Dzieciństwo i młodość

Urodził się 27 grudnia 1820 roku w miejscowości pielgrzymkowej Wambierzyce (niem. Albendorf) na pruskim wówczas Śląsku, w hrabstwie kłodzkim, gdzie jego ojciec prowadził karczmę. Już od wczesnych dziecięcych lat wykazywał ciekawość i talent do muzyki. Kiedy miał zaledwie 8 lat uczestniczył w lekcjach gry na skrzypcach, których jego ojciec, muzyk kościelny, udzielał kilku chłopcom. Bardzo uważnie talent Ignaza śledził nauczyciel szkolny i kantor Florian Nentwig, który uczył go potem gry na organach. On też zachęcił go do zawodu nauczycielskiego. W wieku 10 lat Reimann opanował już sztukę gry na klawiaturze basowej organów i wyręczał swego nauczyciela w grze na organach w rodzinnym kościele. Zadziwiające umiejętności osiągnął również w grze na skrzypcach, jak również próbował z powodzeniem swych sił na wszystkich dostępnych mu instrumentach. W wieku lat 12 potrafił współgrać z każdym z muzyków orkiestry kościelnej.

Jego nauczyciel wcześnie wdrożył go do kopiowania nut. Czynił to szybko, dokładnie i czysto. Gdy miał lat 13, wspierał swego ojca w graniu muzyki tanecznej w gospodach, gdyż zapłata, którą otrzymywał on za grę w kościele nie wystarczała na utrzymanie całej rodziny. Wykorzystywał przy tym wszelkie przerwy w grze, aby studiować harmonię w utworach zapisanych w zeszytach, z których grali. Kontynuował tę pracę w domu, zestawiając ze sobą w nowych utworach głosy instrumentów dętych i smyczkowych; cieszył się, gdy na następnej zabawie tanecznej utwory te brzmiały czysto harmonicznie i podobały się słuchaczom. Te sukcesy wzmagały jego chęć tworzenia. Dzięki swojej niezwykłej pamięci muzycznej i absolutnemu słuchowi już jako młody chłopiec Reimann był w stanie każdy usłyszany krótki utwór muzyczny zagrać od razu na fortepianie, jak również zapisać go nutami. Umiejętność tę zawdzięcza swoim samodzielnym praktycznym studiom. Dopiero w latach późniejszych szczegółowo uzupełnił swą wiedzę z zakresu kontrapunktu studiując autodydaktycznie dzieła Turka i Beethovena.

Studia nauczycielskie

Jeszcze przed rozpoczęciem nauki w seminarium nauczycielskim został Reimann powołany na zastępstwo na stanowisko nauczyciela pomocniczego we wsi Ołtaszyn koło Wrocławia. Pięć miesięcy później – w wieku 18 lat – wstąpił do Królewskiego Katolickiego Seminarium Nauczycielskiego we Wrocławiu, gdzie pobierał naukę w latach 1838–1841. Dokształcał się również muzycznie pod nadzorem Karla Schnabla, bratanka o wiele słynniejszego Josepha Ignaza Schnabla. Karl Schnabel, pełniący funkcję dyrektora muzycznego i kapelmistrza orkiestry katedralnej, przeniósł swojego utalentowanego wychowanka na stanowisko kierownika muzycznego seminarium^[2]. W tym okresie Reimann już komponował psalmy i inne utwory religijne, które studiujący z nim koledzy przepisywali i wysyłali do swoich ojczystych stron. Jego twórczość stała odtąd wyraźnie pod wpływem tzw. „szkoły wrocławskiej” muzyki liturgicznej i religijnej^[3].

Kariera nauczycielska

Od 1842 roku, po ukończeniu seminarium, przez 2 lata Reimann pełnił funkcję nauczyciela pomocniczego w szkole prowadzonej przez niezmiernie muzykalnego dyrektora Klessego we wsi Jaszkowa Dolna koło Kłodzka^[4]. Tam też większość swego wolnego czasu spędzał na wspólnym muzykowaniu z ludźmi o podobnych zapatrywaniach.

