srebro

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Olympedia – Ilona Elek-Schacherer. olympedia.org. [dostęp 2023-11-07]. (ang.).
• Ilona ELEK Biography, Olympic Medals, Recods and Age. olympics.com. [dostęp 2023-11-07]. (ang.).