Model 1951

Hudson Hornet został zaprezentowany po raz pierwszy w październiku 1950 roku, na 1951 rok modelowy^[2].

Model Hornet oparto na produkowanym równolegle modelu Commodore, wprowadzając nowy silnik o bardziej sportowym charakterze^[2]. Samochód utrzymano w charakterystycznych proporcjach stylistycznych, zachowując smukłą, niską, dynamiczną sylwetkę z łagodnie opadającą linią dachu i zwężającym się ku tyłowi nadwoziem, z zakrytymi całkowicie tylnymi kołami^[3]. Rozstaw osi wynosił 124 cale (315 cm)^[3]. Nadwozie to, nazwane Step-down^{[uwaga 1]}, zadebiutowało w modelach Hudsona Super i Commodore z 1948 roku, będąc wówczas bardzo nowoczesne, z gładkimi bokami, bez wystających błotników^[3]. Zastosowano w nim rodzaj samonośnej konstrukcji z integralną ramą, pozwalającą na umieszczenie podłogi poniżej podłużnic ramy, co sprawiało, że samochody Hudsona były niższe od konkurencji stosującej tradycyjne ramy i lepiej się prowadziły, przy zachowaniu obszernego wnętrza^[4][5]. Elementy nośne ramy otaczały przedział pasażerski, a także znajdowały się na zewnątrz tylnych kół, usztywniając konstrukcję^[4][5].

1951 Hudson Hornet Hollywood hardtop

1951 Hudson Hornet convertible

1951 Hudson Hornet coupé

Deska przyrządów modelu z 1951

Pas przedni zdobiła duża, chromowana półeliptyczna atrapa chłodnicy z mniejszą półeliptyczną belką wewnątrz i charakterystycznymi poprzeczkami pośrodku w formie trójkąta, tworzącego literę A, z medalionem Hudsona na szczycie^[2]. Jej wzór był nowy, wspólny dla wszystkich modeli Hudsona z tego roku. Maska przednia miała charakterystyczne dla tego okresu wybrzuszenie, a po jej bokach na przedłużeniu błotników znajdowały się szeroko rozstawione okrągłe reflektory. Dzielona szyba przednia była silnie pochylona. Ozdoby boczne stanowił emblemat Horneta za przednimi kołami, przechodzący w listwę nierdzewną, opadającą łagodnie do dolnej krawędzi nadwozia za tylnymi kołami. Sedan miał nadwozie w stylu fastback, a coupé w stylu notchback^[3].

Napęd stanowił silnik H-145 – wbrew trendom był to dolnozaworowy rzędowy silnik sześciocylindrowy (R6) o pojemności 308 cali sześciennych (5 litrów), a nie w układzie V8, lecz zapewniał wysoką moc brutto 145 KM^{[6][uwaga 2]}. Był to wówczas najsilniejszy silnik sześciocylindrowy na rynku amerykańskim^[5], mocniejszy także od części jednostek V8^[7]. Standardowo stosowana była trzybiegowa manualna skrzynia biegów, opcjonalnie nadbieg (overdrive), skrzynia półautomatyczna Drivemaster lub automatyczna skrzynia biegów Hydra-Matic produkcji koncernu General Motors (158 dolarów)^[2]. Opony miały rozmiar 7,1 × 15, a w kabriolecie 7,6 × 15^[1]. W wyposażeniu dodatkowym było radio (84 dolary), a w standardzie był elektryczny zegar^[2]. Tylko kabriolet miał elektrycznie opuszczane i podnoszone szyby oraz dach^[1]. Komfort na tylnej kanapie zwiększał rozkładany centralny podłokietnik o szerokości 41 cm^[1].

Wersje nadwoziowe obejmowały czterodrzwiowy sedan i modele dwudrzwiowe: coupé (Club Coupe), hardtop (Hollywood Hardtop) i kabriolet (Brougham Convertible); wszystkie sześciomiejscowe^[1]. Ceny bazowe samochodów wynosiły w pierwszym roku od 2543 dolarów za coupé i 2568 dolarów za sedan do 3099 dolarów za kabriolet^[1]. Hornet kosztował tyle samo co model Commodore z silnikiem ośmiocylindrowym, lecz z uwagi na mocniejszy silnik był pozycjonowany jako sztandarowy model marki^[2]. Wyprodukowano ich w 1951 roku modelowym 43 667, co stanowiło 1/3 produkcji Hudsona i przyczyniło się do jego drugiego najlepszego roku po wojnie (aczkolwiek Hudson zajmował mimo to dopiero 12. miejsce na rynku amerykańskim, z udziałem 2,27%)^[6]. Odmiany hardtop i kabriolet okazały się jednak mało popularne, znajdując tylko 2101 i 551 nabywców^[1]. Hornet należał do wyższej średniej półki cenowej, konkurując z samochodami takimi, jak Buick Super, Chrysler Windsor DeLuxe, Oldsmobile 98 i DeSoto Custom, a od 1952 roku Firedome^[8]. Spośród tych samochodów, Hornet dysponował w pierwszym roku najmocniejszym silnikiem, był też nieco lżejszy^[7].

