Ibrahim ibn Jakub
إبراهيم بن يعقوب
אַבְרָהָם בֶּן יעקב
Data i miejsce urodzenia

912 lub 913
Tortosa, Kalifat Kordoby

Data śmierci

po 966

Zawód, zajęcie

podróżnik, kupiec, pisarz

Podróż Ibrahima ibn Jakuba

Ibrahim ibn Jakub al-Isra’ili at-Turtuszi, również Abraham ben Jakob Izraelita z Tortosy, daw. Abraham Jakubowic[1] (arab. إبراهيم بن يعقوب الإسرائيلي الطرطوشي, hebr. אַבְרָהָם בֶּן יעקב הישראלי הטרטושי; ur. ok. 912/913, zm. po 966) – Żyd sefardyjski z Tortosy w kalifacie kordobańskim, podróżnik, autor opisu zachodniej i środkowej Europy w X wieku.

Pisemna relacja Ibrahima ibn Jakuba z podróży, którą odbył w latach 965–966, znana jest z XI-wiecznej kroniki Księga dróg i królestw hiszpańskiego pisarza Al-Bakriego. Relacja zawiera jeden z najstarszych opisów krajów zachodniosłowiańskich, między innymi Pragi i państwa Mieszka I. Najprawdopodobniej podróże ibn Jakuba miały związek z działalnością kupiecką na transkontynentalnym szlaku handlowym radanitów (ar-Radanija).

Podróż i dzieło

Po opanowaniu Półwyspu Iberyjskiego przez Arabów (po 711 roku) aż do ochrzczenia Słowian główny szlak handlu niewolnikami wiódł z terenów Słowian, przez państwo Franków aż do ziem kalifatu kordobańskiego. Ibrahim ibn Jakub odbył swą podróż w momencie, gdy handel niewolnikami powoli zamierał z powodu chrztu władcy PolanMieszka I (M(e)šqo).

Spod jego pióra pochodzi najstarszy znany opis Pragi (F(a)rāga/B(a)rāġa) i świadectwo, że pod panowaniem księcia czeskiego znajdowała się wtedy ziemia krakowska. Wymienia bowiem czeskiego księcia Bolesława I jako władcę Pragi, Bohemii (Boy(e)ma) i Krakowa (K(a)rākō/K(a)rākū), natomiast Mieszko I jest w jego relacji królem północy. Ważnym odnotowania jest, że ibn Jakub po raz pierwszy wymienia dawną stolicę Polski pod tą nazwą, tj. Kraków, wspomina też o Krakowie, jako o jednym z handlowych centrów Słowiańszczyzny.

W relacji z podróży po krajach słowiańskich Ibrahim ibn Jakub zawarł m.in. opis kraju Mieszka I[2]:

…jest on najrozleglejszy z ich (słowiańskich) krajów. Obfituje on w żywność, mięso, miód i rolę orną

oraz następujące spostrzeżenia, dotyczące cech Słowian[2]:

…Na ogół biorąc, to Słowianie są skorzy do zaczepki i gwałtowności i gdyby nie ich niezgoda wywołana mnogością rozwidleń ich gałęzi i podziałów na szczepy, żaden lud nie zdołałby im sprostać w sile.

Wydanie polskie

Tadeusz Kowalski: Relacja Ibrāhīma Ibn Jakūba z podróży do krajów słowiańskich w przekazie al-Bekrīego (Pomniki dziejowe Polski Ser. 2, T. 1. Wydawnictwa Komisji Historycznej. Polska Akademia Umiejętności T. 84). Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, Kraków 1946.

Przypisy

  1. Widajewicz J., Studia nad relacją o Słowianach Ibrahima ibn Jakuba. Rozprawy Wydziału hist, filoz. Polskiej Akademii Umiejętności, seria II t. XVI, Kraków 1946, s. 2.
  2. 1 2 Z Lechistanu do Strasburga. [w:] Od Mieszka do... [on-line]. www.uw.olsztyn.pl. [dostęp 2015-05-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-18)].

Bibliografia

  • Urszula Lewicka-Rajewska, Arabskie opisanie Słowian, Wrocław 2004 ISBN 83-87266-11-6, s. 46 i n.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.