„Wycofany”

Hikikomori (jap. 引きこもり, 引き籠もり, 引き篭もり) – słowo (rzeczownik odczasownikowy) w języku japońskim, pochodzące od czasownika hikikomoru oznaczającego „wejście do środka i niewychodzenie na zewnątrz”, „ograniczenie się do przebywania w zamkniętej przestrzeni, domu, pokoju”. Hikikomori ma także znaczenie „wagarów” (futōkō 不登校) lub „odmowy pójścia, uczęszczania do szkoły” (tōkō-kyohi 登校拒否)[1][2][3].

Opis zjawiska

Słowo hikikomori nabrało nowego znaczenia w latach 90. XX wieku w wyniku badań naukowych zjawiska nasilającego się w Japonii, polegającego na izolowaniu się od społeczeństwa, zamknięcia się przez długi czas wewnątrz własnego domu lub pokoju i niemożności uczestnictwa w życiu społecznym.

Hikikomori, a właściwie shakaiteki hikikomori (ang. social withdrawal, pol. wycofanie społeczne) zdefiniowano jako: „Stan wycofania społecznego, polegający na niewychodzeniu do pracy lub szkoły, przez więcej niż sześć miesięcy, z wyjątkiem okazjonalnych wyjść, i niekomunikowaniu się z ludźmi z wyjątkiem członków rodziny”[4]. Zdarza się, że niektórzy dotknięci tym stanem cierpią z powodu zaburzeń i chorób psychicznych, lecz są one z reguły powodowane długotrwałym życiem poza obszarem społecznych interakcji oraz prowadzeniem specyficznego stylu życia.

Oxford Dictionary definiuje to zjawisko jako: „(w Japonii) nienormalne unikanie kontaktów społecznych, zazwyczaj przez dorastających mężczyzn; osoba, która unika kontaktów społecznych”[5].

Zjawisko to zostało opisane m.in. w kontrowersyjnym bestsellerze pt. Shakaiteki hikikomori: Owaranai shishunki (1998), w którym japoński psychiatra Tamaki Saitō jako pierwszy uświadomił opinii publicznej ten społeczny problem „wycofania się”. Według jego szacunków, dotyczy on około miliona japońskich nastolatków i młodych dorosłych[6].

Nowsze (2019) badania rządowe wykazały, że około 613 tys. osób w wieku od 40 do 64 lat, głównie mężczyzn, to wycofani ze społeczeństwa. Liczebność tej grupy przekroczyła liczbę hikikomori w przedziale wieku od 15 do 39 lat[7].

Hikikomori po raz pierwszy zaobserwowano wśród młodzieży w Japonii w latach 90. XX wieku. W ostatnich latach zjawisko to zaczęło się ujawniać także w Korei Południowej i na Tajwanie oraz w mniejszym stopniu w Chinach, Hongkongu i Singapurze. Dotyczy ono głównie młodzieży płci męskiej i przejawia się izolowaniem się od społeczeństwa na kilka miesięcy lub lat. Osoby dotknięte tą dolegliwością zamykają się najczęściej w domu, unikając bezpośrednich spotkań z ludźmi. Polega to m.in. na tym, że dana osoba po powrocie ze szkoły spędza cały czas w swoim pokoju, nie kontaktuje się nawet z rodziną i najbliższymi.

Przykłady zachowań charakterystycznych:

  • wychodząc ze swej „kryjówki” uważa, aby nikogo nie spotkać, np. w drodze do toalety;
  • rodzice często zostawiają mu jedzenie pod drzwiami;
  • do kontaktu ze światem zewnętrznym najczęściej używa Internetu.

Na początku XXI w. zaczął zmieniać się społeczny odbiór hikikomori. Niegdyś osoby dotknięte tą przypadłością traktowane były jak ludzie z marginesu społecznego. Obecnie są częściowo akceptowane w społeczeństwie, szczególnie wśród młodszych osób. Coraz częstszym przypadkiem jest również leczenie osoby chorej, z czym związane jest pojawienie się specjalistycznych klinik i lekarzy specjalizujących się w leczeniu hikikomori[8]. Tworzone są także grupy wsparcia dla ich rodziców.

Praktykowane jest także wysyłanie specjalnie przeszkolonych osób, najczęściej kobiet, które przekonują chorych do wyjścia z zamknięcia[9].