Model 1952 i 1953

1952 Hudson Hornet sedan

1952 Hudson Hornet sedan od tyłu

1953 Hudson Hornet sedan

1953 Hudson Hornet coupé

1953 Hudson Hornet coupé od tyłu

Silnik z pakietem Twin H-Power

Modele 1952 i 1953

W 1952 roku samochód został poddany jedynie niewielkiemu liftingowi. Ozdobna listwa boczna z emblematem z nazwą modelu Hornet z przodu przebiegała wyżej, nad przednimi kołami, i opadała łagodnie do tyłu, podkreślając przetłoczenie paneli nadwozia^[9]. Atrapa chłodnicy pozostała podobna, różniąca się detalami, a na masce była zmieniona ozdoba w formie trójkąta^[9]. Powiększona została tylna szyba, zachodząc bardziej na boki^[9]. Tylne pionowe wystające lampy zespolone zmieniono na poziome, owalne^[9]. Za dopłatą dostępny był pakiet Twin H-Power, z dwoma gaźnikami jednogardzielowymi i podwójnym kolektorem dolotowym, zwiększający moc do 160 KM^[10]. Pakiet Twin H-Power dostępny był jako akcesorium pozafabryczne już od listopada poprzedniego roku i pozwalał na osiąganie prędkości maksymalnej 172 km/h oraz przyspieszanie do 97 km/h w 12,1 sekundy^[10]. Ceny wzrosły o prawie 8%, do 2769 dolarów za sedan i 3342 dolarów za kabriolet, a wyprodukowano ich 35 922^[9].

Na 1953 rok Hornet został poddany kolejnemu niewielkiemu liftingowi, przede wszystkim usunięto centralne poprzeczki w formie odwróconej litery V z atrapy chłodnicy i dodano fałszywy chromowany chwyt powietrza jako ozdobę na masce^[11]. Boczne listwy pozostały takie same. Hornet pozostał od tego roku najdroższym modelem Hudsona i jedynym o długim rozstawie osi^[11]. Ceny pozostały na takim samym poziomie, a wyprodukowano 27 208 Hornetów tego rocznika (41% sprzedaży marki)^[11].

Model 1954

1954 Hudson Hornet sedan

Atrapa chłodnicy z 1954

1954 Hudson Hornet Hollywood hardtop

1954 Hudson Hornet coupé od tyłu

1954 Hudson Hornet convertible

Deska przyrządów z 1954 roku

Model 1954

W październiku 1953 roku Hornet został przestylizowany na 1954 rok modelowy, prezentując całkiem nowe oblachowanie i atrapę chłodnicy, chociaż bazujące na dotychczasowej konstrukcji nadwozia^[12]. Błotniki tylne wydłużono zgodnie z nową modą, tworząc niewielkie płetwy z lampami na końcu, a na tylnych drzwiach dodano ukośny chromowany panel, sprawiający wrażenie wystających błotników^[12]. Zlikwidowano wzdłużne przetłoczenie na gładkich bokach nadwozia, pozostawiając prostą ozdobną listwę ze stali nierdzewnej^[12]. Szyba przednia była od tego roku jednoczęściowa^[13]. Atrapa chłodnicy otrzymała prostą trapezową formę, z poziomą belką, w stylu wprowadzonym w poprzednim roku w kompaktowym modelu Jet^[12]. Ozdoba na masce pozostała w formie fałszywego chwytu powietrza^[12]. Moc silnika wzrosła do 160 KM, przy czym dostępny nadal pakiet Twin H-Power zwiększał moc do 170 KM^[5]. W wyposażeniu opcjonalnym pojawiło się wspomaganie układu kierowniczego i hamulców^[12].

