Hermann Henselmann
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 lutego 1905
Roßla

Data i miejsce śmierci

19 stycznia 1995
Berlin

Zawód, zajęcie

architekt

Odznaczenia
Srebrny Order Zasługi dla Ojczyzny (NRD) Złoty Order Zasługi dla Ojczyzny (NRD) Honorowy Order Zasługi dla Ojczyzny (NRD)
Dom Nauczyciela (Haus des Lehrers, HdL), wieżowiec w berlińskiej dzielnicy Mitte na Alexanderplatz 9, z salą kongresową, według projektu Hermanna Henselmanna
H. Henselmann: wieżowiec na Weberwiese w Berlinie

Hermann Henselmann (ur. 3 lutego 1905 w Roßli w górach Harz, zm. 19 stycznia 1995 w Berlinie) – niemiecki architekt modernistyczny i socrealistyczny, po II wojnie światowej działający w NRD.

Życiorys

Po nauce zawodu stolarza Henselmann studiował w Szkole Rękodzieła i Rzemiosła Artystycznego w Berlinie, po czym rozpoczął pracę w biurach architektonicznych[1]. Pierwszym projektem, którym pokierował (po śmierci kierownika biura, Alexandra Ferenczego), była willa KenWin. Od 1931 kierował własnym biurem[1] i zbudował wiele willi i domów jednorodzinnych utrzymanych w duchu klasycznego modernizmu. Po przejęciu władzy przez nazistów, ze względu na żydowskich przodków musiał zrezygnować z własnego biura[2], zamieszkał w Wilhelmshorst koło Berlina. W 1943 wyjechał do Pragi[2], gdzie pracował w biurze Godbera Nissena do 1945[1].

Po wojnie Hermann Henselmann został Miejskim Radcą Budowlanym w Gocie[1], od 1945 dyrektorem Wyższej Szkoły Budownictwa w Weimarze[3], a w latach 1949–1951 kierownikiem Instytutu Budownictwa na Niemieckiej Akademii Nauk w Berlinie (wschodnim)[4].

Na początku lat 50. odszedł od architektury modernistycznej i tworzył przez jakiś czas w stylu socrealistycznym. W 1953 został głównym architektem Wielkiego Berlina (w istocie tylko wschodniej części miasta), funkcję tę sprawował do 1959[5]. Następnie działał w różnych kolektywach projektowych, wracając w swych projektach do form modernistycznych, a w latach 1964–1967 także w Instytucie Projektów Typowych, zajmującym się uprzemysłowionym budownictwem mieszkaniowym. Do przejścia na emeryturę w 1972 był zastępcą dyrektora Instytutu Urbanistyki i Architektury na Akademii Budownictwa[1]. Henselmann mieszkał w jednym z zaprojektowanych przez siebie wieżowców przy Strausberger Platz w Berlinie. W połowie lat 70. XX wieku miał powiedzieć:

Na architekturę przyjdzie czas później, teraz potrzebujemy mieszkań, mieszkań, mieszkań[6][7].

Dzieła

  • 1930–1932 – willa KenWin w La Tour-de-Peilz w Szwajcarii (z Alexandrem Ferenczym) na zlecenie KENnetha Macphersona i WINifred Ellerman[8]
  • 1949–1956 – domy mieszkalne przy Stalinallee w Berlinie Wschodnim (późniejsza Karl-Marx-Allee)[9]
  • 1951–1952 – wieżowiec na Weberwiese przy Marchlewskistrasse 25 w berlińskiej poddzielnicy Friedrichshain[10]
  • 1953–1956 – grupa budynków Frankfurter Tor przy Frankfurter Allee/Petersburgerstrasse w berlińskiej poddzielnicy Friedrichshain[11]
  • 1958 – projekt wieży sygnałowej – wstępny szkic wieży telewizyjnej przy Alexanderplatz w Berlinie[12]
  • 1961–1964 – Dom Nauczyciela z salą kongresową (niem. Haus des Lehrers, HdL)w Berlinie[13]
  • 1968–1970 – projekt zabudowy placu Lenina w berlińskiej poddzielnicy Friedrichshain (obecnie Platz der Vereinten Nationen)[14]
  • 1968 – wieżowiec Uniwersytetu w Lipsku[15]
  • 1969 – wieżowiec działu badawczego zakładów Zeiss w Jenie
  • 1970–1973 – wieżowiec Uniwersytetu w Jenie (razem z Ulrichem Balke i

Friedrichem Rihlem)[16]

Odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 Archinform: Hermann Henselmann. [dostęp 2010-08-05]. (niem.).
  2. 1 2 Niels Gutschow: Ordnungswahn. Birkhäuser, 2001, s. 36. ISBN 3-7643-6390-8. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  3. ↑ Manfred Nutz: Stadtentwicklung in Umbruchsituationen: Wiederaufbau und Wiedervereinigung als Stressfaktoren der Entwicklung Ostdeutscher Mittelstädte, ein Raum-Zeit-Vergleich mit Westdeutschland. Franz Steiner Verlag, 1998, s. 62. ISBN 3-515-07202-0. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  4. ↑ Frank Betker: „Einsicht in die Notwendigkeit”: kommunale Stadtplanung in der DDR und nach der Wende (1945-1994). Franz Steiner Verlag, 2005, s. 166. ISBN 3-515-08734-6. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  5. ↑ Florian Urban: Neo-historical East Berlin: architecture and urban design in the German Democratic Republic 1970-1990. Ashgate Publishing, Ltd., 2009, s. 251. ISBN 0-7546-7616-1. [dostęp 2010-08-04]. (ang.).
  6. ↑ Wolne tłum. z jęz. niem.: Für Architektur haben wir hinterher Zeit, jetzt brauchen wir Wohnungen, Wohnungen, Wohnungen.
  7. ↑ Frank Betker: „Einsicht in die Notwendigkeit”: kommunale Stadtplanung in der DDR und nach der Wende (1945-1994). Franz Steiner Verlag, 2005, s. 12. ISBN 3-515-08734-6. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  8. ↑ Archinform: Villa KenWin (Villa Ken-Win). [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  9. ↑ Ursula Muscheler: Haus ohne Augenbrauen: Architekturgeschichten aus dem 20. Jahrhundert. C.H.Beck, 2007, s. 151–162. ISBN 3-406-54801-6. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  10. ↑ Archinform: Hochhaus an der Weberwiese. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  11. ↑ Archinform: Bebauung Frankfurter Tor. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  12. ↑ Florian Urban: Neo-historical East Berlin: architecture and urban design in the German Democratic Republic 1970-1990. Ashgate Publishing, Ltd., 2009, s. 13. ISBN 0-7546-7616-1. [dostęp 2010-08-04]. (ang.).
  13. ↑ Paul Andreas, Ingeborg Flagge, Oscar Niemeyer, Deutsches Architekturmuseum: Eine Legende der moderne/a Legend of Modernism. Birkhäuser, 2003, s. 63. ISBN 3-7643-6992-2. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  14. ↑ Archinform: ehem. Leninplatz. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  15. ↑ Thomas Topfstedt, Pit Lehmann: Der Leipziger Augustusplatz. Leipziger Universitätsverlag, 1994, s. 74. ISBN 3-929031-28-0. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  16. ↑ Archinform: ehem. Universitätshochhaus (JenTower). [dostęp 2010-08-04]. (niem.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.