Herb Pucka
ilustracja
Typ herbu

miejski

Herb Pucka – jeden z symboli miasta Puck w postaci herbu[1].

Wygląd i symbolika

Herb przedstawia na niebieskim tle lwa trzymającego łososia[2].

Wizerunek herbowy wskazuje na rybacki charakter miasta[3].

Historia

Herb Pucka ukształtował się w XIV[3] lub w XVI wieku[4]. Według jednej tezy lew pochodzi od symbolu Szwecji, gdyż w latach 1457–1460 Puck należał do królewskiego wygnańca ze Szwecji: Karola Knutsona Bonde. Druga teza jest związana z okolicznym miastem – Gdańskiem. Puck jako wieś (gród) podległa temu miastu użyczyła sobie jednego z lwów, widniejącego na herbie Gdańska.

Legenda

Legenda ta została rozpowszechniona przez poetę Krzysztofa Wójcickiego w tomie Bajki i Baśnie Puckie.

Do umieszczenia na herbie pretendowały dwie ryby: węgorz i łosoś. Łosoś z racji swojej wielkiej paszczy zamyślił pożreć rywala, natomiast węgorz – udusić przeciwnika. Pewnego dnia węgorzowi udało się podstępnie zaatakować łososia: owinął się dookoła niego, przyduszając go. W tym śmiertelnym uścisku węgorz miał zamiar trwać aż do śmierci głodowej łososia. Przez ten czas w łososiu zrodziła się tęsknota do morza, słońca, młodości. Nagle nad walczące ryby przypłynęła łódź rybacka, a w niej lew, który już wtedy był przeznaczony na herb Pucka. Widząc walczące ryby, lew postanowił pomóc łososiowi i powiedział: Jestem przeznaczony na tarczę herbową Pucka. Uważam jednak, że są inni dzielniejsi i mądrzejsi ode mnie, na przykład ty, węgorzu. Chętnie więc podzielę się z tobą tym zaszczytem. Zbliż się i zajmij miejsce koło mnie w łodzi. Gdy tylko węgorz zbliżył się do lwa, został przez niego odtrącony, a łódź i łosoś odpłynęli do brzegu. W ten sposób lew i zwycięski łosoś znaleźli się na herbie miasta Puck.

Przypisy

  1. ↑ Uchwała nr LVI/9/2018 RADY MIASTA PUCK z dnia 10 października 2018 r. w sprawie uchwalenia Statutu Gminy Miasta Puck. Biuletyn Informacji Publicznej. [dostęp 2021-02-08].
  2. ↑ Uchwała Rady Miasta nr XIII/1/96 z 5 lutego 1996 r w sprawie uchwalenia statutu Gminy
  3. 1 2 Andrzej Plewako, Józef Wanag: Herbarz Miast Polskich. Warszawa: Arkady, 1994, s. 177. ISBN 978-83-213-3568-1.
  4. ↑ Marian Gumowski: Herby miast polskich. Warszawa: Arkady, 1960, s. 278.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.