Przyczyny

  • Presja społeczeństwa, środowiska, rodziny, strach przed porażką. Hikikomori zwykle zaczyna się jako odmowa uczęszczania do szkoły (tōkō-kyohi). Młodzi ludzie czują się często przytłoczeni wysokimi oczekiwaniami ich otoczenia i konkurencją. Uczniowie z reguły muszą uczęszczać na dodatkowe zajęcia prywatne po szkole. Od mężczyzn oczekuje się ukończenia dobrych studiów, znalezienia dobrej pracy i założenia rodziny. Zamknięcie się w pokoju jest formą eskapizmu, ucieczki od oczekiwań innych ludzi. Naganna jest każda odmienność od zwyczajów, reguł grupy.
  • Rozbieżność, kontrast pomiędzy własnymi prawdziwymi uczuciami i pragnieniami a zachowaniem prezentowanym na zewnątrz (hon’ne to tatemae[2], ang. „inner feelings and public display”, „prawdziwe ego” a „twarz publiczna”) popychają ich do izolacji.
  • Sytuacja finansowa. Zamożna klasa średnia ma środki finansowe na zapewnienie bytu i opieki dorosłemu dziecku. W rodzinach gorzej usytuowanych dzieci muszą rozpoczynać pracę wcześnie.
  • Sytuacja rodzinna. Rodzice często nie potrafią rozpoznać początkowej izolacji swojego dziecka lub niewłaściwie reagują, a rozpieszczanie dziecka i nadopiekuńczość oraz wzajemna silna zależność, jak to ma miejsce zwłaszcza w związku matka-syn (amae)[2], upośledza niezależność młodzieży. Po II wojnie światowej zaszły w Japonii ogromne zmiany demograficzne z wieloma konsekwencjami dla społeczeństwa. Wzrosła średnia długość życia, ale jednocześnie drastycznie spadł wskaźnik urodzeń. Większość dzieci ma zarówno starszych rodziców, jak i mniej rodzeństwa niż ich rodzice w dzieciństwie. Dzieci nie muszą rywalizować o uwagę rodziców. Cała energia i oczekiwania rodziców skupiają się na niewielu dzieciach, których pragnienia są spełnione i które nie uczą się stawiać czoła presji i zwyciężać.
  • Sytuacja na rynku pracy. Długotrwała stagnacja gospodarcza zmieniła japoński rynek pracy, którego deregulacja w następstwie globalizacji i przedłużającego się spowolnienia gospodarczego od początku lat 90. doprowadziła do drastycznego spadku stałego zatrudnienia. Podczas gdy poprzednie pokolenia pracowników mogły polegać na zatrudnieniu w swojej firmie aż do emerytury, dzisiaj młodzi dorośli często nie mogą znaleźć pracy. Zmusza to do reorientacji tradycyjnych celów życiowych[10][11].

Hikikomori w kulturze popularnej

Motyw hikikomori zaczął pojawiać się w japońskiej kulturze popularnej. W tytułach przeznaczonych dla młodzieży bohaterami stają się życiowi nieudacznicy, co ma na celu ułatwić widzom zżycie się z postaciami, a w konsekwencji zwiększyć popularność tytułów[12].

Sposoby przedstawienia hikikomori różnią się w zależności od gatunku, do jakiego dany tytuł należy. W satyrycznej mandze Axis Powers Hetalia dwustuletnia izolacja Japonii porównana została właśnie do zachowania hikikomori. W anime Sayonara, zetsubō sensei na przykładzie głównego bohatera-nauczyciela pokazana została niechęć i nieudolność dorosłych do zajmowania się problemami młodych ludzi, którzy nie chcą opuszczać swoich pokoi[12]. Motyw hikikomori został również pokazany w anime Rozen Maiden. Główny bohater, Jun Sakurada (nastolatek, który po wyjeździe rodziców za granicę przestał chodzić do szkoły), nie wychodzi z domu, zamyka się przed własną siostrą i zamawia mnóstwo rzeczy przez Internet.