W 1845 roku dyrektor szkoły w Krosnowicach, Seidelmann, zaoferował ambitnemu i muzykalnemu nauczycielowi pomocniczemu stanowisko dyrygenta chóru kościelnego oraz posadę nauczyciela. Ofertę tę Reimann chętnie przyjął. Brak wówczas poważnych i dobrze brzmiących utworów religijnych sprawił, że za swoje życiowe zadanie uznał Reimann „przerzucenie pomostu” pomiędzy starą i nową muzyką kościelną. W 1851 roku został następcą Seidelmanna^[4].

Ignaz Reimann był szanowany jako nauczyciel przygotowujący kandydatów do seminariów nauczycielskich. Przygotowywał młodych ludzi za niewielką opłatą a często również nie pobierał od ubogich żadnych opłat za mieszkanie i wyżywienie. Dzięki temu, że w swych działaniach pedagogicznych kładł wielką uwagę na połączenie teorii muzycznej z praktyką, kształceni przez niego kandydaci na nauczycieli, byli mile widziani w seminariach nauczycielskich. Również bardzo często otrzymywali pracę jako dyrygenci kompozytorzy i muzycy orkiestrowi.

Przez całe swoje życie cenił sobie Reimann przyjaciół i spotkania w wesołej kompanii. Był dobrym, serdecznym człowiekiem i wspaniałym rozmówcą. Jego dawni uczniowie często korzystali z jego ogromnej serdecznej gościnności a wśród grona pedagogicznego ten mały człowiek z wesołym okrągłym obliczem traktowany był jak patriarcha. Powszechnie nazywany był przez wszystkich „Ojciec Reimann” (niem. Vater Reimann).

Ostatnie lata

Będąc już w podeszłym wieku, Reimann coraz częściej chorował. Po swym wyzdrowieniu z „gorączki nerwowej”, która na okres kwartału przykuła go do łóżka^[2], kompozytor był dotknięty częściową głuchotą. Ta wada słuchu z biegiem lat się potęgowała, co w jego praktyce nauczycielskiej było istotną przeszkodą, a jeszcze bardziej przeszkadzało mu w działalności dyrygenckiej i praktycznym muzykowaniu. Jeśli chodzi o komponowanie, brak słuchu – aczkolwiek przysparzał mu cierpień fizycznych – nie był przeszkodą w tworzeniu muzyki. Ponieważ brak słuchu utrudniał mu rozmowy i ustne przekazywanie myśli, był w coraz większym stopniu skazany na częstsze, samotne pozostawanie w świecie swych myśli i idei. Dzięki swemu doskonałemu słuchowi muzycznemu Reimann był w stanie w trakcie komponowania pisać od razu na czysto pojedyncze głosy. Nieszpory na uroczystość Trójcy Świętej komponował niespełna 24 godziny.

W roku 1884 kompozytor przeżył atak apopleksji, po którym pozostało porażenie i częściowy paraliż lewego ramienia i ręki. Potem chorował na przewlekłe zapalenie płuc, w następstwie których miał ogromne trudności w oddychaniu i chodzeniu.

W wyniku tego po 45 latach pracy złożył prośbę o przeniesienie go w stan spoczynku. Prośba została przyjęta z dniem 1 lipca 1885 roku. Na 14 dni przed tym terminem gmina Krosnowice (Rengersdorf) przygotowała na cześć Reimanna wielką pożegnalną uroczystość, na którą zaproszono przyjaciół, uczniów i kolegów kompozytora. Jego plan, aby w spokoju spędzić emeryturę nie powiódł się. Trzy dni później, 4 lipca 1885 roku Reimann miał drugi, tym razem śmiertelny atak apopleksji. Kompozytor umarł 17 lipca 1885 roku. Jego pogrzeb dał wspaniałe świadectwo, jak wielu miał zwolenników i wielbicieli swej muzyki, którzy tłumnie przybyli, aby pożegnać mistrza.