IV Symfonia A-dur op. 90, nazywana powszechnie Włoską − symfonia napisana przez niemieckiego kompozytora Feliksa Mendelssohna.

Pracę nad dziełem, podobnie jak nad Szkocką Symfonią oraz uwerturą Hebrydy (Grota Fingala), rozpoczął kompozytor podczas swej podróży po Europie, którą odbył w latach 1829-1831. Inspiracją była barwna atmosfera Włoch. Symfonia Włoska skomponowana została ostatecznie w 1833, a po raz pierwszy wykonana 13 maja tegoż roku w Londynie w Królewskiej Filharmonii[1].

Instrumentacja

Utwór został napisany na 2 flety, 2 oboje, 2 klarnety, 2 fagoty, 2 rogi, 2 trąbki, kotły i instrumenty smyczkowe.

Części symfonii

Symfonia składa się z czterech części:

  1. Allegro vivace
  2. Andante con moto
  3. Con moto moderato
  4. Saltarello: Presto

Pierwsza część, mająca formę sonaty, ma charakter radosny. Po niej następuje pełne ekspresji Andante utrzymane w tonacji d-moll, powstałe pod wpływem religijnej procesji, w której uczestniczył kompozytor w Neapolu. Trzecia część to menuet i trio, natomiast finał symfonii (cały napisany w tonacji molowej) wprowadza elementy znane z muzyki tanecznej: rzymskiego saltarello i neapolitańskiej tarantelli.

Zwykle trwa około pół godziny.

Media

Wykonanie Skidmore College Orchestra Musopen.

    1st movement: Allegro Vivace
    2nd movement: Andante con Moto
    3rd movement: Con Moto Moderato
    4th movement: saltarello
  • W przypadku problemów z odtwarzaniem zobacz instrukcję obsługi

Przypisy

  1. ↑ Susan Halpern, Program Notes. [dostęp 2013-02-26]. (ang.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.