Hostel de Verdelin
Ilustracja
Fasada Hostelu de Verdelin
Państwo

 Malta

Miejscowość

Valletta

Adres

108–114 Archbishop Street[1]

Typ budynku

pałac

Styl architektoniczny

barok hiszpański

Architekt

Francesco Buonamici (przypisywane)

Kondygnacje

2

Ukończenie budowy

~1650. lub 1660.

Pierwszy właściciel

Jean-Jacques de Verdelin

Położenie na mapie Malty
Mapa konturowa Malty, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Hostel de Verdelin”
Położenie na mapie Morza Śródziemnego
Mapa konturowa Morza Śródziemnego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Hostel de Verdelin”
Ziemia35°53′58,1″N 14°30′50,4″E/35,899472 14,514000

Hostel de Verdelin, znany też jako Palazzo Verdelin lub Casa delle Colombe – pałac w Valletcie na Malcie. Zbudowany w połowie XVII wieku dla rycerza Jean-Jacques de Verdelin, jest przykładem wczesnej architektury barokowej na Malcie. Aktualnie w pałacu znajduje się posterunek policji oraz restauracja.

Historia

Hostel de Verdelin zbudowany został w latach 1650.[2] (niektóre źródła podają lata 1660.[3], np. 1662[4] lub 1666[5], lecz w roku 1662 posiadłość była już przekazana w ręce Paula de Verdelin przez pierwotnego właściciela[6]) dla Jean-Jacques'a de Verdelin, francuskiego rycerza Zakonu św. Jana, który był bratankiem Hugues Loubenx de Verdalle'a[3], i zajmował kilka ważnych stanowisk, włączając w to Commander of the Artillery, Auditor of Accounts oraz Grand Commander[2]. Projekt pałacu przypisywany jest włoskiemu architektowi Francesco Buonamiciemu, który zapoczątkował architekturę barokową na Malcie[2].

Po śmierci Verdelina w roku 1678 pałac przeszedł w ręce jego brata Jean-François de Verdelina, również rycerza Joannitów. Koleją rzeczy stał się posiadłością Zakonu, i był używany jako hostel. Podczas okupacji Malty przez Francuzów przejęty został w roku 1798 przez rząd[7] i w tym czasie zniszczone zostały dwie tarcze herbowe, znajdujące się na fasadzie budynku[8].

Poprzednio Civil Service Sports Club, dziś restauracja.

Następnie budynek mieścił Civil Service Sports Club[9][10].

Pałac aktualnie ma 12 prywatnych współwłaścicieli, w tym Marco Gaffarena, spadkobierców Antonio Zammita, oraz firmę B. Tagliaferro and Sons Ltd. Jest leasingowany rządowi, i mieści komendę policji Valletty, chociaż od października roku 2014 właściciele domagali się, aby najemcy opuścili budynek[11]. W części budynku mieści się restauracja "Michael's"[9].

W czasie Skandalu Gaffareny w roku 2015, dziennikarka Caroline Muscat ujawniła[12], że rząd dał Gaffarenie 1,65 miliona euro w nieruchomościach i gotówce za jego część własności innego pałacu w Valletcie; opozycja oskarżała rząd, że chciał również wywłaszczyć Hotel de Verdelin. Zarzuty te zostały odrzucone przez ministra spraw wewnętrznych Carmelo Abelę[11], chociaż później zostało ujawnione, że Land Department wysłał pomiędzy lutym a kwietniem 2015 roku architektów, aby opracowali raport z wyceny pałacu[13].

We wrześniu 2017 roku rozpoczęto odnawianie budynku. Naprawiono zniszczone bloki kamienne, wymieniając też niektóre w najwyższej kondygnacji. Na pierwszym piętrze wymienione zostały okna i niektóre elementy balkonu. Cała fasada została oczyszczona. Prace zakończono w grudniu tego samego roku[14].

Fasada budynku wpisana została na Antiquities List of 1925[15]. Pałac jest uznany przez Malta Environment and Planning Authority jako pomnik narodowy stopnia 1[7].

