Chram Isaniwa, Matsuyama, pref. Ehime
Honden w chramie Ube w Tottori

Honden (jap. 本殿 główny pawilon) – najświętszy budynek w chramie shintō, przeznaczony wyłącznie dla czczonych w nim kami, symbolizowanych najczęściej przez lustro lub niekiedy przez statuę. Honden jest zamknięty dla wyznawców, a kapłani shintō wchodzą do niego wyłącznie dla odprawienia rytuałów. W najważniejszych chramach dostęp do hondenu ma wyłącznie cesarz[1]. Rytuały otwarcia i zamknięcia drzwi (same w sobie) są istotną częścią życia chramu.

Honden znajduje się w sercu kompleksu, jest połączony z resztą chramu, lecz wyżej położony i chroniony ogrodzeniem przed publicznym dostępem. Z wyglądu przypomina najczęściej mały chram ze spadzistym dachem, ścianami i drzwiami otwieranymi wyłącznie podczas uroczystości religijnych. Wnętrze hondenu podzielone jest pomiędzy wewnętrzne sanktuarium (naijin 内陣), miejsce w którym faktycznie przebywa kami oraz zewnętrzne sanktuarium (gejin 外陣)[2][1]. W hondenie znajduje się go-shintai (御神体; obiekt kultu, czci uważany za zawierający ducha bóstwa)[3][4]. Go-shintai jest tymczasowym repozytorium dla czczonego w chramie kami[5].

Nie wszystkie chramy zawierają honden, np. gdy chram znajduje się na górze, której jest poświęcony, albo jeżeli w pobliżu znajdują się himorogi lub yorishiro zapewniające bardziej bezpośrednią więź z kami. Przykładowo, w chramie Ōmiwa w Nara nie ma świętych obiektów, albowiem w chramie czci się górę, na której został zbudowany. Z tego samego powodu znajduje się w nim pawilon modlitewny (haiden, 拝殿), ale nie ma hondenu[6][7].

Przypisy

  1. 1 2 honden. [w:] Japanese Architectural and Art Historical Terminology [on-line]. 2001. [dostęp 2009-02-19]. (ang.).
  2. ↑ Mori Mizue: Honden. [w:] Encyclopedia of Shinto [on-line]. Kokugakuin University, 2 czerwca 2005. [dostęp 2009-02-19]. (ang.).
  3. ↑ Kenkyusha's New Japanese-English Dictionary. Tokyo: Kenkyusha Limited, 1991, s. 350. ISBN 4-7674-2015-6.
  4. ↑ 新明解国語辞典. Tokyo: Seibido Shuppan, 2018, s. 763. ISBN 978-4-385-13107-8.
  5. ↑ Stephen R. Turnbull: The Kakure Kirishitan of Japan: A Study of Their Development, Beliefs and Rituals to the Present Day. Routledge, 1998, s. 106-108. ISBN 978-1-873410-70-7. OCLC 38938072. (ang.).
  6. ↑ The History of Miwa-myojin. [w:] oomiwa.or.jp [on-line]. [dostęp 2009-02-19]. (ang.).
  7. ↑ Tamura Yoshiro: Japanese Buddhism – A Cultural History. Tokio: Kosei Publishing Company, 2000, s. 232. ISBN 4-333-01684-3. OCLC 45384117. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.