| Kardynał prezbiter | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Sekretarz Kongregacji Rozkrzewiania Wiary | |
| Okres sprawowania |
1891–1893 |
| Prefekt Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii | |
| Okres sprawowania |
1893–1895 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Ordynacja |
25 kwietnia 1840 |
| Prezbiterat |
24 stycznia 1846 |
| Sakra biskupia |
4 czerwca 1854 |
| Kreacja kardynalska |
16 stycznia 1893 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||
| Konsekrator |
Anastasius Hartmann OFMCap | ||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Ignazio Camillo Guglielmo Maria Pietro Persico OFMCap (ur. 30 stycznia 1823 w Neapolu, zm. 7 grudnia 1895 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, kapucyn, misjonarz, biskup, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, kardynał.
Poliglota – mówił po włosku, francusku, angielsku, portugalsku i w hindustani. Był dotknięty paraliżem.
Życiorys
Młodość i prezbiteriat
Urodził się w Neapolu jako Pietro Persico syn Francesco Xaverio Persico intendenta w armii neapolitańskiej i Giuseppiny z domu Pennacchio. Po odbyciu nauki wstąpił 25 kwietnia 1839 do zakonu kapucynów, gdzie przybrał imię Ignazio. Śluby wieczyste złożył 25 kwietnia 1840. 24 stycznia 1846 w Neapolu wyświęcony na kapłana przez biskupa Noli Gennaro Pasca. Poprosił o wysłanie na misje i pod koniec 1846 wyjechał do Indii. Pracował w wikariacie apostolskim Patna, a później w wikariacie apostolskim Bombaju.
Episkopat
8 marca 1854 papież Pius IX mianował go biskupem in partibus infidelium Gratianopolisu i koadiutorem wikariusza apostolskiego Bombaju. Sakry udzielił mu 4 czerwca 1854 wikariusz apostolski Bombaju Anastasius Hartmann OFMCap.
19 grudnia 1856 został mianowany wikariuszem apostolskim Lhasy (według innego źródła wikariuszem apostolskim Agry). W 1857 musiał uchodzić przed powstaniem sipajów. W kolejnym roku odwiedził Europę, aby zebrać fundusze na odbudowę zniszczeń spowodowanych przez wojnę. Zrezygnował wikariatu ze względów zdrowotnych 24 czerwca 1860 i powrócił do Rzymu.
W 1867 powrócił do pracy misyjnej tym razem w diecezji Charleston w Stanach Zjednoczonych. Uczestniczył w soborze watykańskim I. 20 marca 1870 mianowany biskupem Savannah. 28 lipca 1872 zrezygnował z biskupstwa ze względów zdrowotnych i wyjechał do Quebecu w Kanadzie. Po rezygnacji otrzymał tytuł biskupa in partibus infidelium Boliny.
W 1877 specjalny wysłannik Stolicy Apostolskiej do Indii. 15 lipca 1878 mianowany koadiutorem diecezji Aquino, Sora i Pontecorvo we Włoszech. 26 marca 1879 został ordynariuszem tych diecezji. Zrezygnował w 1887. Po rezygnacji otrzymał tytuł arcybiskupa tytularnego Tamiathis i został specjalnym wysłannikiem Stolicy Apostolskiej w Irlandii.
20 marca 1889 mianowany sekretarzem Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary dla Obrządków Wschodnich. 13 czerwca 1891 przeniesiony na stanowisko sekretarza Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary.
Kardynalat
16 stycznia 1893 papież Leon XIII kreował go kardynałem i nadał tytuł S. Pietro in Vincoli. 30 maja 1893 mianowany prefektem Świętej Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii. Zmarł 7 grudnia 1895.