Hipernatremia – zwiększenie stężenia sodu w surowicy krwi powyżej 145 mmol/l^[1][2][3]. Rozpoznanie ostrej ciężkiej hipernatremii stawia się, gdy stężenie sodu w ciągu 72 godzin przekroczy 160 mmol/l^[1]. O hipernatremii przewlekłej można mówić, gdy czas jej trwania przekroczy 48 godzin^[1].

Wczesne objawy obejmują silne uczucie pragnienia, osłabienie, nudności i utratę apetytu, a w przypadku hipernatremii hiperwolemicznej objawy są wynikiem przewodnienia organizmu^[2]. Ciężki rzut choroby może przebiegać z drgawkami i śpiączką^[2].

Najczęstsze przyczyny hipernatremii związane są z utratą przez organizm wody albo hipotonicznych płynów, bądź ze zmniejszonym przyjmowaniem napojów^[3].

Hipernatremia może przebiegać z hipowolemią, izowolemią bądź hiperwolemią^[2][3], oraz ze zmniejszoną, zwiększoną lub prawidłową zawartością sodu w ustroju^[1].

Epidemiologia

Hipernatremia jest patologią rzadszą niż hiponatremia^[1]. Na ryzyko wystąpienia hipernatremii najbardziej narażone są^[1]:

• niemowlęta
• osoby w podeszłym wieku
• chorzy hospitalizowani:
  • z zaburzeniami świadomości
  • długotrwale wentylowani
  • leczeni wlewami płynów hipertonicznych
  • karmieni przez sondę
  • leczeni diuretykami o działaniu osmotycznym
  • otrzymujący laktulozę
• chorzy z niewyrównaną cukrzycą
• chorzy z wielomoczem
• osoby żywione całkowicie pozajelitowo

Hipernatremię stwierdza się nawet u 3% pacjentów przyjmowanych do szpitala^[1], 4% pacjentów hospitalizowanych, zaś 1% pacjentów cierpi na hipernatremię jatrogenną^[2]. Zdarza się, że hipernatremię rozpoznaje się w rutynowych badaniach wykonywanych niemowlętom i osobom starszym^[1].

Patofizjologia

Sód jest głównym kationem płynu zewnątrzkomórkowego i ma kluczowy wpływ na ciśnienie osmotyczne płynów ustrojowych^[1]. Z tego też powodu hipernatremii zawsze towarzyszy hipertoniczna hiperosmolalność^[1][4]. W wyniku utraty równowagi osmotycznej dochodzi do przemieszczenia się wody zawartej wewnątrz komórek do przestrzeni zewnątrzkomókowej^[1]. W przewlekłej hipernatremii do komórek napływają jony Na⁺, K⁺, Cl^- i dochodzi do produkcji substancji osmotycznie czynnych, dzięki czemu gradienty stężeń między płynem śródkomórkowym i pozakomórkowym wyrównują się^[3]. Z tego też powodu faza przewlekła może przebiegać bezobjawowo^[3].

Pobudzone w podwzgórzu osmoreceptory stymulują tylny płat przysadki mózgowej do wydzielania wazopresyny, która powoduje spadek produkcji moczu przez nerki, wzrost jego gęstości i wzmożenie pragnienia^[1].

Objawy

Objawy są zależne od tempa narastania hipernatremii, jej natężenia i obecności chorób współistniejących. W początkowym okresie oraz w przewlekłym przebiegu mogą nie występować w ogóle, bądź mieć łagodne nasilenie. W pierwszej kolejności należy się spodziewać^[2][3]:

• zwiększonego pragnienia
• utraty uczucia głodu
• nudności
• wymiotów
• znużenia

Przyczyną objawów w przebiegu hipernatremii z hipo- i normowolemią jest przesunięcie wody z komórek, szczególnie w układzie nerwowym, do przestrzeni pozakomórkowej^[2]. Oprócz powyższych objawów, dodatkowo wystąpić mogą^[2][3]:

• zaburzenia psychiczne
• zwiększona męczliwość
• wzrost pobudliwości nerwowo-mięśniowej (wzrost napięcia mięśni, wzmożenie odruchów)
• senność
• drgawki
• krwawienie śródczaszkowe^[4]
• śpiączka

W hipernatremii hiperwolemicznej mogą natomiast wystąpić objawy charakterystyczne dla przewodnienia^[2]:

• przepełnienie żył szyjnych
• zastój płucny
• obrzęki i przesięki

Przyczyny

Rozpoznanie

Stawiane jest na podstawie stwierdzenia w surowicy krwi stężenia sodu przekraczającego 145 mmol/l^[1]. Należy pamiętać, by zawsze ocenić stan nawodnienia osoby chorej. U chorych trzeba dokonać oceny czynności wydalniczej nerek oraz zmierzyć dobową diurezę. Ważne jest, by dokonać pomiaru stężenia sodu w moczu^[1].

Leczenie

Celem jest usunięcie przyczyny hipernatremii i wyrównanie stężenia sodu poprzez podawanie płynów pozbawionych substancji osmotycznie aktywnych^[3]:

• W hipowolemii stosuje się 0,9% NaCl aż do osiągnięcia prawidłowych wartości ciśnienia tętniczego, a następnie mieszaniny 0,45% roztworu NaCl i 5% roztworu glukozy w stosunku 1:1.
• W izowolemii podaje się 5% roztwór glukozy, w hiperwolemii dodatkowo furosemid w dawce 20–40 mg dożylni lub 40–80 mg doustnie, powtarzając w razie potrzeby co 6–8 h.

Po wlewie 1l roztworu należy oszacować spadek stężenia sodu w ustroju ze wzoru^[3]:

∆[Na] = [Na]_inf – [Na]_akt / CWU + 1

Gdzie:

• ∆[Na] – zmiana natremii (mmol/l)
• Na_inf – stężenie sodu w podawanym roztworze (mmol/l) (np. 0,9% roztwór NaCl – 154 mmol Na/l, 3% – 513 mmol/l)
• Na_akt – aktualne stężenie sodu w surowicy (mmol/l)
• CWU – całkowita objętość wody ustrojowej w litrach (zakładając, że u osób dorosłych udział wody w masie ciała wynosi 0,6 u mężczyzn i 0,5 u kobiet, a po 65. rż. odpowiednio 0,5 i 0,45)

Uzyskany wynik będzie miał wartość ujemną. Planując płynoterapię należy pamiętać, by w hipernatremii ostrej szybkość zmniejszenia natremii w 1. dobie nie przekroczyła 1 mmol/l/h, a w hipernatremii przewlekłej 0,5 mmol/l/h^[3]. Zbyt szybkie wyrównywanie przewlekłego nadmiaru sodu może być przyczyną obrzęku mózgu i może prowadzić do wystąpienia u chorego objawów neurologicznych^[3]. Należy często kontrolować stężenie sodu (nawet co godzinę) i na tej podstawie planować dalsze postępowanie^[3].

Drugi możliwy do zastosowania wzór służy obliczeniu deficytu wody^[2][3]:

deficyt wody [l] = [masa ciała * 0,6 * (Na⁺_aktualny – 140)]/140

Obliczony niedobór należy powiększyć o bieżącą objętość utraconej wody i sumę przetoczyć w ciągu 72 godzin (z czego połowę w ciągu pierwszej doby)^[3].

Osoby przytomne z rozpoznaną łagodną hipernatremią mogą być leczone doustnym podawaniem wody^[3].

Rokowanie

Ponad połowa chorych z natremią przekraczającą 160 mmol/l nie przeżywa (śmiertelność wynosi 10-70% u dzieci oraz 60-75% u osób dorosłych^[1]); zgon jest jednak najczęściej spowodowany chorobą będącą pierwotną przyczyną hipernatremii^[5]. W przewlekłej hipernatremii odsetek zgonów jest mniejszy i wynosi 10%^[1].

Zobacz też

• hiponatremia

Przypisy