Huizhao Qingyu
Data urodzenia

1078

Data śmierci

1140

Szkoła

chan

Linia przekazu
Dharmy zen

Furong Daokai

Nauczyciel

Danxia Zichun

Zakon

mahajana

Huizhao Qingyu (chiń. 慧照慶預, pinyin huìzhào qìngyù; ur. 1078, zm. 1140) – chiński mistrz chan ze szkoły caodong.

Życiorys

Był uczniem i spadkobiercą Dharmy mistrza chan Danxia Zichuna. Uchodził za ważnego i bardzo obiecującego ucznia. Wcześniej był najstarszym i tonsurowym uczniem mistrza Furonga Daokaia. Razem z Hongzhim Zhengjuem i Zhenxiem Qingliao nazywani byli „trzema wnukami mędrcami Daokaia”[1].

Był opatem kilku prestiżowych klasztorów (Ganyuan si w Fuzhou, Xuefeng si), a od 1121 r. opatem klasztoru Dahong, w którym przebywało około 2000 mnichów. Mimo tego nie przeszedł do historii jako wybitnie znany mistrz, wspomina się go w zaledwie kilku źródłach[2].

Po śmierci Daokaia Qingyu posłał ucznia po prochy mistrza, które były złożone w stupie przy jeziorze Furong w Szantungu. Qingyu uważał, iż prochy mistrza winny być złożone w Dahong si, którego Daokai był kiedyś opatem. Wzniósł na południowym zboczu góry Dahong pagodę, w której złożono prochy. Inskrypcję na steli napisał Wang Bin piętnastego dnia czwartego miesiąca 1127 r. Była ona zapewne podyktowana (lub zainspirowana) przez Qingyu, dlatego ma ewidentnie charakter reklamiarski. Zastanawiająca jest zgoda mnichów z klasztoru Daokaia w Furong na wydanie jego prochów. Posiadanie relikwii wybitnego mistrza wzmacniało pozycję klasztoru, w tym wypadku w dodatku zapewne dziedzicznego. Prawdopodobnie Qingyu miał silne wsparcie establishmentu politycznego[3].

Qingyu był znany z kontaktów z kilkoma znanymi intelektualistami, z których najbardziej znany był Zhang Shou. Byli w bardzo bliskich relacjach. Zhang napisał wstęp do wydania w 1138 r. mów mistrza (Piling ji)[4].

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

Przypisy

  1. ↑ Morten Schlütter. How Zen Became Zen. The Dispute over Enlightenment and the Formation of Chan Buddhism in Song-Dynasty China. s. 100.
  2. ↑ Morten Schlütter. How Zen Became Zen. The Dispute over Enlightenment and the Formation of Chan Buddhism in Song-Dynasty China. s. 96.
  3. ↑ Morten Schlütter. How Zen Became Zen. The Dispute over Enlightenment and the Formation of Chan Buddhism in Song-Dynasty China. s. 101.
  4. ↑ Morten Schlütter. How Zen Became Zen. The Dispute over Enlightenment and the Formation of Chan Buddhism in Song-Dynasty China. s. 101, 102.

Bibliografia

  • Morten Schlütter. How Zen Became Zen. The Dispute over Enlightenment and the Formation of Chan Buddhism in Song-Dynasty China. University of Hawai’i Press. Honolulu. 2008. s. 289. ISBN 978-0-8248-3255-1.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.