Architektura

Inskrypcja z nazwą L'Hostel de Verdelin

Hostel de Verdelin jest przykładem wczesnej architektury barokowej na Malcie[16]. Jego ozdobna fasada posiada wyraźne wpływy baroku hiszpańskiego, co jest niezwykłe na Malcie, gdzie bardziej popularnymi są barok włoski i francuski[7]. Mówi się, że jest jedną z najładniejszych w Valletcie[17] i opisana jest jako imponujący przykład artystycznej tkaniny na miejskim obrazie Malty[18]. Ozdobne okna są sercem fasady[19]. W XIX wieku, podczas rządów brytyjskich, zamknięte drewniane balkony zastąpiły wcześniejszy wystrój[3], który tworzyły balkony kamienne[20]. Wewnątrz budynku znajduje się portret de Verdelina[21]. Pałac jest największym z trzech sąsiadujących ze sobą budynków, które należały do de Verdelina[6].

Do poczytania

Przypisy

  1. ↑ Protection of Antiquities Regulations. SUBSIDIARY LEGISLATION 445.01, 1932-11-21. s. 5. (ang.).
  2. 1 2 3 Stephen Degiorgio: Palaces and Lodgings of the Knights of St John at Malta. academia.edu, 2010. [dostęp 2016-03-23]. (ang.).
  3. 1 2 3 Valletta – Other Monuments. romeartlover.tripod.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-01)]. (ang.).
  4. ↑ Simon Gaul: Malta, Gozo and Comino. New Holland Publishers, 2007, s. 116. ISBN 1-86011-365-6. (ang.).
  5. ↑ D. Chambry, David H. Trump: Nagel's Encyclopedia-Guide. Nagel Publishers, 1978, s. 115. ISBN 978-2-8263-0711-2. (ang.).
  6. 1 2 Victor F. Denaro. More houses in Valletta. „Melita Historica”. 3 (2), s. 5–6, 1961. [zarchiwizowane z adresu 2016-03-23]. (ang.).
  7. 1 2 3 One World – Protecting the most significant buildings, monuments and features of Valletta (97). [w:] Times of Malta [on-line]. 2009-03-14. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-23)]. (ang.).
  8. ↑ About us. Michael's. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-24)]. (ang.).
  9. 1 2 The Renaissance of Valletta. [w:] Times of Malta [on-line]. 2015-12-03. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-23)]. (ang.).
  10. ↑ Victor Mallia-Milanes: The British colonial experience, 1800-1964: the impact on Maltese society. Mireva Publications, 1988, s. 278. ISBN 978-1-870579-01-8. (ang.).
  11. 1 2 Matthew Vella: Gaffarena in company of others who demanded Verdelin eviction in 2014. [w:] Malta Today [on-line]. 2015-08-11. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-30)]. (ang.).
  12. ↑ Caroline Muscat to lead PN election campaign. [w:] Times of Malta [on-line]. 2016-10-12. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-13)]. (ang.).
  13. ↑ Ivan Camilleri: Government architects sent to make palazzo valuation. [w:] Times of Malta [on-line]. 2015-08-17. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-22)]. (ang.).
  14. ↑ Restoration of Palazzo Verdelin’s façade complete – Minister Owen Bonnici. [w:] Malta Independent [on-line]. 2017-12-27. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-16)]. (ang.).
  15. ↑ Protection of Antiquities Regulations 21st November, 1932 Government Notice 402 of 1932, as Amended by Government Notices 127 of 1935 and 338 of 1939.. Malta Environment and Planning Authority. (ang.).
  16. ↑ Simon Gaul: Malta, Gozo and Comino. New Holland Publishers, 2007, s. 325. ISBN 1-86011-365-6. (ang.).
  17. ↑ Nicholas De Piro: Valletta: A City Built by Gentlemen for Gentlemen. Miranda Publications, 1997, s. 110. ISBN 99909-85-00-6. (ang.).
  18. ↑ Robert Pickard: Policy and Law in Heritage Conservation. London: Spon Press, 2012, s. 234. ISBN 1-135-15803-7. (ang.).
  19. ↑ Lino Bugeja, Mario Buhagiar, Stanley Fiorin: Artistic, architectural and ecclesiastical aspects. Malta University Services, 1993, s. 450. ISBN 99909-44-02-4. (ang.).
  20. ↑ Christine Tanti: St. George's Square. maltain360.com. [dostęp 2017-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-17)]. (ang.).
  21. ↑ Paolo Bonavia: A Guide to the Maltese Islands. 1880, s. 102. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.