Odmiany nadwoziowe pozostały takie same (czterodrzwiowy sedan, coupé, hardtop i kabriolet), lecz 19 marca 1954 roku wprowadzono jeszcze tańszy model Hornet Special, dostępny jako cztero- lub dwudrzwiowy sedan i coupé^[12]. Hornet Special różnił się między innymi uboższym wnętrzem, przejętym z mniejszego modelu Super Wasp^[12]. Ceny wynosiły od 2571 dolarów za dwudrzwiowy sedan Special, przez 2769 dolarów za zwykły sedan do 3228 dolarów za kabriolet^[12]. Wyprodukowano 24 833 Hornety z 1954 roku, co stanowiło prawie połowę produkcji Hudsona^[12].

1 maja 1954 roku firma Hudson połączyła się z Nash, tworząc koncern American Motors (AMC), i z powodów oszczędnościowych w październiku 1954 roku zaprzestano produkcji samochodów konstrukcji Hudsona w fabryce w Detroit^[12].

Hornet w wyścigach

Fabulous Hudson Hornet coupé #92 w malowaniu z wyścigów

Hudson zaangażował się od początku w wyścigi samochodowe NASCAR^[13]. Samochodem, który po specjalnych modyfikacjach reprezentował oficjalny zespół producenta od 1951 roku, i wkrótce zaczął dominować w wyścigach, był Hornet. Już w sezonie 1951 zwyciężył on w 12 z 41 wyścigów^[6]. W kolejnym roku samochodem ścigało się kilku utytułowanych kierowców wyścigowych, w tym Marshall Teague, Tim Flock, Herb Thomas, Al Keller i Dick Rathmann, wygrywając w 27 zawodach z 34^[14][9]. Zespół fabryczny nosił nazwę Fabulous Hudson Hornet (Fantastyczny Hudson Hornet)^[13]. Pod koniec 1953 roku opracowano specjalną rozwierconą wersję silnika 7-X, osiągającą moc ok. 220 KM^[14]. W 1953 roku Hornety zwyciężyły w 22 z 37 wyścigów NASCAR, a w 1954 roku w 17 z 37^[13].

Występy wyścigowego wariantu Hudsona Horneta w wyścigach NASCAR i pozyskane w ich ramach tytuły przyprawiły pierwszej generacji tego modelu dużą popularność. W nawiązaniu do tego, samochód pojawił się także w serii filmów animowanych Auta, jako postać „Doc” Hudsona, starego samochodu wyścigowego^[15].

Dane techniczne (R6 5.0)

• R6 5,0 l (5047 cm³), 2 zawory na cylinder, SV^[16]
• Układ zasilania: gaźnik dwugardzielowy^[2]
• Średnica cylindra × skok tłoka: 96,8 mm × 114,3 mm (3 13/16" × 4 ½")^[5]
• Stopień sprężania: 7,2:1^[5]
• Moc maksymalna: 160 KM (119 kW) przy 3800 obr./min^{[5][uwaga 2]}
• Maksymalny moment obrotowy: 352 N•m (260 stopofuntów) przy 1800 obr./min (dla wersji 160 KM)^[5]

Model 1955

Hudson Hornet II został zaprezentowany po raz pierwszy w lutym 1955 roku^[20].

Druga generacja Horneta porzuciła konstrukcję poprzednika, powstając już całkowicie w ramach powstałego rok wcześniej koncernu American Motors, w dawnej fabryce Nash w Kenosha^{[uwaga 3]}. Oparta była na konstrukcji samochodu Nash Ambassador, wywodzącej się oryginalnie z 1952 roku^[20]. Stylistyka nadwozia, szczególnie pasa przedniego, była zupełnie różna od poprzednich Hudsonów, lecz także zdecydowanie odróżniała się od bliźniaczego Ambassadora^[20]. W odróżnieniu od modelu Nasha, stylistyka była bardziej klasyczna, z szeroko rozstawionymi reflektorami na przedłużeniu błotników i odkrytymi nadkolami^[19]. Charakterystyczna była duża wypukła atrapa chłodnicy w formie chromowanej kraty, z medalionem firmowym pośrodku jej górnej obwódki^[19]. Sedan miał już klasyczny profil tylnej części, a nie fastback jak poprzednio^[20]. Typowy dla modeli Nasha był gruby, nachylony do tyłu słupek C nadwozia, natomiast w odróżnieniu od nich Hornet otrzymał jednoczęściową, silnie zagiętą na boki szybę tylną, w miejsce trzyczęściowej^[20]. Również szyba przednia była silnie wygięta na boki, zgodnie z modą^[21]. Rozstaw osi był nieco mniejszy: 308 cm (121¼ cala)^[19]. Cechą wspólną z poprzednią generacją Horneta było jedynie samonośne nadwozie^[20], a także obszerne wnętrze – samochody Hudson i Nash miały najszersze wnętrza z przodu i najwyższe kabiny spośród wszystkich samochodów produkcji amerykańskiej w tym roku^[22].