Zjawisko hikikomori zostało realistycznie przedstawione w powieści NHK ni yōkoso!. Jej bohater pozostaje w tym stanie od czterech lat, opuszczając dom raz na tydzień, aby zakupić artykuły spożywcze. W powieści ukazana została postępująca degeneracja hikikomori, paranoja i ucieczka w narkotyki. Pomimo pomocy udzielonej bohaterowi z zewnątrz, całkowite wyleczenie nie następuje. NHK ni yōkoso! powstała na podstawie doświadczeń samego autora, również będącego hikikomori[12].

Hikikomori występuje również w serii Kagerou Project (Kagerō Purojekuto) pod postacią Shintarō Kisaragi – chłopaka, który po śmierci bliskiej przyjaciółki przez dwa lata nie wychodził z domu, rozmawiając jedynie z cybernetyczną dziewczyną Ene.

W serialu anime Working!! hikikomori jest siostra głównego bohatera, Izumi Takanashi[13]. Kobieta o aparycji chorej osoby, całe dni spędza zamknięta w pokoju, poświęcając czas pisaniu powieści romantycznych.

Film Tokyo! w jednej ze swych części wyreżyserowanej przez Bong Joon-ho przedstawia w sposób groteskowy zjawisko hikikomori. Główny bohater jest zamknięty w swoim domu od dziesięciu lat, wszystkie niezbędne przedmioty zamawia przez telefon, a odbierając je nie nawiązuje z nikim kontaktu wzrokowego. Taki stan trwa, dopóki nie poznaje innej hikikomori.

W grze Omori gracz wciela się w postać Sunny, który się zamknął w swoim domu od czasu tragicznego wydarzenia sprzed czterech lat[14].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ 新明解国語辞典 (słownik jap.-jap.). Tokyo: Sanseido Co., Ltd., 2012, s. 1260. ISBN 978-4-385-13107-8.
  2. 1 2 3 Kenkyusha’s New Japanese-English Dictionary. Tokyo: Kenkyusha Limited, 1991, s. 22, 438, 482, 1008, 1750, 1819. ISBN 4-7674-2015-6.
  3. ↑ Kazuo Yamada (ed.): The New Crown Japanese-English Dictionary. Tokyo: Sanseido Co., Ltd., 1972, s. 267.
  4. ↑ T. Saito, Shakaiteki Hikikomori, Tokyo 1998, s. 32.
  5. ↑ Hikikomori. Oxford University Press, 2019. [dostęp 2019-04-08]. (ang.).
  6. ↑ J. Keith Vincent (Boston University): Hikikomori: Adolescence without End. University of Minnesota Press, 2019. [dostęp 2019-04-08]. (ang.).
  7. ↑ Takashi Kiyokawa, Shiori Tabuchi: Survey reveals 610,000 middle-aged people live as shut-ins. Asahi Shimbun, 29 marca 2019. [dostęp 2019-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-08)]. (ang.).
  8. ↑ Jacek Kielak. Hikikomori: opis zjawiska. „Tanuki.pl”. 207 (1142), 2008-07-23. Warszawa: Małgorzata Kaczarowska. ISSN 1898-8296. [dostęp 2008-12-11]. (pol.).
  9. ↑ Adam Gajewski: Hikikomori – samotnicy na marginesie japońskiego społeczeństwa. Polska-Azja.pl, 18 marca 2010. [dostęp 2010-03-19].
  10. ↑ Jens Forsberg: Hikikomori in Contemporary Japan: A Perspective of Amae. Stockholms Universitet, Institutionen för orientaliska språk, 2012. [dostęp 2019-04-08]. (ang.).
  11. ↑ Florian Coulmas: Die Unfähigkeit, allein zu bestehen. Neue Zürcher Zeitung, 2007. [dostęp 2019-04-08]. (niem.).
  12. 1 2 3 Jacek Kielak. Zjawisko hikikomori w japońskiej kulturze popularnej. „Tanuki.pl”. 78 (1375), 2008-03-21. Warszawa: Małgorzata Kaczarowska. ISSN 1898-8296. [dostęp 2009-03-21]. (pol.).
  13. ↑ Piotr "Animeholik" Kwiatkowski, Hikikomori: odizolowani od społeczeństwa - ukryte oblicze Japonii [online], Animeholik – anime, manga i kultura Japonii [dostęp 2023-12-02] (pol.).
  14. ↑ Omori - Nintendo Switch Announcement Trailer. 2021-12-15. [dostęp 2023-07-12].

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.