Idżma (arab. إجماع - dosł.: jednomyślne postanowienie) - zgodna opinia uczonych muzułmańskich w określonej kwestii prawa lub teologii, jedno z czterech podstawowych źródeł prawa muzułmańskiego.

Tradycyjnie stworzenie koncepcji idżmy, podobnie jak idei czterech źródeł prawa muzułmańskiego (oprócz idżmy Koranu, sunny i kijasu) przypisuje się Asz-Szafi'iemu (zm. 820), uważanemu za "największego reformatora i systematyka prawa muzułmańskiego"[1]. Koncepcja idżmy opiera się na idei, że najpobożniejsi i najbardziej uczeni członkowie ummy nie mogą działać w sposób niezgodny z wolą Boga. Idżma nie może pozostawać w sprzeczności z Koranem i sunną, jest zatem mniej ważnym niż te dwa naczelne źródłem prawa. Rozróżnia się m.in. idżmę polegającą na zgodzie wszystkich prawników (Iğmāʿ muţlaq) lub zgodę jakiejś ich grupy (Iğmāʿ mud.āf). Każda ze szkół prawa inaczej określa jaki rodzaj idżmy jest brany pod uwagę. W najszerszym zakresie idżmą posługują się hanafici[2]. Wahhabici uznają jedynie idżmę pomiędzy towarzyszami Proroka. Szyici w ogóle nie uznają idżmy[3].

Bibliografia

  • Józef Bielawski (red. nauk.): Mały słownik kultury świata arabskiego. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1971.
  • Janusz Danecki: Podstawowe wiadomości o islamie. [T.] 1. Warszawa: "Dialog", 1997. ISBN 83-86483-40-7.
  • Kultura islamu : słownik. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1997. ISBN 83-02-06373-8.

Przypisy

  1. ↑ Janusz Danecki: Podstawowe wiadomości o islamie. [T.] 1. Warszawa: "Dialog", 1997, s. 224. ISBN 83-86483-40-7.
  2. ↑ Kultura islamu : słownik. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1997, s. 93. ISBN 83-02-06373-8.
  3. ↑ Jolanta Jasińska: Idżmaʿ. W: Józef Bielawski (red. nauk.): Mały słownik kultury świata arabskiego. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1971, s. 226.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.