Napęd stanowił dotychczasowy dolnozaworowy rzędowy silnik sześciocylindrowy (R6) o pojemności 5 l (308 cali³) i mocy 160 KM, z trzybiegową manualną skrzynią biegów, opcjonalnie nadbiegiem lub skrzynią automatyczną Hydra-Matic^[20]. Opcjonalnie dostępny był po raz pierwszy silnik ośmiocylindrowy w układzie V8 OHV, o pojemności 5,2 l (320 cali³), rozwijający moc 208 KM – za dopłatą 260 dolarów ze skrzynią trzybiegową lub za 459 dolarów z automatyczną Ultramatic^[20]. Nowoczesny silnik V8 wraz ze skrzynią biegów pochodził od Packarda, w ramach współpracy nawiązanej przez niezależnych producentów, lecz występował w osłabionej wersji, o stopniu sprężania 7,8:1^{[uwaga 4]}. Opony miały rozmiar 7,1 × 15^[17]. W wyposażeniu dodatkowym, oprócz wspomagania układu kierowniczego i hamulców, pojawiły się elektrycznie podnoszone szyby, siedzenia rozkładane do równego miejsca do spania oraz klimatyzacja (395 dolarów)^[20].

Hornet dostępny był już tylko jako czterodrzwiowy sedan (w odmianach Super i Custom) oraz dwudrzwiowy hardtop (Custom Hollywood)^[17]. Wersja Custom, oprócz lepszego wykończenia wnętrza, miała koło zapasowe w stylu Continental, co zwiększało długość samochodu o 25 cm^[17]. Ceny bazowe minimalnie spadły, wynosząc 2565 dolarów za sedan Super, 2780 za sedan Custom i 2880 dolarów za hardtop^[17]. Wyprodukowano 13 130 Hornetów 1955 rocznika, z czego 6219 miało silnik V8^[19]. Bliźniaczy Nash Ambassador był tylko około 100 dolarów tańszy, lecz powstało ich prawie dwa razy więcej^[23]. Konkurencją były takie samochody jak Buick Century, Mercury Montclair, DeSoto Fireflite, Packard Clipper^[24]. Samochody Hudsona powstałe na skutek zaadaptowania konstrukcji Nash zyskały potoczną nazwę „Hash”^{[uwaga 5][19]}.

Hudson Hornet Custom sedan z 1956

Hudson Hornet Custom sedan z 1956 od tyłu

Model 1956

W listopadzie 1955 roku, na 1956 rok modelowy Hudson Hornet drugiej generacji otrzymał całkowicie przestylizowany pas przedni, przy pozostawieniu dotychczasowego oblachowania^[18]. Za nową stylistykę, nazwaną V-line Styling, odpowiadał projektant Richard Arbib, który zainspirował się trójkątnym znakiem firmowym Hudsona oraz silnikiem V8^[19]. Dolne chromowane obramowanie atrapy chłodnicy miało formę rozchylonej szeroko litery V, a w górnym obramowaniu było mniejsze wycięcie w formie litery V, nadające mu formę kojarzącą się z ptasim dziobem^[19]. Wewnątrz górnego wycięcia był trójkątny znak Hudsona, a nad nim ozdoba maski podobnego kształtu. Sama atrapa wykonana była w formie drobnej kraty^[18]. Także światła postojowe, umieszczone pod brzegami atrapy, miały obramowania w formie wydłużonych leżących liter V^[18]. Boczna listwa ozdobna również tworzyła kształt V na tylnych drzwiach, po czym dalej rozdwajała się w kierunku tyłu – na samochodach wersji Custom pas między dolną a górną listwą pokryty był ozdobnym panelem anodowanym na złoty kolor^[18]. Na przedłużeniu górnej krawędzi tylnych błotników były niewielkie chromowane płetwy, na końcu których były pionowe lampy^[18]. Ozdoby w formie litery V były także na klapie bagażnika i we wnętrzu^[18]. Ogólnie osiągnięty efekt stylistyczny był kontrowersyjny i wielu ocenia go jako znaczne pogorszenie wyglądu samochodu^[25]

W marcu 1956 roku wprowadzono nową wersję Hornet Special, o krótszym rozstawie osi 290 cm (114¼), która w istocie stanowiła nadwozie modelu Hudson Wasp połączone z ozdobami Horneta, zastępując wycofany z produkcji model Wasp w najwyższej wersji Custom^[18][19]. Dostępna była jako czterodrzwiowy sedan lub dwudrzwiowy hardtop Hollywood^[18]. Standardowy napęd Hornetów Super i Custom stanowił dotychczasowy sześciocylindrowy silnik 5-litrowy (308 cali³), lecz o mocy poniesionej do 165 KM, a opcjonalnie dostępny był większy silnik V8 OHV o pojemności 5,8 l (352 cali³) i mocy 220 KM, pochodzący od Packarda^[18]. Model Hornet Special natomiast dostępny był tylko z nowym silnikiem V8 OHV własnej konstrukcji American Motors, o pojemności 4,1 l (250 cali³) i mocy 190 KM^[18]. Wszystkie silniki standardowo występowały ze skrzynią trzybiegową mechaniczną, a opcjonalnie z automatyczną Hydra-Matic, lub w przypadku silnika V8 5,8 l (352 cali³), nową Twin Ultramatic Packarda^[18].

Nowa kontrowersyjna stylistyka nie spełniła pokładanych w niej nadziei i wyprodukowano tylko 8152 Hornety, w tym 1757 krótszych Special^[19]. Stanowiło to spadek produkcji Horneta o ponad 1/3, lecz przesunięcia w gamie modeli spowodowały jeszcze większy spadek sprzedaży modelu Wasp, o prawie 2/3 (do 2519 sztuk)^[18]. Ceny gamy zaczynały się od niższej kwoty 2630 dolarów za sedan Special, lecz realnie znacząco wzrosły, wynosząc od 2774 do 3140 dolarów za odmiany na dłuższym podwoziu^[18].

Hudson Hornet z 1957

Model 1957

W 1957 roku stylistyka V-Line pozostała taka sama, lecz dzięki zmianie profilu dachu, obniżono samochód, zgodnie z nowymi trendami, o prawie 5 cm^[26]. Samochody tego roku modelowego zaprezentowano 25 października 1956 roku^[27]. Dodano więcej ozdób, w tym chromowany znak V pośrodku atrapy chłodnicy i podwójne chromowane trójkątne brzechwy nad reflektorami. Z tyłu powiększone płetwy nad błotnikami poprowadzono poziomo^[27]. Zmieniła się listwa boczna ze stali nierdzewnej, która zaczynała się przy reflektorze i miała trójkątny uskok przed wycięciami przednich kół, a dalej szła poziomo do tyłu, przy czym w przedniej części była nad nią druga listwa, ciągnąca się od reflektora do przednich drzwi. W wersji Custom obszar między listwami był anodowany na srebrno, w wersji Super lakierowany na kolor nadwozia^[27]. Zmieniono też koła z 15-calowych na 14-calowe^[26]. W ostatnim roku jedyną opcją napędu był nowy mocny silnik konstrukcji American Motors: V8 OHV o pojemności 5,4 l (327 cali³) i mocy 255 KM, z czterogardzielowym gaźnikiem, znany ponadto z samochodu Rambler Rebel^[27]. Obok skrzyni mechanicznej dostępna była nowa automatyczna Flash-away Hydra-Matic^[27].

Hornet pozostał w tym roku jedynym modelem marki Hudson. Pozostały tylko wersje nadwoziowe z długim rozstawem osi: czterodrzwiowy sedan oraz dwudrzwiowy hardtop Hollywood, obie dostępne w wersjach Super i Custom, z cenami bazowymi od 2821 do 3101 dolarów^[27]. Z uwagi na malejącą sprzedaż Horneta i rosnącą popularność modelu średniej wielkości Rambler, koncern American Motors zdecydował jednak zlikwidować odrębną markę Hudson i ostatni Hornet powstał 25 czerwca 1957 roku, po wyprodukowaniu tylko 3108 samochodów 1957 rocznika^[27].

Dane techniczne (V8 5.4)

• V8 5,4 l (5358 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV^[28]
• Układ zasilania: gaźnik
• Średnica cylindra × skok tłoka: 101,6 mm × 82,6 mm^[28]
• Stopień sprężania: 9,0:1^[28]
• Moc maksymalna: 255 KM (190 kW) przy 4700 obr./min^{[28][uwaga 2]}
• Maksymalny moment obrotowy: 468 N•m przy 2875 obr./min^[28]